Zoals de kenners wel weten is Jordan Rudess de keyboard tovenaar bij Dream Theater, toch wel één van de meest technisch uitdagende bands die er vandaag de dag zijn. Toch is dat voor Rudess blijkbaar niet genoeg en heeft hij nóg een creatieve uitlaatklep nodig, in de vorm van het solo album ‘Wired For Madness’. En een uitlaatklep is het zeker, zo staat er naast progressieve metal, die soms sterk aan Dream Theater doet denken, ook wat blues en funkrock op de plaat. Er werd zelfs de hulp ingeroepen van misschien wel de beste blues gitarist van dit moment, Joe Bonamassa! Gesterkt met nog een lading meer traditionele gastartiesten, zoals John Petrucci (Dream Theater), Marco Minnemann (The Aristocrats), Vinnie Moore (UFO), en Guthrie Govan (The Aristocrats), heeft Rudess een gevarieerde plaat gemaakt die niet de regels van het genre volgt. Een interessante plaat dus, maar hoe klinkt het?

Technisch gezien is Jordan Rudess zeker een van de beste progressieve keyboard spelers ter wereld, dat is ook duidelijk terug te horen op de CD. Composities schrijven is echter een geheel andere kunst. Ja, er zijn heel veel coole partijen te horen op het album, en een aantal momenten die prima op een Dream Theater album hadden kunnen staan, maar het is te onsamenhangend en er valt maar lastig een touw aan vast te knopen. Dit begint al bij het feit dat er zéér diverse stijlen worden gespeeld op hetzelfde album. Het ene moment luister je naar een blues track met blazers, en het volgende moment zit je in een episch tweeëntwintig minuten durend prog metal nummer met dance elementen. Ik vind het ontzettend knap dat Rudess een virtuoos pianist is die composities schrijft in diverse stijlen die zeker niet onaardig klinken, maar het gaat wel ten koste van de samenhang van het materiaal en haalt je uit het ritme van een album. Ook zitten er natuurlijk veel ‘grappige’ momenten in de liedjes, zoals de Dream Theater fans die wel kennen. Helaas voegt dit weinig toe aan het album. Zeker als het wordt opgevolgd door een ontzettend coole gitaar partij. Verder is nog opvallend dat Rudess bij sommige nummers de zang zelf verzorgt, maar dat maakt dan weer wel duidelijk dat James LaBrie zich geen zorgen hoeft te maken over zijn rol in Dream Theater want Rudess heeft bepaald geen weergaloze stem. Niet dat het een storende factor is, het is allemaal zuiver en best redelijk, maar je hebt gewoon het gevoel dat een echte zanger er dat stukje extra waarde aan toegevoegd had kunnen hebben.

‘Wired For Madness’ is een zeer gepaste titel voor het album. Ik heb vooral het gevoel dat Rudess een plaat wilde maken waar op alle ideeën die hij in zijn hoofd had samen zouden komen, waarbij het feit of dit allemaal wel bij elkaar zou passen van ondergeschikt belang is. Ik denk dan ook dat de doorsnee muziekliefhebbers het album wel aardig zullen vinden maar, net als ik, moeite zullen hebben met de onsamenhangende composities en de diverse stijlen die voorbij komen. Nee, dit is meer iets voor superfans van Rudess, of Dream Theater, die graag een kijkje in de gedachten van de keyboard virtuoos willen nemen. Hoewel ik best wel jaloers ben op de technische toverkusten van de man kan ik niet enthousiast worden van ‘Wired For Madness’. Wellicht is het probleem dat ik er gewoon niet gek genoeg voor ben.