Iron Maiden & The Raven Age – Ziggo Dome Amsterdam – 11 juli 2023
“…Na vijftien nummers zit er weer ongeveer twee uur Iron Maiden op en ga ik met een grote glimlach naar huis. Dit was gewoon echt heel goed. Niet dat ik daar enig moment aan getwijfeld heb…“
De laatste keer dat ik Iron Maiden heb mogen aanschouwen was op 4 september 1988 op Monsters of Rock in het Willem II stadion in Tilburg. Dat optreden was geweldig, zoals alle bands op die dag. Waarom het bijna 35 jaar heeft moeten duren voor dat ik deze geweldige band weer ga zien weet ik niet. Ik denk dat ik andere bands de voorkeur heb gegeven in die tijd, maar ja vanavond gaat het dan toch gebeuren en ik heb er hoge verwachtingen van.
17 juli 2023 I Tekst: Perry Boleij | fotografie: Hans Lievaart
The Raven Age, de band die vanavond mag openen is een onbekende voor mij dus heb ik snel wat research gedaan door wat clips te kijken, zo op het eerste gehoor vind ik het niet zo’n bijzondere band maar als ze dan live op het podium staan vind ik het eigenlijk wel heel goed (heb ik dan de verkeerde twee nummers gezien?). Zanger Matt James heeft een mooie heldere stem en wordt goed ondersteunt door bassist en naamgenoot Matt Cox hun stemmen kleuren heel mooi bij elkaar en de laatst genoemde heeft ook nog af en toe een lekkere grunt in huis. Het vijftal wordt door drummer Jai Patel en het gitaristen duo Tommy Gentry en George Harris aangevuld. George is een zoon van Steve Harris dus de appel valt niet ver van de boom. De bas staat lekker vet in de mix en de gitaristen klinken super goed, er is een mooie balans tussen heavy en rustigere stukken. Het publiek is in het begin van het optreden niet zo heel enthousiast maar na een paar nummers krijgt de sympathieke zanger meer beweging in de zaal. Bij ‘Grave Of The Fireflies’ vraagt hij ons lampje van de telefoon aan te doen en daar wordt massaal gehoor aan gegeven, keimooi om te zien. Dus conclusie voor mij een welkome verrassing en ik ga zeker meer van deze band beluisteren, zo zie je maar nooit te oud om nieuwe dingen te leren.
Iron Maiden is voor heel veel heavy muziek liefhebbers de band waardoor ze naar dit soort muziek zijn gaan luisteren. Dit geld ook gedeeltelijk voor mij, want ik had Kiss als aanjager en ben daardoor naar bands als Accept, Judas Priest en Iron Maiden gaan luisteren. Ondanks dat ik ze al bijna 35 jaar niet live heb gezien heb ik ze muzikaal niet uit het oog verloren dit komt natuurlijk omdat deze heren altijd goed werk afgeleverd hebben. Na wat verbouwingen op het podium kunnen we dan eindelijk gaan genieten van deze zeskoppige formatie. Na twee deuntjes van tape knallen ze er meteen in met twee nummers van “Somewhere In Time’ uit 1986, tevens bij het tweede nummer ‘Stranger In A Strange Land’ komt de mascotte van Iron Maiden voor het eerst het podium op. Eddie is behoorlijk groot en draagt in dit geval cowboy kleren zoals op de single hoes.
Voor het derde nummer heeft Bruce het over “global warming and other shit” maar het maakt hem allemaal niks uit zegt ie want voor dat de wereld instort is hij toch al weg. ‘The Writing On The Wall’ gaat hier over, op de achtergrond loopt een gave animatie over dit probleem. Daarna komen er nog drie nummers van het laatste album “Senjutsu” met ‘The Prisoner’ als oudje ertussen. Bruce Dickinson is heel goed bij stem en de 5 koppige band speelt superstrak het geluid is super en de zaal gaat meteen lekker los. Voor het nummer ‘Days Of Future Past’ legt de energieke zanger uit dat dit ook een album titel van The Moody Blues is maar dat maakt niet uit want er zijn maar weinig mensen die dat bandje kennen en ze zijn toch bijna allemaal dood. Het gaat lekker met je sarcastische uitspraken Bruce. De drie gitaristen zijn alle drie heer en meester op hun instrument maar Janick Gers is ook nog een behoorlijke komiek, hij gebruikt zijn gitaarsnoer vaak als een soort lasso en doet of dat hij daar een crewmember die tegen het podium staat mee op hangt en hij gooit regelmatig zijn been op de speaker die aan de zijkant staat. Met zijn 65 jaar is hij godvergevens fit, wat een energie heeft die man. Waar de andere twee gitaristen Adrian Smith en Dave Murray heel bedeesd op het podium staan wil Janick Gers en Steve Harris weleens een rondje maken en met Bruce Dickinson als aanjager is het een geweldige show.
Albums die aangeroerd worden zijn: “Iron Maiden”, “The Number Of The Beast”, “Piece Of Mind”, “Seventh Son Of A Seventh Son” en “Fear Of The Dark”, allen met één nummer vertegenwoordigd en “Somewhere In Time” en “Senjutsu” allebei met vijf nummers. Eddie komt Bij ‘Heaven Can Wait’ het podium op met een wapen en er ontstaat een vuurgevecht tussen Bruce en de mascotte, en die komt bij het oudste nummer wat ze spelen ‘Iron Maiden’ nog een keer op als de strijder van het laatste album. Op de gigantische backdrop achter het podium zien we steeds wisselende beelden van de verschillende albums en met vuur en rook is het helemaal compleet. Het is een geoliede machine maar toch heb ik wel het gevoel dat ze er ook nog echt zin in hebben en dat zie en hoor je wel terug in de nummers. Na vijftien nummers zit er weer ongeveer twee uur Iron Maiden op en ga ik met een grote glimlach naar huis. Dit was gewoon echt heel goed. Niet dat ik daar enig moment aan getwijfeld heb.
Voor de liefhebbers nog even de setlist van vanavond:
– Intro: Doctor Doctor (UFO)
– Intro: Blade Runner (Vangelis)
– Caught Somewhere In Time
– Stranger In A Strange Land
– The Writing On The wall
– Days Of Future Past
– The Time Machine
– The Prisoner
– Death Of The Celts
– Can I Play With Madness
– Heaven Can Wait
– Alexander The Great
– Fear Of The Dark
– Iron Maiden
Toegift:
– Hell On Earth
– The Trooper
– Wasted Years
