Het Amerikaanse Iris Divine is niet geheel onbekend in het progressieve metal genre, maar daarbuiten kent vrijwel niemand ze. Hun debuutalbum ‘Karma Sown’ was een creatief succes, de opvolger ‘The Statis And The Noise’ was iets minder en het heeft een jaar of acht geduurd alvorens de band met het nieuwe ‘Mercurial’ weer in de spotlight stapt. Via het Nederlandse label Layered Reality Productions nog wel, creatief gezien een goede stap voor beide denk ik. Commercieel licht het met deze muziek wellicht anders, maar aan de kwaliteit ligt het niet. Gek als we zijn op hokjes, plaats ik Iris Divine in en hokje met Dream Theater, Fates Warning en Evergrey. Als je die bands een beetje husselt, dan krijg je wel een beetje Iris Divine, met een flinke scheut eigen inbreng, dat gelukkig wel.

Het eerste wat opvalt, is de geweldig heldere productie, werkelijk alle instrumenten zijn perfect hoorbaar en te volgen in de toch complexe composities. Door het heldere geluid zijn de songs weliswaar nog steeds super complex, maar ze klinken toch toegankelijk. Het is een fris klinkend album met lekkere drumpatronen, heerlijk baswerk en flitsend gitaarwerk. Een specifiek nummer er tussen uit pakken is niet te doen, ze zijn allemaal van hetzelfde hoge niveau. Als ik er dan toch een moet kiezen, dan ga ik voor ‘Negative Seed’, omdat die net iets anders klinkt door het aparte drum- en percussiewerk en de zang die een stuk minder vloeiend klinkt zonder te irriteren. Het voegt zelfs iets toe aan de song, dus voorlopig is dit mijn favoriet. Het niveau van het album is echter dermate hoog, dat iedere dag er een andere song de voorkeur kan krijgen, dus voor iedere liefhebber van progressieve metal en fans van de eerder genoemde bands kan zijn hart ophalen aan ‘Mercurial’. Iris Divine heeft een album gemaakt dat aandacht verdient, en zeker in het collectieve geheugen zal blijven hangen en in een jaarlijstje naar voren zal komen. Is het niet in ‘de top 20 van 2022’ dan wel in het lijstje ‘pareltjes die je waarschijnlijk gemist hebt in 2022’.