Special: 1 cd, 2 meningen: In Aphelion – Reaperdawn

“Luisteren naar ‘Reaperdawn’ is als het volgen van een masterclass metaldrummen, ontzagwekkend en bewonderenswaardig. Je zou er bijna door vergeten dat er nog drie andere muzikanten zich in het zweet werken en topprestaties leveren”.

Een aphelium is het punt in de baan van een planeet of ander object dat in een elliptische baan om de zon draait en dat het verst van de zon gelegen is. Dank je Wikipedia voor deze duidelijke uitleg.

Wanneer een band zichzelf In Aphelion noemt, dan is dat waarschijnlijk niet voor niets. Wanneer je toevallig over een meer dan gemiddelde astronomische kennis beschikt (of tamelijk handig bent op internet) dan zou je kunnen concluderen dat deze band zich het liefst hult in duisternis. Een blik op de tracklist van het tweede album van de Zweeds-Nederlandse formatie In Aphelion levert titels op als ‘When all Stellar Light is Lost’, ‘The Darkening’, ‘They Fell Under Blackened Skies’ en ‘Further from the Sun’. Goh, deze gasten nemen het thema wel heel serieus en laten er geen twijfel over bestaan: de bandnaam staat ergens voor, in dit geval buitengewoon duistere metal op het kruispunt van black, death, thrash en prog.

In Aphelion is begonnen als een samenwerking tussen de twee gitaristen van de Zweedse blackened death metal reus Necrophobic, Sebastian Ramstedt en Johan Bergebäck, en de drummer van de Nederlandse progressieve thrash metalband Cryptosis, Marco Prij. Na de eerste full length ‘Moribund’ die verscheen in 2022 werd de band uitgebreid met bassist Tobias Christianson, toevallig ook lid van Necrophobic. Met zo’n bezetting ligt het voor de hand om het nieuwe album ‘Reaperdawn’ van In Aphelion eens naast het eerder dit jaar verschenen ‘In The Twilight Grey’ van het moederschip Necrophobic te leggen. Zoek de verschillen dus. Overeenkomsten zijn er in ieder geval genoeg, dat is op zich niet gek. Het valt in ieder geval op dat In Aphelion net een tikje progressiever is dan de zwartgeblakerde death metal met thrashy invloeden van Necrophobic tegenwoordig al is. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de verschillen met een vergrootglas gezocht moeten worden. Marco Prij is een geweldige drummer die een massieve basis legt voor de solo’s van Ramstedt, maar zijn stijl van drummen is niet heel anders dan die van mr. Necrophobic Joakim Sterner. Vergelijkbaar, maar dan wel Sterner 2.0. De verschillen zitten hem eerder in de zang en de wat mindere productie.

Tot zover het vergelijkend warenonderzoek. Is ‘Reaperdawn’ ondanks al die overduidelijke gelijkenissen de moeite waard? Heeft het zin om deze plaat nog te luisteren als je weet hoe goed het laatste Necrophobic album was? Als je nog nooit iets van Necrophobic hebt gehoord, absoluut. Ken je die band wel en ben je zelfs een fan, dan kun je je afvragen wat de toegevoegde waarde is van een band met een andere naam die bijna hetzelfde doet. Maar zelfs dan zou je – je bent fan tenslotte – niet anders kunnen concluderen dat dit een lekker en vertrouwd klinkend plaatje is dat in bepaalde details net genoeg verschilt om overbodigheid te voorkomen. De duistere thematiek ten spijt wordt ieder van de acht nummers gekenmerkt door de combinatie van een krachtig drumgeluid en vaak verrassend klassieke heavy metal gitaren. Alsof Iron Maiden ineens een black metal band is geworden en de ruige randjes die op de laatste Necrophobic zo netjes zijn weggepoetst allemaal mochten blijven. Dat is wel zo lekker eigenlijk.

De double kick bass is uiteraard onvermijdelijk in dit genre, maar het betekent niet dat je naar een eindeloze barrage van blast beats zit te luisteren. Integendeel, luisteren naar ‘Reaperdawn’ is als het volgen van een masterclass metaldrummen, ontzagwekkend en bewonderenswaardig. Je zou er bijna door vergeten dat er nog drie andere muzikanten zich in het zweet werken en topprestaties leveren. ‘When all Stellar Light is Lost’ is wat dat betreft een visitekaartje zonder weerga. In iets meer dan vier minuten gaat het van hoog tempo blackened death naar iets wat je best epische doom zou mogen noemen en van daar naar ouderwetse gitaarhalsacrobatiek. Voor elk wat wils dus en dat in één nummer.

Eigenlijk is ‘Reaperdawn’ een album zonder zwakke punten, al is er een eigenaardigheid die ongetwijfeld een mama appelsap is, want zou Sebastian Ramstedt nou echt grunten over Feyenoord in ‘The Darkening’? Het is een interessante gedachte en het slaat vast nergens op. Maar waar hij het dan wel over heeft, geen idee. Ik hoor alleen maar “Feyenoord [… onverstaanbaar …] make way to the night”. Het is een kleinigheid en typisch zo’n geval dat je niet meer kunt “onhoren” als je het eenmaal gehoord hebt.

Tenslotte nog een waarschuwing voor Anders Strokirk, de zanger van Necrophobic. Als ik Sebastian Ramstedt te keer hoor gaan in In Aphelion dan zou ik me serieus zorgen gaan maken. Pas maar op, straks ben je overbodig! Tegelijkertijd hebben de mannen die nu dubbelen in beide bands een luxeprobleem, want waar moet je je prioriteit aan geven als je niet in één maar in twee bijzonder goede bands speelt? Ik zou inzetten op In Aphelion. Vanwege die drummer, weet je wel?