Waarom een Zweeds zowel als een Engelstalig album?
Dat is één van die dingen die gewoon gebeurde. Ik ging uit van het idee om een Zweeds album te maken en dat was het dan, maar later kwam de angsthaas in me boven en begon ik me toch wel zorgen te maken. Wat als dit een obstakel zou zijn dat mensen weerhoudt om ernaar te luisteren? Ik was namelijk heel tevreden over de muziek en wou dat zoveel mogelijk mensen die te horen kregen en wou vermijden dat men afhaakte door de taal. Let wel, mijn favoriete versie zal altijd de Zweedse blijven, het is nu eenmaal mijn moedertaal, maar als het voor iemand een obstakel is om er naar te luisteren, dan kunnen ze nog altijd terecht bij de Engelse versie. Voor zover ik tot nu toe ervaren heb, zegt iedereen dat ze de Engelse versie niet nodig vinden en houden van de originele aanpak – en dat maakt me blij – maar ik heb het zekere voor het onzekere genomen. De Engelse versie is verkrijgbaar en het was geen titanenwerk om het ook in het Engels in te zingen. Het was alleen vocaal dubbel werk, maar op de Zweedse versie hebben we sowieso heel veel van de preproductie gebruikt. In de studio deden we de Engelse versie en pasten tegelijkertijd één en ander aan van de Zweedse versie op instrumentaal vlak. Dat bezorgde ons niet al te veel extra werk. Ik bedoel maar, we hebben voor hetere vuren gestaan. Zeker ten tijde van ‘Deliverance’ en ‘Damnation’, deze twee albums namen we vrijwel gelijktijdig op. Toen ging ik er pas echt onderdoor… lichamelijk en geestelijk… dat was teveel werk. Nu bleef het aangenaam.

Het is me altijd wel opgevallen dat Opeth met veel respect en bewondering behandeld werd door de pers.
Ja, door een selecte groep van mensen wel. Het was moeilijk om onze muziek aan de man te brengen en te verspreiden omdat we op een klein label zaten, Candlelight Records. Zij brachten de eerste drie albums uit. Er gebeurde toen helemaal niets voor ons. Ik bedoel maar, we lazen de lovende recensies hier en daar, maar we deden slechts één tournee voor die drie albums. In 1996 waren we support act voor Cradle Of Filth. Dat was leuk, maar veel bracht het niet op. Vervolgens deden we ‘Still Life’, het vierde album, en weer geen tournee. Pas met ‘Blackwater Park’ startte het touren voorgoed en opeens waren we professionele muzikanten. Simpelweg omdat we geen tijd meer hadden om er nog een zogenaamde ‘echte’ job bij te doen.

Waarom koos je de Latijnse titel ‘In Cauda Venenum’, hetgeen betekent ‘het venijn zit in de staart’?
(denkt na) Wel… het eerlijkste antwoord dat ik hierop kan geven is dat het goed klonk. Het heeft affiniteit met de schorpioen en in het artwork merk je dat het huis in feite op de tong van de duivel staat dat alles kan verzwelgen. In feite past dat ook helemaal bij de manier waarop wij met muziek omgaan tegenwoordig. Ik ben echt tevreden over het album. Wat mij betreft is het een prachtige plaat. Ik ben er trots op en ik hoop dat de mensen ernaar zullen luisteren en besluiten: ‘wow, dat is mooi.’ Ik behandel het ook als zijnde onze laatste plaat. In het slechtste geval was dit alles wat we konden geven. Let wel, ik hoop dat we nog lang verder kunnen, maar dat is hoe ik de albums beschouw sinds zo’n vijf albums terug. Dit is het laatste album… en dat maakt dat ik alles geef. Het moet speciaal zijn. Het moet alle voorgaande overklassen. Voor een laatste album wil de dingen niet zomaar op zijn beloop laten en nonchalant afwachten wat er uit de pen komt. Ik heb dat extra zetje nodig om optimaal te presteren.

