Hoe is het met jullie?
Nathalie: Ja, goed, we zijn blij omdat het album overal zo goed ontvangen wordt. Mensen zijn onder de indruk.

Was dat bij het vorige album anders?
Nathalie: Nou, bij het vorige album vielen we een beetje in een gat omdat vlak na de release de drummer en bassist weer terug naar hun andere band gingen.

Hans: Ja, dat was vrij snel na de release, en daardoor konden we eigenlijk niet doorpakken met dat album omdat de prioriteit was een nieuwe ritmesectie vinden. Het was op zich niet heel moeilijk om die te vinden, maar omdat we eerst nog een drummer en bassist kregen waar we niet tevreden over waren, waren we vooral veel tijd kwijt aan het instuderen van de nummers. Er zijn op zich wel drummers en bassisten…

Nathalie: …maar die moeten natuurlijk wel aansluiten bij wat wij willen, En wat wij willen is ook wel een beetje apart. We hebben tussen de albums in ook nog een EP uitgebracht en daarna gebeurde eigenlijk precies hetzelfde, en moesten we weer op zoek naar nieuwe leden. Daarom konden we toen ook niet goed doorpakken. Voor het nieuwe album wilden we toch echt een stuk zwaarder. De teksten vragen daar ook om. Die behoefte hadden wij en wat we vooral niet wilden was een standaard metal geluid. Wat we graag wilden was het rauwe, in your face van punk maar met het zware, sludge-achtige van de metal er in.

En dat is aardig gelukt, het nieuwe album klinkt zwaarder en grauwer dan het vorige.
Hans: Ja, het is voor ons wel een logische ontwikkeling. Je weet niet hoe anderen daarop gaan reageren. Je bent er zelf de hele dag mee bezig en op een gegeven moment kun je daar niet zo goed afstand meer van nemen en begin je je af te vragen wat anderen er van zullen vinden. En dan is het leuk om te merken dat ze het mooi vinden.

Jullie maken al lang samen muziek.
Nathalie: Inderdaad, dat doen we al een tijd en zelfs als we niet samen in een band zaten zochten we elkaar op. Thuis gewoon een beetje rommelen op de gitaren.

Hans: Ik ben ooit in de negentiger jaren toevallig als bassist beland in onze band The Bride (Stripped Bare), waar Nathalie in zong en waarin ik eigenlijk de gitarist was, maar ze hadden een bassist nodig. Ik speelde ook bas in een andere band, die redelijk succesvol was. En toen die band stopte een aantal jaren later zijn we samen doorgegaan.

Dat vroeg ik mij dus af: jullie hebben samen in die band gespeeld. Waarom was het nodig om een nieuwe band te beginnen? Konden jullie niet verder gaan onder die naam?
Nathalie: Nee, dat was een andere samenstelling, een andere periode, een ander soort muziek. En er zat ook tijd tussen hè.

Hans: Mensen gingen weg en die band hield gewoon op met bestaan. We hadden er nog best wel een tijdje mee door willen gaan. Dat stopte, en toen zijn wij eigenlijk samen een nieuwe band begonnen. Ik weer op gitaar, omdat dat toch mijn primaire instrument is.

De naam Katie Kruel, je geeft zelf aan dat het van het nummer ‘Katie Cruel’ (Karen Dalton) komt?
Nathalie: Ik hoorde op een gegeven moment dat nummer. Soms komt iets keihard binnen en dat…kijk, als ik er over vertel krijg ik er weer kippenvel van. Ik heb een hele brede smaak, dit is een folk nummer. Karen Dalton, de vertolker van dit nummer, is een hele tragische persoon geweest. De manier waarop zij dat nummer neerzet, alles viel op zijn plek. Het vertegenwoordigt ook heel sterk hoe ik me op dat moment voelde. Ik heb het een tijd echt wel zwaar gehad en ik trad naar buiten, kwam weer wat meer onder de mensen en ik dacht: de wereld is veranderd. En dit nummer vertegenwoordigde dat gevoel heel erg. Ondertussen waren wij om de keukentafel nog steeds muziek aan het maken en was het tijd voor een nieuwe band. Toen is Katie Kruel als een soort geuzennaam ontstaan. En met een K geschreven vanwege praktische overwegingen, omdat je het anders totaal niet kunt vinden tussen alle referenties naar dat nummer. Het staat ook wel cool.

