Wauw, in plaats van twee personen krijg ik direct de hele band voor mij.
Gunny: Het is repetitie. Vandaar dat we er allemaal zijn.

Twee van jullie ken ik: Gunny (Poppe – basgitaar) en Jan V (Van Der Poorten – gitaar). De rest zijn allemaal nieuwe gezichten.
William (Lawson – zang): Laten we ons dan eens voorstellen. Ik ben William, ook frontman bij Promise Down. Ik ben erbij gekomen op uitnodiging van de originele leden Gunny en Jan om de zang bij Dead Serious in te vullen. Dat klinkt best wel. Ondertussen is dat al een kleine verslaving aan het worden.

Xavier (Weekers – drum): Ik ken Gunny en Jan al jaren maar dat was meer van elkaar eens te zien en te spreken tijdens optredens. Ik drum ook bij Tyrant King. Op een of ander optreden sprak ik ooit eens met hun en het ging erover om een nieuw project op te starten. Uiteindelijk hebben we dan eens afgesproken en kijk, nu zit ik hier. Ik ben superblij dat ik geselecteerd ben en superblij dat ik mee kan doen.

Jan (Scheepens – gitarist): Ik ben Jan en ik ben hier destijds op uitnodiging toegekomen omdat ik toevallig op Facebook een berichtje gepost had dat ik naar iets op zoek was om me helemaal op te smijten. Gunny heeft me dan eens uitgenodigd en dat was een gigantische mislukking (lacht). Ik ben dan nog eens teruggekomen en uiteindelijk bleek dat ik het wel goed gedaan had.

Jan V: De tweede keer was het al een stuk beter en mocht hij blijven. Ik volg de rest dat het een verslaving is, zeker bij mij. Ik hoop dan ook dat het bij de rest ook zo gaat zijn.

Gunny:  Ik ben Gunny en speel als bas sinds mensengeheugenis. Sinds een jaar of acht ben ik ook bezig met Cult Of Scarecrow maar ik ben ook een thrasher in hart en nieren. Dead Serious is dan ook nooit weggeweest. We hebben het ondertussen al drieduizend keer willen heroprichten maar het is er door allerlei redenen ook al drieduizend keer niet van gekomen. Maar nu hebben we deze gekke bande eindelijk gevonden en we gaan ervoor.

Jan V: Gunny en ik zoeken al een jaar of vijf om Dead Serious nieuw leven in te blazen. We hadden een sessie met een drummer die echt goed was, maar helaas had hij geen tijd om verder te gaan. Dus ja, toen zijn we zo’n drie jaar geleden opnieuw beginnen zoeken. We wilden niet zomaar iemand erbij nemen — het moest echt klikken. En dat deed het meteen met Xavier.

Daarna gingen we op zoek naar een zanger. Armand (Tiebaut – zanger van 1987 tot 1993 en jammerlijk overleden in 2021)  had het podium altijd in z’n eentje weten te vullen, dus iemand vinden die dat ook kon, was geen makkelijke opdracht. Tot we William zagen. We dachten meteen: dit is de perfecte man voor de job. En hij had er ook meteen zin in. We zijn nu zo’n twee maanden aan het repeteren en kennen al meer dan de helft van het repertoire. Het gaat echt vlot vooruit. Het is wel een uitdaging, maar we werken er hard aan en hopen binnenkort op het podium te staan. Gunny en ik waren meteen onder de indruk van hoe de nummers in elkaar zaten. Intussen zijn we dat gewend, maar toen Xavier begon te drummen, Jan erbij kwam en William begon te zingen, dachten we even: wat gebeurt hier allemaal? Maar zodra je begint te spelen, voel je dat het klopt. Gelukkig zijn de nummers lekker kort!

Xavier: Ik weet nog toen je zei: laten we een keer ‘Beware of Ducks’ proberen. Ik zat thuis te luisteren en dacht: wat is dit? We hadden geen concreet plan of doel — we zijn gewoon begonnen met dat nummer en hebben het laten gebeuren. Maar het was echt magnifiek. Ik denk dat we hier iets blijvends mee gaan doen. Toen we het voor de eerste keer speelden was het dan ook ogen dicht en helemaal opgaan in het moment. Dat was echt een herbeleving. Wij zaten ook te kijken van: wat zijn die gasten nu eigenlijk aan het doen? Maar het voelde gewoon juist.

Is het zo moeilijk voor jullie om een nummer van Dead Serious terug in te spelen?
Xavier: Het is echt behoorlijk complex, vooral omdat wij niet betrokken waren bij het schrijfproces van de nummers. We moeten dus muziek leren die door anderen is gemaakt. Voor de twee originele leden zit dat nog in hun spiergeheugen — zij hebben die nummers jarenlang gespeeld. Voor ons is alles nieuw. We hebben dus een grotere uitdaging dan zij, want zij stonden er al. Bovendien kwamen wij uit andere genres. Thrash is iets heel specifieks, en er is echt geen ruimte voor fouten — die hoor je meteen. De coaching van deze twee heren is streng, maar terecht. Als je met zoiets naar buiten komt, moet het gewoon goed zijn. Dat geldt voor ons allemaal.

Jan V: En het moet goed zijn. Dat is voor de nieuwe leden lastig maar ook voor ons. We moeten er allemaal over. Die afspraak werd gemaakt toen we begonnen. Het moet kloppen.

