Het was alweer sinds 2015 dat het legendarische Iron Maiden ons trakteerde op hun dubbelaar ‘The Book Of Souls’, dat barstensvol epische nummers stond en waarbij de band die epische songwriting combineerde met een wat gedateerde aanpak van productie, door het totaal achterwege laten van een eindmix. Het was echter wel een album met een aantal van hun beste nummers in jaren en de tours die er op volgden waren uitermate succesvol. Bovendien werden deze nieuwe nummers enthousiast opgepikt door de betere Iron Maiden coverbands, waar de wereld er toch wel een heel wat rijk van is. En nu is de band terug met Senjutsu, “strategie en tactiek”, een album met een verrassende titel en de belofte dat die verrassing niet tot de titel blijft. Oh en de artwork, gemaakt door Mark Wilkinson, is weer van ongekende klasse.

Het eerste teken van leven was de single ‘The Writing On The Wall’, een beetje een a-typisch Maiden nummer, met een clip vol easter eggs, en de blues roots van Adrian Smith wel erg ver naar voren geschoven. De ontvangst ervan varieerde van zeer enthousiast tot toch een beetje teleurgesteld. Als fan hou je nu eenmaal van herhalingen van zetten. Het riffwerk waar Maiden zo om bekend staat was wat minder prominent, de productie leek wat dunnetjes en zanger Bruce Dickinson zat wel erg vaak een beetje geknepen in de hoogste regionen van zijn vocalen. Maar het zal u ongetwijfeld ook opgevallen zijn dat lang niet alle liedjes waar een videoclip van gemaakt is (‘Bring Your Daughter…’, ‘From Here To Eternity’, ‘Stranger In A Strange Land’, ‘The Final Frontier’, ‘The Angel And The Gambler’, en zo nog wel even door) tot de definitieve live set doordringen. En daarbij, de band wil natuurlijk ook niet altijd voorspelbaar zijn, dus wijken ze soms wat van het gebaande pad af. En het valt sowieso te prijzen dat ze nummers blijven maken, in plaats van een nostalgie-act te zijn, wat ze makkelijk vol zouden kunnen houden.

Kort daarop volgde ‘Stratego’, waar de meningen alweer een stuk enthousiaster over waren. Althans, om mij heen. En ik moet zeggen dat dit nummer representatiever lijkt voor wat het hele album te bieden heeft. Mijn exemplaar heeft wederom twee schijven, maar ‘Senjutsu’ is geen dubbelalbum, zoals diens voorganger ‘The Book Of Souls’.  Wat hij wel gemeen heeft met zijn voorganger is de lengte van een aantal nummers. De laatste drie tracks gaan weer allemaal over de 10 minuten heen en het gemiddelde van de nummers ligt ook weer vrij hoog. Bij een nummer als ‘Lost In A Lost World’ vind ik dat er bijvoorbeeld geen enkele aanleiding is om het verhaal lang te vertellen, de samenvatting zou volstaan hebben en het nummer als geheel is daardoor wat obligaat. Hoewel de passages zonder zang meer de moeite zijn, dan de gezongen delen. Ik heb Bruce Dickinson hoog zitten als zanger, maar dit is echt niet zijn beste performance. En dat komt met name omdat zijn stem onrust uitstraalt, op mij. Ballad ‘Darkest Hour’ is dan wel weer een prettig moment op het album, net als ‘Death Of The Celts’, die er vlak na komt en wat op moment van schrijven mijn favoriet op deze plaat is. En dat spreek je dus uit als “Kelts”, niet als “Selts”. Hoewel, ‘Hell On Earth’ die heeft ook zo zijn intrigerende momenten.  ‘The Time Machine’ begint vreselijk, maar rockt daarna wel lekker direct en de meerstemmige zang klinkt gelaagd. Het refrein heeft een lekkere meezinger, de melodielijn van het intermezzo heeft dat misschien nog meer, maar toch kan ik niet zeggen dat dit een kandidaat evergreen is. Eigenlijk heeft het, net als de hele plaat, zijn goede en mindere momenten.

Dus wat vinden we van het zeventiende album van Iron Maiden? Veel. Heel veel. En die mening gaat alle kanten op. De factoren die mij zelf een beetje bevreemden moet je misschien ergens wel omarmen, maar toch zijn het de herkenbare momenten die bij mij de grootste glimlach opriepen. En ik denk dat ik daar niet alleen in sta. Het duurde even voor ik ‘The Book Of Souls’ in mijn hart sloot en bij sommige liedjes is dat nooit gelukt. Voor dit album geldt wederom dat het, mede door de diversiteit, een aantal momenten kent die blijven hangen, maar ook nummers die mijn geheugen uit gaan verdwijnen, over een tijdje. En wie weet zijn dat nu wel andere momenten dan ik nu bedacht heb. Maar alles bij elkaar is de eerste indruk toch dat ik niet enorm sta te juichen om het totale resultaat, maar wel om het feit dat Iron Maiden altijd de weg naar de toekomst bewandelt. En daar mogen wij als fans alleen maar blij om zijn. Dus als het geen liefde op het eerste gezicht is voor jou, geef het nog een kans. Zoveel krediet mogen ze inmiddels wel hebben.