Er zijn in de zang bepaalde dingen die ik denk te herkennen. Zoals in ‘A Wandering Mind’. Als ik dat hoor moet ik heel erg aan Grace Slick (Jefferson Airplane) denken. Heb je qua zang ook inspiratiebronnen?
Nathalie: Ja, en die zijn heel uiteenlopend. Grace Slick is leuk dat je die noemt, want wij coveren ‘White Rabbit’ en ‘Somebody To Love’ ook wel. Die laatste hebben we ook een keer opgenomen in de studio. Ik heb zelf een heel andere stem. Bij ‘White Rabbit’ moet ik echt moeite doen om die laatste tonen goed te halen. Technisch best een moeilijk nummer. Het is niet iemand die ik per se als een invloed zou noemen.

Misschien ook wel een beetje een standaard vraag, over inspiratiebronnen, maar wat ik interessant vind is waarom sommige artiesten graag uitkomen voor wie hun muzikale helden en heldinnen zijn en waarom anderen het onprettig vinden om vergeleken te worden.
Nathalie: Het is niet zo zeer onprettig. Ik haal hele rare dingen uit zangstemmen, dus als ik dan namen noem denkt men van: “Huh?” Bijvoorbeeld één van de aller-, aller-, allerbeste zangers die ik ooit heb meegemaakt was John Lee Hooker op zeventigjarige leeftijd. Fenomenaal, waanzinnig goede stem. Lijk ik op die stem? Nee, totaal niet, maar het is wel een waanzinnig belangrijke inspiratiebron. Veel meer vanwege de impact die hij had. Een ander voorbeeld is Henry Rollins. Lijk ik daarop? Nee. Maar ik bewonder die enorme noodzakelijkheid die doorklinkt in zijn stem. Een stoot aan energie waar je niet aan kunt ontsnappen. Dat zijn voorbeelden voor mij, waar ik inspiratie uithaal. Patti Smith, ook, met name de stukken waarin ze gesproken woord doet.

Dat doe jij niet echt hè, stukken vertellen?
Nathalie: Nee, maar wat Patti Smith doet is, ze neemt je heel erg mee in haar verhaal en dat is heel moeilijk. Als iemand staat te vertellen op een podium ontsnapt de aandacht vaak. Ik was laatst bij een concert van haar in Utrecht en ze las voor uit eigen werk, en zelfs een gedicht van iemand, en de zaal was muisstil. Ieder woord komt aan.

Is dat iets wat zij gewoon heeft? De mensen die je opnoemt, of kun je daar op oefenen?
Nathalie: Het zal ook ervaring zijn, ik weet niet of zij vanaf het begin al zo was.

Hans: Ik heb haar bij Down The Rabbithole gezien een aantal jaren geleden. Dan komt ze op en dan zie je het publiek eerst van, ze ziet er niet uit. Haar ongekamd en zo’n veel te groot mannenjasje, maar na een minuut is iedereen in de ban van haar charisma. Echt gaaf om te zien.

Nathalie: Wat ik ook heel bewonderenswaardig vind, dat ik denk van hier gebeurt iets, is met de zanger van Amenra.

Hans: Geweldige band ja.

Nathalie: Dat hoor je ook niet terug in mijn stem. Maar daar haal ik wel inspiratie uit.

Hans: Ik ook, als muzikant. Vooral de dynamiek. Semi-akoestisch en soms dat hele harde. In de loop van de tijd word je door een heleboel dingen geïnspireerd, je luistert naar van alles, maar Amenra is een band die mij op dit moment erg raakt. En dan ook de zachte dingen waarin ze hetzelfde weten over te brengen als in dat bijna gewelddadige.

