Chris Boltendahl: “Het is altijd erg leuk om in Nederland te spelen. Jullie zijn niet het makkelijkste publiek voor ons, we moeten altijd hard werken om de Nederlanders mee te krijgen!”
Het Duitse Grave Digger is na veertig jaar voor weinigen binnen het metalen wereldje nog een onbekende. De typische Duitse metal werd op vele punten in de rijke discografie gespekt met een flink stukje historie. Kruistochten, beroemde zwaarden en een beroemde opera van Wagner kwamen allemaal voorbij, maar geen onderwerp waar de grafdelvers zoveel binding mee hebben als de Schotse onafhankelijkheidsstrijd. ‘Fields Of Blood’ is album nummer drie wat taalt over de avonturen van Mel Gibson zonder onderbroek, en album nummer één van dit onderwerp, ‘Tunes Of War’, is een klassieker in de Duitse metalhistorie. ‘Fields Of Blood’ is weer een lekkere plaat geworden, ondanks dat het muzikaal gezien vooral nieuwe variaties op een beproefd recept betreft. Naar aanleiding van de release van deze “third tune of war” heb ik contact gezocht met de vriendelijke brulboei Chris Boltendahl, het enige overgebleven bandlid van het eerste uur, en drijvende kracht achter het succesverhaal Grave Digger. Lees verder als je wilt weten waarom Chris zo gefascineerd is door Schotland, hoe hij aankijkt tegen kritiek op sociale media en wat zijn kijk is op “het nieuwe normaal” in metalland.
Jori van de Worp Ι 02 juni 2020
Ik denk dat felicitaties meer dan ooit op de plaats zijn op dit moment, Grave Digger bestaat nu veertig jaar en brengt nu haar twintigste album uit. Er zijn maar weinig bands die aan deze statistieken kunnen tippen. Hoe voel je je eronder?
Heel goed eigenlijk. Aan dit nieuwe album hebben we vol passie gewerkt, en we hopen dat mensen ervan kunnen genieten. We laten hiermee zien dat je ook na veertig jaar nog steeds regelmatig nieuwe muziek uit kan brengen en niet vier of vijf jaar tussen albums te laten zitten. Axel en ik zitten vol creativiteit, en de wijn smaakt beter met de jaren! We hebben nog een aantal volgende albums in de pijplijn zitten, maar nu even een feestje om ons twintigste album ‘Fields Of Blood’.
Twintig albums, veertig jaar. Het is veilig om te zeggen dat die reis van veertig jaar een hobbelige weg is geweest met vele ups en downs.
Dat kan je wel zeggen haha! Ja, veel goede ervaringen maar ook veel slechte, klotelui ontmoet in mijn leven maar ook vele goede mensen. Uiteindelijk heeft het me allemaal samen tot de persoon gemaakt die ik nu ben, en ik ben een gelukkig man die van zijn leven en gezin geniet. Muziek maken kan ik nu meer van genieten dan ik dertig jaar geleden kon. Er komen nog een hoop dingen aan in de toekomst. Ik loop nu al een hele tijd mee in de rock business, en daarin heb ik veel zien veranderen en dan is het meebuigen of barsten. Lang verhaal kort, veertig jaar na het oprichten van Grave Digger leef ik nog steeds en dat is mooi!
Zeker, ook gezien dat de laatste pak ‘m beet tien jaar alles echt mee lijkt te zitten voor jullie. Sinds jullie de dertigste verjaardag gevierd hebben met ‘Tunes Of War’ op Wacken spelen en het uitbrengen van ‘The Clans Will Rise Again’, brengen jullie elke twee jaar een uitstekende plaat uit en is de energie op het podium tomeloos. Hoe verklaar je die positieve aura om de band heen van de laatste tien jaar?
Als je van je werk houdt kan je daar je energie insteken, Bij ons is dat het werk in de studio en het spelen op het podium, en ik hou van mijn werk. Het is een geschenk om muzikant te kunnen zijn. Jij weet wat ik bedoel, je bent zelf zanger toch? Al is het voor mij voltijd werk en dat is natuurlijk wel anders, maar we doen het beiden met hart en ziel. Dan is hiermee je brood verdienen het mooiste wat er is. In die veertig jaar heb ik ook wel andere banen gehad, maar de afgelopen tien jaar ben ik honderd procent bezig met Grave Digger en dat is wel een van de redenen dat het goed gaat nu. We vinden het geweldig om deze muziek te spelen, het soort waar we mee opgegroeid zijn. Door Grave Digger heb ik al mijn helden uit het verleden mogen ontmoeten. Als jochie stond ik vooraan mee te schreeuwen met Dio, Rob Halford van Priest en Biff Byford van Saxon. Inmiddels heb ik overal ter wereld podia met deze mannen gedeeld, samen handen geschud en bier gedronken. Een droom die werkelijkheid werd, dus ik mag niet klagen!
