Uit de oorspronkelijke Noorse black metal scene is al veel fraaie muziek voortgekomen van divers allooi, maar Ihsahn spant toch wel de kroon als muzikale visionair. In zijn jeugd schreef hij Emperor albums die nu nog steeds als legendarisch gelden en zalen doen vollopen bij een incidenteel concert. Sinds 2005 besloot hij een soloproject te lanceren. Eerst als try out, met drie albums die zich onderscheidden in differentiële muzikale uitstapjes, vervolgens erg experimenteel en de laatste jaren koos hij voor beknopte EP’s in zijn zoektocht naar perfectie.

De kortere duur van deze schijfjes wordt nu ruim goedgemaakt door de release van dit achtste studioalbum ‘Ihsahn’ dat de luisteraar een avontuurlijke muzikale reis gespreid over twee albums aanbiedt. De kern van de zaak hierbij is dat Ihsahn als streefdoel had om zijn typische black metal stijl te combineren met orkestrale arrangementen (meer dan ooit). Daarbij valt zijn bewondering voor soundtracks niet te negeren. Het eerste album is de metalen versie, op de tweede disc horen we de instrumentale, georkestreerde versie van dezelfde songs. Hij ging daarbij met een uiterste precisie tewerk en we kunnen gerust van een meesterwerk spreken.

Ten eerste zoomen we in op de metalen versie. Let wel, deze is ook rijkelijk aangezet met symfonische arrangementen. Na de filmische intro stoot ‘The Promethean’ meteen rockend met prominente bas de kamer binnen. De grillige structuren die zo eigen zijn aan de man klinken vertrouwd, maar toch uitdagend in de oren. De raspende ruwe zang van de protagonist wordt afgewisseld met heldere zang en enige jazzy invloeden zijn niet te ontkennen. We weten al langer dat er geen grenzen zijn tussen verschillende genres voor Ihsahn. ‘Pilgrimage To Oblivion’ blijft ruw verkondigend met veel bombast, maar ook uiterst intens. Daarentegen bijt ‘Twice Born’ zich vast in je geheugen met een leuk drafje dat het bijna luchtig maakt. ‘A Taste Of The Ambrosia’ omhelst dan weer een weemoedig timbre, met prachtige melodieuze gitaar leads en sluipende vocalen. Later wordt het dramatischer en speelt het symfonische element daar puik op in. Als rustpunt is er het piano intermezzo ‘Anima Extraneae’ dat ons voert naar ‘Blood Trails Of Love’. Dit roept een bijzonder griezelige sfeer op, het theatrale element van onze voordrachtkunstenaar komt op de voorgrond. Maar vergis je niet: deze song heeft een verrassend clean refrein dat we zalvend zouden kunnen noemen. Snelheid wordt opgedreven in het bijzonder grillige ‘Hubris And The Blue Devils’ dat je op een rollercoaster doorheen zeven minuten kunst voert. Het contrast tussen mooie cleane zang en een intens schreeuwerige variant wordt nog even mooi uitgediept in ‘The Distance Between Us’ vooraleer het negen minuten durende ‘At The Heart Of All Things Broken’ als een majestueuze kroon op het werk wordt geplaatst. ‘Sonata Profana’ besluit dit huzarenstuk heel sereen.

De orkestrale versie van dit werk is niet zomaar een kopie zonder zang en metalen instrumentatie, maar bevat wel degelijk verschillen. Goede voorbeelden om deze diversiteit in beide versies te illustreren, zijn ‘The Promethean’ en ‘Pilgrimage To Oblivion’, dat met beide videoclips ook erg beklijft. Het moge duidelijk zijn dat het doorgronden van ‘Ihsahn’ een hele kluif is die vele luisterbeurten garant staat voor nieuwe ontdekkingen. Op die manier is dit een staaltje kunst dat zijn weerga amper kent. Waar wacht je op om ook deze uitdaging aan te gaan?

