Acht jaar geleden alweer sinds het vorige Innerwish album, het valt niet mee om fan te zijn van deze Griekse heren. Nu is Innerwish nooit de meest productieve band ter wereld geweest, dit heeft hun doorbraak op grotere schaal ook altijd in de weg gezeten. Een kip- en ei verhaal natuurlijk, want als je niet van je band kan leven is het ook lastig om er je volle energie aan te geven. Het laatste wapenfeit droeg simpelweg de bandnaam als titel, en was één van mijn favoriete power metal platen van dat jaar. Fantastische anthems als ‘Needles In My Mind’ en ‘Rain Of A Thousand Years’ staan bij mij nog altijd in de Spotify playlists. Met ‘Ash of Eternal Flame’ heeft Innerwish dus nogal een verwachting in te lossen.

En verdorie, dat doen ze met verve! Bij dit album is er niet bezuinigd op wat er uit de kast getrokken is. Geheel tegen de moderne trend van steeds kortere albums in klokt dit album bijna zeventig minuten, onderverdeeld in twaalf heerlijke stukken sublieme power metal. Met ‘Forevermore’ opent het album groots en toch lekker stevig: gitaristen Manolis en Thimios, enige overgeblevenen van het eerste uur, hebben een sterke en vennijnige riff gekozen om het album mee te openen. Naast het lekkere gitaarwerk valt op dat ook het orkestrale op, veel achtergrondkoren en symfonische toevoegingen maken dat het typische Innerwish geluid nog net wat grootser klinkt dan op het vorige album. Met het fantastische ‘Sea Of Lies’ is een klassieker in wording geboren, en dat ligt niet alleen aan gastvocalen van niemand minder dan Hansi Kürsch (Blind Guardian). Vooral het lekker strakke drumwerk en de donderende basgitaar vallen op, voordat Hansi in fantastisch duet gaat met George, die zich qua zang zeker niet hoeft te schamen in Hansi’s aanwezigheid. Het nummer zelf is een bloedstollend stuk over de schrijnende situatie met vluchtelingenboten op de middellandse zee, de bijbehorende behoorlijk confronterende videoclip zal Geert Wilders ongetwijfeld niet tot fan maken. Wanneer het album vervolgt met ‘Higher’ is wat eenvoudiger en meer uitgekleed in opzet maar ook deze stijl staat de band goed. Het hele album is misschien iets minder experimenteel en wat directer dan zijn voorganger, met veel dubbele basdrums, krachtige riffs en pakkende refreintjes zoals de power metal in bijvoorbeeld Duitsland het liefst geserveerd wordt. Gelukkig blijft de band ook echt zichzelf en is er ook ruimte voor mooie symfonieën en goed doordachte teksten, waarbij de band overigens haar christelijke waarden niet onder stoelen of banken stopt maar ook geen compleet psalmenboek optekent zoals bijvoorbeeld Theocracy of Saviour Machine dat doen. De bands waar een vergelijking nog het best bij op zijn plaats is, zijn andere progressieve/melodische (power) metal instituten als Kamelot, Evergrey en Myrath.

Wat mij betreft scoort Innerwish met ‘Ash of Eternal Flame’ zeker net zulke hoge ogen als het titelloze album uit 2016. Een groot verschil met dit album is het label: Innerwish heeft voor dit album getekend bij Reigning Phoenix en dat is toch een maatje groter dan waar ze vandaan komen. Zou dit album dan toch eindelijk datgene veroorzaken wat al zeker vijftien jaar op zijn plaats zou zijn, namelijk de grote doorbraak?