Ik vind het leuk dat jullie Amenra noemen, want mijn volgende vraag gaat over de zang. In sommige nummers ga je helemaal los, bijvoorbeeld in ‘Still’. Dat snijdt echt door je heen als je dan zo schreeuwt. Dat heeft Amenra ook. Kun je elke keer als je zo’n nummer zingt daar diezelfde emotionele lading aan geven?
Nathalie: Toevallig had ik het daar net met Hans over. We hadden het over gitaristen en solo’s. Ik heb echt een hekel aan gitaarsolo’s.

Jij ook, Hans?
Hans: Ik speel zelf zelden gitaarsolo’s. Ik vind het meestal weinig toevoegen aan muziek, maar er zijn natuurlijk gitaristen die geweldig mooie solo’s spelen. Die zijn er wel heel weinig vind ik.

Nathalie: Als je aan het zingen bent en je gelooft niet in ieder woord dat je zingt, zeker met dit soort muziek, dat zijn geen deuntjes. Je moet ieder woord geloven, anders komt het niet aan. Ik probeer dat dus iedere keer weer te voelen. Bij ‘Still’, dat is heel grappig, want die tekst ligt niet helemaal vast. Ik heb daar allerlei variaties op die in me opkomen. Dit nummer kent improvisatie en al naar gelang de stemming van die dag wordt het ook aangepast. Dingen kunnen heel erg van betekenis veranderen. Eén van de redenen waarom ik ook geen teksten opstuur.

Ik kan mezelf wel erg vinden in dit album, ‘Cannibal Planet’. Je ziet dat het een hele nare wereld is, maar je geeft ook aan dat je dan niet bij de pakken moet gaan neerzitten want er is wel verandering mogelijk. Kun je een klein beetje het verhaal uitleggen?
Hans: Nathalie’s teksten horen heel erg bij de muziek. Daarom doen we ook geen teksten bijvoegen op het inlegvel van de cd, bijvoorbeeld. De teksten alleen, dat is het niet. Die komen pas tot leven met de muziek, die horen bij elkaar. Als ik met iemand anders dan Nathalie muziek zou maken zou ik ook andere nummers verzinnen. Dat thema van ‘Cannibal Planet’… Wij zitten wel echt op één lijn met onze ideeën en ik ben zelf helemaal niet echt bezig met mijn ideeën over de wereld om te zetten in muziek. Ik heb natuurlijk heel veel ideeën over de wereld, voel me ook erg betrokken bij alles wat er gebeurt, alleen het is niet zo dat ik dat bewust aan het vertalen ben in muziek.

Nathalie: ‘Cannibal Planet’, het titelnummer, is eigenlijk een verhaal dat ik ooit geschreven heb voor een gelegenheidsproject dat ook ooit eens één keer is uitgevoerd. Ik kwam het weer tegen en dacht: hier moet ik iets mee. Dat hele tijdsgewricht, wat er nu aan de hand is, dat extreme neo-liberalisme, die enge gasten die overal ter wereld opduiken. Dit is het, dit is hoe de wereld nu in elkaar steekt. Ik wil niet zeggen dat het vroeger allemaal goed was, maar er gebeurt iets naars. Dat hele perspectief van de buitenstaander is iets dat uit de sciencefiction komt en dat is fantastisch om te gebruiken om mensen vanuit hun eigen situatie naar deze situatie te laten kijken. Dat is de techniek. Ik ben niet iemand die gaat zeggen: En je moet dit, en je moet dat. Daar heb ik helemaal geen behoefte toe. Wat ik wel wil doen is laten zien wat dit nou betekent op een één op één niveau. Elkaar echt aankijken. En dan komen er dingen samen. Hele erge dingen die ik heb meegemaakt in de loop der jaren. Het is in die zin autobiografisch, maar het gaat om een veel groter plaatje. Het gaat er niet echt om wat ik heb meegemaakt, het gaat er om wat mensen overal meemaken. Kijk nou toch eens, jongens, en doe dit nou gewoon eens beter. Dat is eigenlijk mijn boodschap hier.

