Je vertelde me dat het schrijfproces voor ‘The Heretics’ eerder traag van start ging, omdat je vreesde in herhaling te vallen en dat moest vermeden worden. Hoe loste je dit op?
Als ik een album begin te schrijven, denk ik ook al aan het volgende. Er zijn altijd zoveel dingen te zeggen, zoveel ideeën dat ik wil verwerken in de songs. Vooraleer ik daaraan begin is er altijd een tijd van zelfmeditatie. Het is heel belangrijk voor mij dat ik alle ideeën in mijn hoofd een beetje geordend krijg, vooraleer de volgende stap te zetten. Ik vraag me eerst af of het zin heeft om een volgend Rotting Christ album te maken, want dit is nummer veertien. Ik heb de ervaring, ik lees veel en wanneer ik ideeën voel opborrelen, neem ik mijn gitaar en schrijf iets. Voor dit album heb ik veel nagedacht en ik realiseerde me dat ik wel degelijk iets te zeggen had dat het waard was om met de mensen te delen.

Het thema dat voorop staat, is de houding van de mensen tegenover de verschillende religies die op deze wereld gangbaar zijn. Dit vindt een neerslag in de teksten. Een geladen thema…
Dit album is inderdaad een conceptalbum over de verschillende religies en de invloed van de grote zogenaamde ‘ketters’ in Europa. Ik was vooral beïnvloed door de citaten van alle ketters of van alle tijden. Deze mensen werden door de Katholieke Kerk beschuldigd van ketterij, terwijl ze niet altijd kwaad van zin waren. Natuurlijk waren het ook geen gewone geesten, ze dachten na, hadden een nieuwe visie in bepaalde gevallen, maar van hogerhand werd er toch altijd enige censuur en een eigen versie voor het volk gecreëerd. Uiteindelijk bedacht ik dat ik in feite ook tot die ketters behoor, mensen wiens mening net een beetje anders is dan die van de meerderheid. Ik heb altijd de dingen op mijn manier gedaan, zonder me veel te bekommeren voor de gangbare meningen. In die zin voelde ik een beetje verwantschap opkomen met die vervolgde individuen uit de geschiedenis. Dit album is een tribuut aan al die mensen die voor hun mening durfden uitkomen. Dat is heel belangrijk.

In het tweede nummer horen we vrij etnische zang van Irina Zybina, de zangeres van Grai…
Dat is een Russische band. Ik heb één song in het Russisch geschreven ‘Vetry Zlye’. Dat betekent ‘de kracht van het leven’. Het bleek veel paganinvloeden te hebben. De tradities uit het paganisme gaan ook lang terug in de tijd. De krachten van de natuur waren erg sterk in hun maatschappij, maar later volgde een strijd tussen hen en het Christendom dat alle oude zienswijzen en gebruiken wilde vernietigen. Ik heb Irina gevraagd me te helpen met de zang en het klinkt anders dan wat jullie gewoon zijn van Rotting Christ, dat moet ik toegeven, maar ik hou wel van diversiteit.

Een andere gastbijdrage is van Ashmedi (Melechesh) in ‘I Believe’, met zelfs Arabische tekst…
Ik wilde iets schrijven dat nog anders is dan het Zoroastrisme, al wordt ook dat onderwerp wel behandeld op dit album. Toen ik deze song schreef, moest ik meteen aan mijn vriend Ashmedi denken. Ik heb hem gevraagd om enkele lijntjes in het Arabisch toe te voegen en aldus geschiedde. Ashmedi heeft een rijke traditie: weggegaan uit Jeruzalem, maar hij heeft Armeense wortels en een deel van zijn familie woont nog steeds in Syrië. Hij heeft in Nederland en Duitsland gewoond, maar houdt net als ik van reizen en cultuur. Wanneer er gastbijdragen zijn op onze albums, dan wil ik graag dat dit gebeurt door vrienden, mensen die ik ken, om alzo de song naar een hoger niveau te tillen met hun specifieke bijdrage. Het is nooit de bedoeling dat ik een manager van een ster ga contacteren om perse een gitaarsolo van een befaamd gitarist te kunnen vermelden, er moet een band bestaan tussen mij en de persoon.

De rol van George Emmanuel wordt ook alsmaar groter in Rotting Christ, nu ook als geluidstechnicus bij de opnamen…
Dat klopt. Toen hij in 2012 bij ons kwam, was hij nog erg jong, maar doorheen de jaren heeft hij veel ervaring opgedaan. Zowel als gitarist, als in de studio en uiteraard als mens en persoon die we vertrouwen. Hij heeft uit al die ervaringen veel geleerd en nu heb ik hem graag aan mijn zijde tijdens de opnamen. In onze 30-jarige carrière hebben meerdere jonge muzikanten Rotting Christ kunnen beschouwen als een soort educatie voor alles, om zich te bekwamen in muziek en het leven zelf.

Sinds het prille begin zijn jij en je broer Themis de spil van de band. Komen jullie in feite uit een muzikale familie?
Neen, helemaal niet. Wij hebben gewoon ons instinct gevolgd. Toen we begonnen met de band, konden we zelfs niet spelen. We hebben nooit les gevolgd, maar we werkten wel hard om alles te leren en te gaan klinken zoals onze idolen, zoals Venom, Celtic Frost en Bathory.  Dat is de reden waarom we de band oprichtten. Niet om beroemd te worden of zulke dingen. Tegenwoordig hoor ik wel eens van jonge mensen dat ze enkel het succes najagen, maar dan ben je verkeerd bezig. Dan mis je de belangrijkste dingen in het leven en wordt het één oppervlakkige droom die spoedig als een zeepbel uit elkaar kan spatten.