We duiken met Isenordal in zwaar materiaal. De overwegende indruk is funeral doom, maar daarmee is zeker niet alles gezegd. Deze Amerikaanse band komt uit Seattle en is actief sinds 2013. Sindsdien brachten ze twee albums uit in de underground. Toen Prophecy Productions hen tekende, bracht het label het debuut ‘Shores Of Mourning’ terug uit en nu is er dus nieuw werk als derde treurgang. ‘Requiem For Eirênê’ ligt zwaar op de maag, maar het is een pro dat er veel breaks en afwisseling is. Als zeskoppige band, met zowel mannelijke als vrouwelijke zang, een violist/cellist, keyboards en orgel bovenop de gitaren en een ritmesectie als een walrus ligt dat ook binnen hun mogelijkheden.

Hun funeral doom wordt doorspekt met elementen uit black metal (screams en soms het gitaarspel), neofolk (soms ook cleane zang, houten fluit) en klassiek (violen en andere strijkers). Het album bestaat uit vier erg lange composities gaande van 12 tot 15 minuten en een viertal minuten van bezinning ‘Epiphanies Of Abhorrence And Futility’ waarin we enkel de frêle zang van viola bespeelster Eva Vonne horen, sober begeleid voor de verandering. Let wel: vanwege de (kortere) lengte was dit het enige beeldmateriaal dat voorhanden was, maar het geeft geen vrijgeleide tot de sound van de andere tracks. Vandaar dat we er ook enkele apart bespreken op het gevaar af dat dit tekort schiet in wat we horen. Het eerste nummer ‘A Moment Approaches Eternity’ vangt aan met welluidend orgelspel, gevolgd door plechtige cello. Uiteraard volgt er een erg zompige uitbarsting met putdiepe grunts van gitarist Kerry Hall. De traag voortslepende track heeft ook vrouwenzang, maar die staat achter in de mix en klinkt niet al te best. Eva kan tegen al dat instrumentaal geweld hier niet opboksen, ze zingt beter in de compacte track. Halverwege is er een introverte passage met tokkelende gitaar en cello, waarna de funeral doom hervat. In ‘Await Me Ultima Thule’ is er veel cleane zang van beide geslachten (ook samen), later duikt er een prettige ritmiek op voorzien van rauwe grunts. Het kan niet anders of verderop wordt het weer verstild (met vrouwenzang), om te eindigen als furieuze black metal song. Het geheel klinkt wel behoorlijk underground en concentratie is vereist om wegwijs te raken in dit labyrint van diverse sferen, maar funeral doom adepten zouden dit toch eens moeten onderzoeken.