Vind je dat niet moeilijk te verwoorden? Want je vindt een heleboel dingen en ik merk dat ik het daar wel erg mee eens ben, alleen als ik dat dan probeer te vertalen naar woorden en zinnen en dingen die mensen begrijpen dan lukt dat vaak niet.
Nathalie: Daar heb je muziek voor, dat is uitermate goed geschikt hiervoor. Ik kan best een heel betoog schrijven, maar dat is niet van belang. Wat van belang is, is dat jij het voelt. Daarom is het niet essentieel dat je de teksten letterlijk verstaat. Het gaat erom dat je het voelt en dat er dan iets gebeurt. Kan me niet schelen wat, maar je moet wel iets voelen.

Hans: Dat zie je ook terug in hoe wij die nummers maken. Meestal begint het bij de muziek en langzamerhand komen daar woorden bij en de muziek verandert ook. Ik verzin thuis wel wat dingen, riffs en zo, en dan met zijn allen gaan we dat in elkaar zetten en na verloop van tijd ontstaat dat nummer. Met zijn allen vullen we dat in, terwijl Nathalie die teksten verzint. Heel veel wordt ook bedacht aan de hand van de sfeer van een nummer. Uiteindelijk wordt dat dan een lied. Daarom hoort het ook zo bij elkaar.

Nathalie: De meeste bands schrijven echt liedjes volgens een bepaalde structuur en dat vind ik gewoon niet interessant.

Ik las ook dat iemand schreef dat wat jullie doen onderdeel is van een traditionele, grauwe, Rotterdamse scene. Uit Rotterdam komen ook Dool en Gula, bijvoorbeeld, en er zitten wel wat raakvlakken tussen deze bands en jullie. Is er een soort van grijs, Rotterdams geluid?
Nathalie: Er zijn wel een aantal bands die al sinds de tachtiger jaren in een soort donker hoekje zitten waar over het algemeen Rotterdam weinig over wil weten. Dat is precies dat hoekje waarvan ik denk dat mensen het allemaal te duister vinden, te theatraal. In die zin is er een zekere onderstroom van wat rafelige, duistere muziek en in die traditie staan wij wel. Alleen het is een hele kleine traditie.

Had de muziek anders geklonken als jullie uit Den Haag kwamen of Utrecht?
Nathalie: Misschien wel. Rotterdam heeft natuurlijk wel een specifieke sfeer.

Hans: Dat weet je natuurlijk nooit. Ik weet dat zelf niet, ik woon wel al heel lang in Rotterdam. Ik vind het ook een fijne stad om in te wonen en rond te lopen, dus dat heeft vast effect op de muziek. Alleen je kunt niet naar een parallelle wereld gaan waarin je dertig jaar in Amsterdam hebt gewoond.

Zou wel leuk zijn.
Hans: Ja, hahaha.

Nathalie: ‘Carnal City’, dat nummer dat gaat over Rotterdam, door de ogen van iemand die daar in het nachtleven als een dwaas een beetje rondloopt. Dat geeft wel aan dat de verbintenis met de stad er is. Het is een kant van Rotterdam die nu aan het veranderen is, nu is Rotterdam heel hip.

Maar goed, dat gedeelte dat jullie doen zal dan waarschijnlijk niet heel hip worden. Of verwachten jullie nog dat…?
Nathalie: Wij verwachten natuurlijk wereldfaam, haha.

Uiteraard. Dat is jullie wel gegund natuurlijk.
Nathalie: We weten dat we in een niche van een niche van een niche zitten en in Rotterdam is er niet echt veel enthousiasme voor dit soort muziek. Dat geeft niks want er zijn andere plekken op de wereld waar dat wel is en we zijn ook heel tevreden met een mindere godenstatus als we maar lekker muziek kunnen blijven maken en dat er genoeg mensen zijn die het kunnen horen. In iedere stad zit wel een gek, zoals jij, die de muziek goed vindt. Maar die moeten ons wel kunnen vinden, dat is de missie.