Uit de oorspronkelijke Noorse black metal scene is al veel fraaie muziek voortgekomen van divers allooi, maar Ihsahn spant toch wel de kroon als muzikale visionair. In zijn jeugd schreef hij Emperor albums die nu nog steeds als legendarisch gelden en zalen doen vollopen bij een incidenteel concert. Sinds 2005 besloot hij een soloproject te lanceren. Eerst als try out, met drie albums die zich onderscheidden in differentiële muzikale uitstapjes, vervolgens erg experimenteel en de laatste jaren koos hij voor beknopte EP’s in zijn zoektocht naar perfectie.

De kortere duur van deze schijfjes wordt nu ruim goedgemaakt door de release van dit achtste studioalbum ‘Ihsahn’ dat de luisteraar een avontuurlijke muzikale reis gespreid over twee albums aanbiedt. De kern van de zaak hierbij is dat Ihsahn als streefdoel had om zijn typische black metal stijl te combineren met orkestrale arrangementen (meer dan ooit). Daarbij valt zijn bewondering voor soundtracks niet te negeren. Het eerste album is de metalen versie, op de tweede disc horen we de instrumentale, georkestreerde versie van dezelfde songs. Hij ging daarbij met een uiterste precisie tewerk en we kunnen gerust van een meesterwerk spreken.

Ten eerste zoomen we in op de metalen versie. Let wel, deze is ook rijkelijk aangezet met symfonische arrangementen. Na de filmische intro stoot ‘The Promethean’ meteen rockend met prominente bas de kamer binnen. De grillige structuren die zo eigen zijn aan de man klinken vertrouwd, maar toch uitdagend in de oren. De raspende ruwe zang van de protagonist wordt afgewisseld met heldere zang en enige jazzy invloeden zijn niet te ontkennen. We weten al langer dat er geen grenzen zijn tussen verschillende genres voor Ihsahn. ‘Pilgrimage To Oblivion’ blijft ruw verkondigend met veel bombast, maar ook uiterst intens. Daarentegen bijt ‘Twice Born’ zich vast in je geheugen met een leuk drafje dat het bijna luchtig maakt. ‘A Taste Of The Ambrosia’ omhelst dan weer een weemoedig timbre, met prachtige melodieuze gitaar leads en sluipende vocalen. Later wordt het dramatischer en speelt het symfonische element daar puik op in. Als rustpunt is er het piano intermezzo ‘Anima Extraneae’ dat ons voert naar ‘Blood Trails Of Love’. Dit roept een bijzonder griezelige sfeer op, het theatrale element van onze voordrachtkunstenaar komt op de voorgrond. Maar vergis je niet: deze song heeft een verrassend clean refrein dat we zalvend zouden kunnen noemen. Snelheid wordt opgedreven in het bijzonder grillige ‘Hubris And The Blue Devils’ dat je op een rollercoaster doorheen zeven minuten kunst voert. Het contrast tussen mooie cleane zang en een intens schreeuwerige variant wordt nog even mooi uitgediept in ‘The Distance Between Us’ vooraleer het negen minuten durende ‘At The Heart Of All Things Broken’ als een majestueuze kroon op het werk wordt geplaatst. ‘Sonata Profana’ besluit dit huzarenstuk heel sereen.

De orkestrale versie van dit werk is niet zomaar een kopie zonder zang en metalen instrumentatie, maar bevat wel degelijk verschillen. Goede voorbeelden om deze diversiteit in beide versies te illustreren, zijn ‘The Promethean’ en ‘Pilgrimage To Oblivion’, dat met beide videoclips ook erg beklijft. Het moge duidelijk zijn dat het doorgronden van ‘Ihsahn’ een hele kluif is die vele luisterbeurten garant staat voor nieuwe ontdekkingen. Op die manier is dit een staaltje kunst dat zijn weerga amper kent. Waar wacht je op om ook deze uitdaging aan te gaan?