Dit is ook weer zo’n klassiek gevalletje van “nog nooit van gehoord”: Mika Brushane uit Finland. Soms denk je wel eens dat je het leeuwendeel van het melodieuze aanbod in de rockwereld ondertussen wel enigszins kent. Zeker het kwalitatief overtuigende gedeelte er van, toch? Welnu, Mika Brushane logenstraft dit standpunt dan weer keihard met zijn band Imperium. Nou ja, band? Eigenlijk is het meer een project waarmee deze drummende Fin al aan album nummer drie toe is, getiteld ‘Heaven Or Hell’.

Al bij het beluisteren van de eerste tonen van opener ‘Love Won’t Let You Go’ weet je waarom dit album bij AOR Heaven wordt uitgebracht. Alle ingrediënten zijn aanwezig: keyboards all over the place, keurig dichtgemetselde achtergrondkoortjes, sterke vocalisten, gedegen composities en een puike productie. Op dit album heeft Brushane meerdere, kwalitatief goede, gastvocalisten weten te strikken, waaronder Robbie LeBlanc (Blanc Faces), Robban Ernlund (Treat) en Stefano Lionetti (Lionville). Wie wat zingt? De begeleidende info geeft hier geen opheldering over. Ook het gitaarwerk wordt overigens grotendeels ingespeeld door introducees. Alle tien nummers luisteren makkelijk weg en worden hier en daar met een pittige gitaarsolo opgeluisterd. Gaandeweg het album worden de nummers beter en beter, ‘Dreaming On’ en ‘Save Me’ halverwege het album zijn potentiële kandidaten om in mijn Spotify favorieten lijstje te worden opgenomen. Als we toch even oud Hollands moeten moeten mekkeren, kan dat mogelijk over het feit dat de songs qua tempo en opbouw elkaar weinig ontlopen. Oh ja, in het begin noemde ik Brushane een drummende Fin, maar op ‘Heaven Or Hell’ heeft hij ook de bas, keyboards, achtergrondzang en de productie verzorgd. Ere wie ere toekomt. Met Imperium is er voor mij in ieder geval weer een band toegevoegd aan de immer uitdijende lijstje van bands die ik én ken én zeker kan waarderen.