Vanuit de heuvels van West Virginia komt ‘The Thief’, het tweede album van Horseburner, tot ons. West Virginia is niet alleen maar het rustieke landelijke gebied waarover John Denver ooit zong, zoveel was al duidelijk sinds Karma to Burn ruim twintig jaar geleden voor het eerst zijn opwachting maakte. Maar afgezien van die iconische band is er weinig spannends uit deze staat te melden, als het gaat om stoner rock en metal tenminste. Nu is er dus Horseburner, niet echt een nieuwkomer in de scene, maar de afgelopen tien jaar vooral ondergronds actief met twee EPs en een album die allen in eigen beheer zijn opgenomen en uitgebracht. In die periode heeft de band veel, heel veel live gespeeld, meestal als voorprogramma van illustere bands zoals Torche, Weedeater, Goatwhore, Obituary, Corrosion of Conformity, The Obsessed, Karma to Burn en Bell Witch.

Nu is er dan een eerste album dat via een reguliere platenmaatschappij verschijnt en Ripple Music pakt het meteen groots aan met een wereldwijde release. Zodoende kunnen we nu hier ook kennismaken met Horseburner. Wat bij de beluistering van ‘The Thief’ meteen opvalt is dat de band eigenlijk maar weinig overeenkomsten heeft met de bands waarmee men ooit gespeeld heeft. Verwacht op basis van de geografische overeenkomst ook geen tweede Karma To Burn. Horseburner heeft de vizier duidelijk gericht op Baroness – zelfs het artwork vertoont een grote gelijkenis – en in zekere zin ook Mastodon. Door een flinke dosis classic rock à la Thin Lizzy en Tom Petty toe te voegen weet de band het onaantrekkelijke label “slaafse navolgers” te vermijden. Het resultaat van dit alles klinkt zeker niet onprettig, maar om de een of andere reden – zou het zijn omdat Baroness en classic rock tamelijk diametraal tegenover elkaar staan? – klopt het niet helemaal. Het botst en hinkt op twee gedachten. Logisch eigenlijk. Misschien moeten die twee schijnbaar onverenigbare elementen langzaam uit elkaar getrokken worden om de krachten ja, zelfs de schoonheid, ervan in te zien. Niet altijd is het resultaat meer dan de som der delen.

Wanneer we de openingstrack – eigenlijk meer een verlengd intro – even buiten beschouwing laten dan is ‘A Joyless King’ een perfecte illustratie van de schizofrenie binnen Horseburner. De melodieuze sludge metal waarmee wordt afgetrapt krijgt halverwege ineens halverwege een klassieke hardrock injectie. Het volgende nummer ‘Drowning Bird’ is vier minuten lang een furieus nummer dat steeds een tandje bijschakelt op de momenten dat je denkt dat het nu niet meer heftiger kan. Maar ‘Drowning Bird’ duurt bijna zes minuten en die laatste twee minuten worden met tweestemmige gitaarsolo’s in een drastisch lagere versnelling opgevuld. Had ik Thin Lizzy niet al genoemd, dan was nu het moment daar om even te verwijzen naar deze Ierse hardrockers van weleer. Het is een recept dat in bijna ieder nummer wordt gevolgd, alleen de korte tracks ‘Seas Between’ en ‘Thief Song’ zijn consistent in de zin dat het een en al progrockachtige verstilling is. In wezen niet veel anders dan de intermezzi in de langere nummers, alleen nu gepromoveerd tot zelfstandige song.

Horseburner heeft dus een truc bedacht en voert die keer op keer uit. Dat doen ze best goed, alleen ligt het gevaar van herhaling nadrukkelijk op de loer. Na een aantal keer stevige start – rustig tussenstuk met flink wat classic rock – stevige finale zit je ieder nummer opnieuw te wachten op het moment dat de tempowisseling komt. En die komt, wat dat betreft geen verrassingen. En dat is nu precies het punt, waren er maar wat meer verrassingen te horen op ‘The Thief’. De mannen van Horseburner zijn stuk voor stuk prima muzikanten – creatieve roffelaar Adam Rowe voorop, en ‘The Thief’ klinkt als een klok. Maar toch, aan onderaan de streep mist toch net iets om dit album te verheffen van “leuk” naar “geweldig”. Baroness fans daarentegen die geen raad weten met het nieuwe geluid op ‘Gold and Grey’ zouden wel eens erg van Horseburner kunnen gaan houden.