Jan (Scheepens): We werken thuis ook ontzettend veel. Want als je dat niet doet, dan geraak je nergens — dat is gewoon onmogelijk. De nummers… als je ze beluistert op de cd, dan denk je: oké, dit klinkt goed, misschien wat luider, maar vooral: je begint ze te analyseren. En dan merk je vooral hoe die riffs in elkaar zitten. Toen ik Dead Serious voor het eerst hoorde — ik kende de band eigenlijk nog niet echt — zette ik dat album op en dacht: wow. Die nummers zijn zo opgebouwd dat ze simpel lijken. En de basis is ook simpel. Jan kan met een handvol akkoorden al heel wat neerzetten. Je kunt er al snel iets mee naspelen. Maar de echte uitdaging voor mij begon pas toen ik erbij kwam. Want als je echt goed luistert, dan merk je: hier moet je muten, daar moet je open spelen, en soms zit je een halve toon te hoog of te laag. Dat hoor je niet meteen als je gewoon naar het album luistert. En dan ga je nummer per nummer. Je stopt even, denkt: hoe zat dat ook alweer? En dan opnieuw. En opnieuw. Twintig, dertig, veertig, honderd keer… tot het in je systeem zit. En dan kom je naar de repetitie… en dan houdt het je toch weer even tegen.

Gunny: Ook voor ons als oud-leden was het moeilijk. Je moet weer helemaal opnieuw alles instuderen en het heeft toch een tijdje geduurd eer we tevreden waren. Eigenlijk zijn we nog niet honderd procent tevreden met het resultaat. Het moet echt van een hoog niveau zijn of we komen er niet met buiten. Het moet een impact hebben. We streven naar perfectie.

En het moet een eerbetoon zijn aan de twee overleden leden Armand en Marc (Vereecken – drummer en overleden in 1993).
Gunny: Vandaar dat het echt goed moet zijn. Voor ons wel. Het is nogal een eerbetoon.

Jan V: En toch zijn we niet echt opgestart als eerbetoon aan Marc en Armand. Het is eerder een eerbetoon aan Gunny en ikzelf omdat we geen thrash meer spelen. We gaan dan kijken naar een thrashband die twee noten speelt en de ambiance is daar. Hoe goed dat Cult Of Scarecrow dan ook mag zijn. Het is ook een heel ander genre van muziek. Je speelt misschien twee akkoorden maar die liggen dan allemaal op een hypermanier supersnel.

Ik denk dat veel mensen onderschatten hoe snel en technisch thrash metal wel niet is.
Jan Scheepens: dat is echt wel waar. Bij de eerste luistersessie naar het album heb ik me een week opgesloten in mijn kamer om te oefenen op mijn gitaar. En wat ook nog belangrijk is, is dat je het zelf ook graag moet horen. Je kunt het wel naspelen maar als je er niet achter staat, zit er geen gevoel in.

Xavier: Bij mij gaat het eigenlijk helemaal terug naar mijn schooltijd. Ik weet niet of ik het al eens verteld heb, maar vroeger gingen we met de klas naar de bibliotheek. Daar stond een cd van Slayer ‘Reign In Blood’. Ik heb die stiekem gepikt, want ik wist: die krijg ik nooit mee naar huis. Dus ik stopte die cd in mijn zak… en zo is het allemaal begonnen.

Het is ook wel opvallend dat het album ‘It’s a Nice Day’ nog zo fris en modern klinkt hoewel het al uit 1991 komt. Voor die tijd hebben jullie echt wel een uitstekend album gemaakt. Waarom lukte het de mensen van B-Area wel en jullie niet?
Gunny: Dat is een heel goede vraag. Ik vind persoonlijk dat het album in die tijd in België wat ondergewaardeerd was. Je moet ook wel die tijdsgeest zien. Het waren eind jaren tachtig – begin jaren negentig. Het was de opkomst van de crossover en alles verliep vlot. In die tijd vroegen we 10.000 Belgische franken om op te treden.

JanV: Ja, 10.000 frank vroegen we toen — dat is zo’n 250 euro. Niet veel, eigenlijk. In het begin kregen we dat bedrag ook makkelijk betaald. Maar na een tijd begonnen die punkbands op te duiken, die kwamen spelen voor een bak bier en een sandwich. En dat moesten ze dan nog met vier delen. Op den duur vroegen organisatoren: “Kun je komen spelen?” En als ik dan mijn prijs noemde, was het antwoord vaak: “Ja, maar kun je ook gewoon komen voor een bak bier en een sandwich?” Uiteindelijk hebben we twee jaar lang vooral in Nederland gespeeld. Hoewel we Belgen waren en Nederland een pak verder lag. Het clubcircuit daar werd gesubsidieerd en daar speelden we voor 1.000 gulden. De Nederlandse scene was totaal anders maar hier kwamen we gewoon niet aan de bak. We hadden ons imago ook niet echt mee hier in België want we speelden thrash metal met fluorkleurige broeken aan.

Gunny: Armand speelde zelfs in een slaapkleed. Ik denk niet dat het in België geapprecieerd werd. Het was totaal anders. En in plaats van teksten over vuur en de hel zong hij over eenden (lacht).