Zoals gezegd hebben jullie tien jaar geleden het tweede album gedaan over de Schotse opstand, nu doen jullie een derde album oer dit onderwerp. Wat is het met deze lang gestreden strijd op de Britse eilanden die een band uit Noordrijn Westfalen zo weet te fascineren?
Hehehe, nou, ben je ooit in Schotland geweest? Nee? Nou ja, ik werd bij de eerste stap die ik op die landen zette spontaan verliefd op dit land en de mensen die er wonen. Vrijheid en de strijd om vrijheid en onafhankelijkheid heeft me altijd geboeid, dus die klik met de Schotse strijd was makkelijk gemaakt. De hooglanden ademen de geschiedenis van het land. Twee jaar geleden was ik in Schotland voor een vakantie van drie weken met mijn gezin. Mijn zoon was twaalf destijds, en ik heb hem al die kastelen en slagvelden laten zien en van alles over de geschiedenis verteld. Toen voelde ik dat het verhaal wat we met Grave Digger over deze strijd hadden geschreven nog niet af was, we hebben nog meer te vertellen vanuit een ander perspectief. Dus toen viel het besluit om nog een album over dit onderwerp te doen. Dat is nu af, de vertelling is afgerond en nu kunnen we door naar nieuwe onderwerpen.
Ik herinner me dat tien jaar geleden de release van ‘The Clans Will Rise Again’ jullie wel op wat kritiek kwam te staan. Het bekende Rock Hard magazine heeft vrij letterlijk geschreven dat jullie probeerden oude glorie op te graven en dat nogmaals te verkopen. Niet een klein beetje bezorgd dat deze geschiedenis zich zou herhalen?
Nee, ‘Fields Of Blood’ is vanuit een totaal ander perspectief en heeft wel een andere stemming als ‘Tunes Of War’. Ik denk dat ‘Fields Of Blood’ wel dichter tegen ‘Tunes Of War’ aanligt dan tegen ‘The Clans Will Rise Again’, maar uiteindelijk is het een ander album met andere nummers. Alle drie de albums zijn mij dierbaar. Uiteindelijk weet ik dat ‘Tunes Of War’ het album is wat iedereen fantastisch vindt, maar ik denk dat ‘Fields Of Blood’ wat compacter en beter afgemaakt is dan ‘Tunes Of War’. Wat kan ik zeggen, ik hoop dat mensen alle dingen en historische verwijzingen op het album weten te ontdekken en dat ze het net zo gaaf vinden als ikzelf en de rest van de band.
Klopt, ik vind het ook een uitstekend album. Heel dicht tegen ‘Tunes Of War’ ook vanwege wat tekstuele overlap en natuurlijk alle doedelzakken die je je maar kan wensen.
Haha ja dat was ook wel een van de redenen om er nog eentje over Schotland te doen, meer metal en meer doedelzakken! De doedelzak moest op dit album echt geïntegreerd worden in de muziek en niet een losse toevoeging zijn. We hebben ook Ierse doedelzakken gebruikt op sommige stukken, de kleinere variant. Onder andere in ‘Heart Of Scotland’ en in de ballad. Het is een mooie combinatie geworden zo.
Je noemde ‘Heart Of Scotland’ al, dat is een van mijn persoonlijke favorieten op het album. Omdat het wat trager is heeft het een wat grootser geluid dan veel van de andere nummers. Het eerste wat me opviel was de solo, dat is letterlijk Gary Moore. Kan je me iets meer over dit nummer vertellen?
Axel is een groot Gary Moore fan. Ik zie het niet echt als een kopie, maar een eerbetoon aan een groot en innovatief artiest als Gary Moore. Dit stuk past heel goed bij dit concept van ‘Heart Of Scotland’ en dat is de reden dat we het gebruikt hebben in dit nummer. Een eerbetoon aan een legende! Het nummer gaat over Robert DeBruce. Hij had twee bijnamen, als eerste de “lion king” zoals Richard The Lionheart van het Britse rijk. zijn tweede bijnaam was letterlijk “the heart of Scotland”. Dus wij hebben deze naam voor hem gebruikt als dit nummer.
Dus dit nummer is een vervolg op ‘The Bruce (Lion King)’ van ‘Tunes Of War’?
