Joe Satriani. Satch voor vrienden en andere intimi. Ik ga me er niet eens aan wagen de man te introduceren. Dat lijkt me toch echt niet nodig. Hele hordes snarenplukkers heeft dit heerschap geïnspireerd om de houten plank met de zes snaren op te pakken en naar de muziekschool te gaan. Altijd op maandagavond, de kutste avond in de week, dat ding op je rug, wind tegen en regen of hagel recht in gezicht. Ontberingen accepteren om maar in de buurt te kunnen komen van Satriani. Satch dus. Van ‘Satch Boogie’.

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik Satriani na zijn vierde album ‘The Extremist’ uit 1992 min of meer uit het oog verloor. De nieuwigheid van zijn (meest) instrumentale (hard-)rock was er voor mij wel een beetje af toen. Een optreden in het oude Muziekcentrum Vredenburg in Utrecht tijdens de ‘Extremist Tour’ staat me echter nog helder voor de geest. Wat een snarentovenaar was (en is) die man.

Pas toen Joe in 2009 opdook in Chickenfoot, samen met bassist Michael Anthony, zanger/gitarist Sammy Hagar (beide ex-Van Halen) en drummer Chad Smith (Red Hot Chili Peppers) kruisten de wegen van Satch en mijzelf zich opnieuw. Wat een heerlijke band was Chickenfoot, zeker voor liefhebbers van Van Halen. Want het eerste, titelloze album was toch eigenlijk de plaat die Van Halen had moeten maken na ‘Balance’. Wat een power, wat een groove, wat een spelplezier hadden die gasten. Op Bospop (ook in 2009) deden de mannen ook live erg goede zaken. Helaas was Chickenfoot drie jaar later alweer verleden tijd en gingen de bandleden ieder weer hun eigen weg.

Satch pakte zijn solocarrière weer op en maakte een aantal platen die bij mijzelf wederom onder de radar bleven. Tot nu, want op 8 april verschijnt met ‘The Elephants of Mars’ een nieuw Satriani album. Het beluisteren van dit album voelt alsof ik een oude vriend van vroeger na vele jaren weer opnieuw de hand schud. Het solowerk van Satriani klinkt, nog steeds, onmiskenbaar als de grote meester.

Wat Joe Satriani als geen ander in de vingers heeft is het vertalen van beelden en gevoel in muziek. Zo waan je je als luisteraar in ‘Sahara’ ook werkelijk in een hete woestijn. Het Oosters aandoende getokkel draagt daar volledig aan bij. De relaxte sfeer en ondersteunende blazers  in ‘E 104 St NYC 1973’ doen je ook denken aan New York City in de jaren zeventig. In ‘Dance Of The Spores’ horen we Joe een wat meer donkere setting neerzet met zijn gitaar. Dit nummer klinkt meer als filmmuziek. ‘Pumpin’’ is weer meer gebaseerd op een pompende (jawel!) basgitaarriff waar Joe overheen soleert.

De band waarmee ‘The Elephants of Mars’ werd opgenomen bestaat uit meesterdrummer Kenny Aronoff, bassist Bryan Beller en de toetsenisten Rai Thistlewayte en Eric Caudieux. Stuk voor stuk klasbakken waar geen slecht woord over te verzinnen valt.

Deze hernieuwde kennismaking met Joe Satriani is mijn prima bevallen. Instrumentale albums draai ik gek genoeg eigenlijk alleen op zondagochtend dus voorlopig zal ‘The Elephants Of Mars’ hier zijn rondjes maken wanneer de eitjes staan te koken en de net iets te donkerbruine broodjes uit de toaster vliegen.