Je hebt het album helemaal alleen zorgvuldig voorbereid vooraleer het te introduceren bij Fredrik en zelfs later bij de rest van de band. Is dat niet vreemd?
Neen, zo doe ik dat al jaren. Demo’s maken en alles opnemen thuis en het dan naar de mannen sturen zodat ze erop kunnen oefenen. In de studio nemen we dan alles terug op. Dat is al lang geleden onze manier van werken geworden. Wij zijn een democratie met een leider. Mijn vriendin zit ook in een band en dat is een echte democratie, maar dat resulteert in veel discussies en tijdverlies. Bij hen werkt het wel… althans voor een poosje. Ik kan me voorstellen dat je iets opstart als pure democratie, maar dan begint iemand de leiding te nemen, gewoon omdat ie meer schrijft dan de rest. Ik denk dat dit goed is. Neem The Beatles als voorbeeld. Zij hadden twee begenadigde schrijvers. Dat ging een tijdje goed, maar daarna begonnen ze elkaar te haten. Het is altijd moeilijk om twee kapiteins op een schip te hebben en die combinatie kan meesterwerken opleveren voor een bepaalde tijd, maar uiteindelijk is dat gedoemd om te falen. In onze situatie komt het neer op het volgende: ik heb een duidelijk zicht op de band, verleden en heden. Omdat ik  erbij was sinds het begin. Ik heb het eerste album geschreven. Ik heb de ervaring, ik heb de agenda in handen. En zo werkt het goed. Let wel, ik behandel de anderen niet als mijn werknemers. Wat mij betreft staan ze op gelijke voet. Ik kijk zelfs naar hen op, omdat ze zo fantastisch zijn. Ik ben de zwakste muzikant in de band, instrumentaal bekeken. Fredrik overklast me vlotjes in virtuositeit en de andere jongens zijn al even fantastische muzikanten met veel talent. En ik zorg er altijd voor dat ze de absolute controle krijgen over wat ze doen, zelfs al ben ik het die ze een demo bezorg met een song. Ze kunnen die enkel beter maken met hun toevoeging erbij.

In ‘Svekets Prins’ horen we een citaat van Olof Palme, de Zweedse minister-president die vermoord werd. Kan je daar wat meer over vertellen?
Hij is vermoord in 1986. Het citaat komt uit zijn Nieuwjaarsspeech in 1969. Ik weet niet of zo’n speech tegenwoordig nog gebruikelijk is, maar toen werd het jaarlijks gedaan toen hij eerste minister was voor de Sociaal Democratische Partij. Hij was een belangrijk iemand voor Zweden, één van die legendarische politici die indruk maakten op mijn vader, mijn moeder, hun ouders en de oudere mensen, omdat ze opkwamen voor de werkende mens. Nu zijn ze nog maar een schaduw van wat ze ooit waren, maar die man had een persoonlijkheid waar iedereen respect voor had. Hij maakte enkele controversiële keuzes. Zo wou hij dat Zweden, als klein land, inging tegen de VS. Er zijn veel samenzweringstheorieën en complotten over deze moord, welke nog steeds niet opgelost is. Hij werd zomaar neergeschoten op straat in Stockholm in 1986. Ik was toen twaalf jaar. Ik heb hem wel eens ontmoet tijdens een voetbalmatch lang geleden. Hij was een belangrijk man en hier in Zweden is zijn moord een hot topic in gesprekken gebleven tot op de dag van vandaag. Wie heeft het gedaan? Er doen zoveel verhalen de ronde over en je kan het onderwerp amper vermijden in Zweden. Ik herinner me een etentje met mijn vriendin en Tobias van Ghost. Hij vertelde me dat er momenteel duizenden versies van het verhaal zijn. Het is altijd interessant om over zulke dingen te brainstormen. Je kan niet 24/7 heavy metal zijn (lacht).