Ja klopt, we hebben verschillende opvolgingen gegeven aan nummers van dit album. De ballad is ook weer over koningin Mary. Alleen hebben we de koningin veranderd naar een jonger exemplaar hahaha. Dit keer niet met Doro, maar met Noora van Battle Beast en ik vind dat ze dit geweldig heeft gedaan. Ze zou dit jaar ook met ons op Wacken optreden, hopelijk kunnen we dit volgend jaar inhalen. ‘Tunes Of War’ was meer als geschiedenisles geschreven. Tomi Göttlich, onze bassist in die tijd, studeerde geschiedenis en Engels en reed graag door Schotland op de motor. Hij is uiteindelijk degene geweest die het idee voor ‘Tunes Of War’ kreeg. Op ‘The Clans Will Rise Again’ keken we meer vanuit een mystiek perspectief naar de strijd en het land. Tijdens mijn vakantie in Schotland twee jaar geleden ontmoette ik een man die in een museum werkte, en hij was echt de verschijning van een clansman uit die tijd. Hij was al wat ouder en had een nogal saaie baan, en daarom viel hij continu in slaap. Hij vertelde dat hij dan altijd dagdroomde over de Schotse geschiedenis. We noemden hem Edward Maclean, als iemand van de clan Maclean. Hij vertelde Schotse verhalen vanuit een heel emotionele hoek, en dat betekende een heel ander gevoel dan op het eerste album.
Er staan ontzettend veel sterke nummers op het album, waarom is de keuze precies op ‘Lions From The Sea’ gevallen voor de videoclip en single?
We gaan nooit voor honderd procent veilig als we een videoclip of single uitbrengen. Van ons vorige album ‘The Living Dead’ hadden we ‘Zombie Dance’ gepakt, en dat is ons op een behoorlijke shitstorm komen te staan. Hele legers aan “true metal warriors” zagen ons als leugenaars en verraders aan de “true metal scene” enzo, maar het is uiteindelijk wel ons een-na meest gespeelde nummer op Spotify geworden met al bijna een miljoen streams. Dat is meer dan ‘Excalibur’ en ‘Heavy Metal Breakdown’. ‘Lions Of The Sea’ is qua verhaal een beetje een vervolg op ‘The Dark Of The Sun’. Het refrein krijg je niet meer uit je kop (en hier gaat hij het hele refrein neuriën). Nu begint de shitstorm opnieuw met “oh dat klinkt als Sabaton!” Maar weet je, ik vind dit een tof nummer. En als je over de Schotten zingt die op zee tegen de Noormannen vechten moet je wel iets hebben wat een beetje als zeemanslied klinkt. En ‘Lions Of The Sea’ heeft dat, het refrein is echt zo’n pakkend zeemansmuziekje wat een verbintenis met de zee geeft. De redenen dat we het hebben gekozen is dat het niet persé klassiek Grave Digger is, maar wel dichtbij het concept is geschreven. Maar het is echt nog een heavy metal nummer met zijn vette riff!
Je noemde het al, dit jaar zouden jullie je veertigste verjaardag weer op het podium van Wacken vieren, net als de dertigste tien jaar geleden. Maarja, toen kwam er een virus. Houden we dezelfde show nog tegoed voor volgend jaar?
Zeker! We hebben een grote show met 75 man op het podium gepland en de meeste van die mensen hebben al toegezegd dit volgend jaar alsnog te doen. Het is nog wachten op de bevestiging van Wacken zelf. We hadden meer speciale shows gepland zoals op Rock Hard festival en ook Rock Harz, en we blijven aan het werk! We hebben twee weken geleden ook op Facebook een post gezet dat we niet aan drive-in shows en spookconcerten op livestreams gaan doen. Heavy metal shows hebben een sfeer die gemaakt wordt door de bezoekers die samen zingen en bier drinken. De geur van zweet in de moshpits is een van de dingen die heavy metal maakt en niet mensen die op anderhalve meter afstand moeten staan met een mondkapje op. zolang dit zo blijft zullen we niet spelen want dit heeft gewoon niets meer te maken met heavy metal.
Dus het is óf de volle ervaring, óf gewoon totaal geen shows?
Zeker. En als we dit jaar geen shows meer kunnen spelen en volgend jaar ook niet, hebben we al toegezegd dat we volgend jaar al een nieuw album uitbrengen. We willen de fans meer Grave Digger geven en niet een beetje thuis hangen tot de storm geluwd is. Op het moment zijn we in overleg met de artiest die ons artwork doet, we hebben het concept al op tafel liggen en we gaan vanaf juli schrijven aan nieuwe muziek. Als we nog live kunnen spelen zullen we de release uitstellen tot 2022 denk ik, zo niet, komt het volgend jaar!
