In Zweden heeft het viertal van Isole de afgelopen jaren hard gewerkt aan een opvolger voor het in 2019 uitgebrachte ‘Dystopia’. Daarbij gooide niet alleen de pandemie roet in het eten, maar bovendien brachten overstromingen heel wat schade teweeg in de twee studio’s die de heren in gebruik hebben. Dapper heeft men zich daardoor heen gewerkt en ‘Anesidora’ is alweer het achtste album van deze doom metal band uit Gävle.

Niet alleen schrijft men prachtige muziek, ook de cleane zang van gitaristen Daniel Brynste en Crister Olsson (beiden ook in Ereb Altor) is van een uniek hoge kwaliteit. De verfijnde songs – allen tussen zes en acht minuten lang – zijn donker en aangrijpend, terwijl er genoeg variatie is om het monotone van doom te omzeilen. Zo is het altijd geweest en Isole lijkt daar steeds begaafder in te worden. Het thema van dit album is de box van Pandora en we weten allemaal dat daar niet veel fraais uit verschijnt wanneer je die opent. De teksten zijn miniatuurpareltjes over oproepen tot de wereld verbeteren, maar putten in andere gevallen uit persoonlijke ervaringen.

Schelle gitaren openen de hymne voor het grootste zoogdier op aarde. ‘The Songs Of The Whales’ wordt stuwend en de heerlijke zanglijnen nestelen zich spontaan in je hoofd na luttele luisterbeurten. Dit alles is doorspekt met melodieuze leads en achtergrondkeyboards. Zo ook ‘Forgive Me’ dat met fragiele tokkelende gitaren erg sereen aanvangt. Let op de verfijnde accenten en de stuwende eruptie. Het meeste wanhoop blijkt uit ‘Monotonic Scream’, dat naar een climax met enige woeste grunts van bassist Mattsson toewerkt. Ook de twee volgende songs bevatten naar het einde toe enige harsh vocalen, verdere is het de serene klare zang die heerst op dit album. Het album klinkt wat rustiger dan eerdere schijven, maar dit komt enkel ten goede aan de impact van het geheel. Want dit is een album waar je met gesloten ogen van moet genieten. Dan merk je al vlug de finesse van tracks als ‘Open Your Mind’ en ‘Vanity’, terwijl ‘In Abundance’ wat meer furie en vurigheid tentoon spreidt. Het is dan ook het enige nummer dat niet door Crister Olsson, maar door bassist Jimmy Mattsson geschreven is. Dit is de hoogste klasse in epische doom metal!!