‘Iridescent’, het debuut van de Haarlemse band Illuster duurt net iets langer dan een half uur. Zeker voor een post metal album is dat kort. In een genre waar songs die langer dan tien minuten duren eerder regel dan uitzondering zijn, maakt Illuster een punt: de impact van een plaat is niet rechtstreeks gekoppeld aan de lengte ervan. De vijf nummers bestrijken een breed spectrum van typische post metal à la Cult of Luna tot melodieuze blackgaze die aansluit bij bands als Deafheaven. De songs gaan over de ervaringen en herinneringen die iemands leven vormgeven. Dat is misschien wat vaag, maar het zal niet verrassen dat melancholie en introspectie de overhand hebben.

Toch is dat niet wat ‘Iridescent’ een aparte plaat maakt. Navolgers van Cult of Luna en Deafheaven zijn er immers genoeg. Illuster onderscheidt zich van de massa door de naast en tegenover elkaar geplaatste vocalen van gitarist Luuk Derksen en toetseniste Géraldine Pinon waarbij grunts, screams en engelachtige vocalen elkaar moeiteloos afwisselen. Ook valt op dat de band zich niet vastpint op een taal. Waar de meeste bands niet verder komen dan onverstaanbaar Engels (helaas is de cd niet voorzien van een boekje met teksten, maar de bandcamp site maakt dit gemis gelukkig weer goed) gooit Illuster zonder enige waarschuwing ‘Verloren’, een ambient nummer met een Nederlandstalige tekst met literaire pretenties in de strijd. Je moet maar durven!

En alsof dat nog niet genoeg was, gaat die song naadloos over in ‘Silver Lining’, een epische afsluiter die begint met xylofoongepingel en de post metal tradities indachtig behoedzaam opbouwt naar een kakofonische climax. Wanneer na een bijna zes minuten lang Floydiaans intro uiteindelijk de zang ingezet wordt lijkt er nog niets aan de hand, tot bij het vierde couplet men ineens in het Frans blijkt te zingen. Het gekke is dat het niet eens vreemd overkomt, je vraagt je eerder af waarom niet iedere band dat doet. Halverwege toont Illuster zich ook nog eens een goede leerling van Mono, de Japanse grootmeesters van het genre, door een staaltje onvervalst tremelogeweld ten gehore te brengen. Het nummer sluit af met een minuutje pure black metal en een paar maten verstilde, na-echoënde gitaarakkoorden. Als luisteraar blijf je achter in zowel verwondering als bewondering. Wat was dit in hemelsnaam? In dat halve uurtje is heel veel gebeurd, meer dan in drie dubbelalbums van mindere goden uit het genre.

Ik ga dan ook niet zeggen dat deze plaat te kort is. Nee, ‘Iridescent’ is precies goed zo en de kans is groot dat meer niet per se beter was geweest.