Insonika is een jonge Zweedse band die zich (volgens eigen zeggen) begeeft in het stoner genre. Daarover zo meer. De band brengt ‘Pithos’ geheel in eigen beheer uit (bonuspunten verdiend!) en deed dat ook al met de voorganger ‘False Awakening’ drie jaar geleden. De groep blijkt dus te bestaan uit een viertal enorme doorzetters! Na een aantal luisterbeurten kom ik wel tot de conclusie dat dit bandje rijp is om een volgende stap in hun loopbaan te maken want ‘Pithos’ is meer dan een uitstekend product.

Met ‘Pandora’ trappen de Zweden midtempo af. Een sfeervol nummer dat wordt geopend en afgesloten met een piano en akoestisch gitaar thema. Daartussen hoor je repeterende zware gitaarriffs en de stem van zanger/gitarist Oscar Flanagan, wiens stemgeluid je eerder in een new-wave of shoe-gaze band zou verwachten. Dat bedoel ik positief, overigens. En stoner.. ik hoor wel invloeden van stoner maar ik vind Insonika toch meer een doomrock band met hier en daar een verwijzing naar stoner. Het titelnummer ‘Pithos’ volgt, is wat trager van tempo maar zeker niet minder zwaar. Duidelijk wordt dat Flanagan niet alleen met zijn cleane strot zijn mannetje staat maar ook een potje kan grunten. Gezien de tekst van het nummer vloeit het thema van de openingstrack door in de titeltrack van het album. Halverwege krijgt het nummer (in de riffs) een andere wending die lang voort duurt.

Dat Insonika ook door seventies hardrock werd beïnvloed is te horen op ‘Monsters In My Head’ dat een enorm zware Hammond toetsendeken (van toetsenist/slaggitarist Sebastian Fingal) kent. ‘The Plague’ lijkt dan weer zwaar beïnvloed te zijn door de überdoom van de vroegere Black Sabbath albums. ‘Warmongers’ (het had een titel van een Voïvod nummer kunnen zijn) is mijn persoonlijke hoogtepunt van het album; het is een lekker opgebouwd, stevig en compact nummer dat swingt zoals doom swingen moet. De riffs van gitaar en bas (Daniel Englafors, de ritmesectie wordt gecompleteerd door drummer Mattias Altgärde) leverden mij zelfs duimendik kippenvel op. OK, dat is wat overdreven maar de riffs in dit nummer doen echt wat met de luisteraar.

De apotheose volgt dan nog in het lange ‘Dunes Of War’ dat rustig van start gaat, een episch tussenstuk heeft en afscheid van de luisteraar neemt van een, inderdaad stoner-achtige, repeterende gitaarriff die alleen al door de lengte van de herhalingen in je kop blijft hangen.

Fans van doomrock met een vleugje stoner en een vette knipoog naar de zeventiger jaren: sluit Insonika in je armen en laat nooit meer los. Welke maatschappij pikt deze gasten op en stuurt ze op toer?