Kan je al wat loslaten over dit nieuwe album of het concept?
Nee.
Het was te proberen, volgende vraag dan! Jullie hebben een tour gepland staan met Orden Ogan als Headliner, jullie als special guest en Rage als opener. Orden Ogan is nu vijftien tot twintig jaar actief en heeft vijf albums uitgebracht. Grave Digger en Rage als veteranen die al zeker twee keer zo lang actief zijn en vier keer zoveel muziek uitgebracht hebben. Hoe voelt het als muzikant die al zo lang meedraait dat jullie nu support act worden van een band die slechts een kwart van jullie ervaring heeft?
Het was geen verplichting, het was een wens van mij om dit te doen. Seeb van Orden Ogan legde contact met ons met de vraag of we samen op tour wilden. Orden Ogan is een behoorlijk bekende band geworden, zeker hier in Duitsland. Ik heb er geen problemen mee als een andere artiest bekender is als wij, ik zie dit meer als een hele mooie package voor de fans en ik denk dat dat het belangrijkst is. Dat is de reden dat we deze tour hebben opgetuigd, maar het ziet er op het moment niet goed uit vanwege de maatregelen tegen het coronavirus. We kunnen dit niet naar volgend jaar verplaatsen omdat wij al een headlining tour hebben in februari voor onze veertigste verjaardag. Ook Orden Ogan heeft een nieuwe tour staan in april. Dus dit kan niet verschoven worden, wij zijn dan al op tour met een andere special guest en Orden Ogan is dan op tour met Rage en nog een andere special guest. En ik denk dat het hem niet gaat worden.
Dat zou erg jammer zijn. Ook omdat ik zag dat jullie weer eens naar Nederland zouden komen, ook een voordeel van met Orden Ogan spelen, die zijn hier ook aardig bekend voor een Duitse heavy metal band. Ook aardig was dat het Doornroosje zou worden in Nijmegen, dat is tien minuutjes fietsen voor mij. Hoe voelt het om weer terug te keren naar Nederland, als het gaat gebeuren natuurlijk.
Het is altijd erg leuk om in Nederland te spelen. Jullie zijn niet het makkelijkste publiek voor ons, we moeten altijd hard werken om de Nederlanders mee te krijgen! Maar uiteindelijk hebben we altijd een goede response gekregen en na de show kan je altijd op positieve aandacht wachten als je als muzikant bij de merchandise tafel komt. Dus dat was een van de redenen dat we ook erg enthousiast waren om terug te komen. Maar ja, wie zal het zeggen wat er nog gaat lukken? Onze headlining tour van volgend jaar staat voorlopig alleen in Duitsland en een enkele show in Zwitserland. We willen dit wel uitbreiden, maar het is nu ook afwachten welke podia deze klap misschien wel niet gaan overleven.
Hopelijk duurt de hele ellende niet al te gek lang. Wat zijn de eerste plannen voor Grave Digger nadat de storm is gaan liggen?
Live spelen, zonder twijfel! We hebben nog wat losse shows en een festival in Frankrijk staan en eentje in Mexico-stad. Het is afwachten wat er nog van gaat lukken natuurlijk, zeker met Mexico, het is nogal een reis. We wachten het af en we bereiden onze terugkeer naar het podium voor. En als het niet zo mag zijn, duiken we de studio in en gaan we aan ons volgende album werken! Als we al onze aandacht daarop kunnen vestigen kan het volgend jaar september uitgebracht worden.
Even een kleine anekdote om mee af te sluiten. Heb je je ooit gerealiseerd dat jullie logo niet heel duidelijk is? Ik zat een maandje geleden met mijn Grave Digger shirt aan op de bank en mijn vriendin, niet echt een metalhead, vroeg zich af wat voor rare bandnaam Brave Slayer was.
Hahahaha! Brave Slayer, die is mooi! Doe haar de groeten en ik hoop dat ze onze muziek ook te pruimen vindt hahaha.
Ik blijf het proberen! Dat was alles wat ik je wilde vragen. Heb je nog iets wat je tegen de Nederlandse en Belgische fans wil zeggen?
Blijf gezond! Dat is het belangrijkste op dit moment. Val niet weg in somberheid, metal leeft nog steeds, ook in deze crisis. Als je ons niet live kan zien, luister dan naar ons nieuwe album en we hopen iedereen gezond en wel te zien na deze crisis!
Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.