Horna is toch dé referentie als het over Finse black metal gaat, niet? Hoe langer ik nadenk over deze zin, hoe meer ik me er zorgen over maak. Impaled Nazarene draait al langer mee, heeft ook een grote schare fans en heeft ook nog nooit iets slecht uitgebracht. Laat me het houden op een gelijkspel. De rest staat zelfs niet op de foto. De laatste tijd (en vroeger ook natuurlijk) zijn er nochtans heel wat leuke dingen te ontdekken. Denk alleen al maar aan de albums van Havukruunu, Väki, Förgjord, Korgonthurus, Kalmankantaja, Ymir en Ordinance die dit jaar uitgebracht zijn, maar nu is Horna terug van nooit weggeweest om de puntjes op de ‘i’ te zetten met ‘Kuoleman Kirjo’, het, jawel, 10^e album van de band!

En het zijn serieuze punten die men zet! De nieuwe kolos is een gevaarte van 67 ton, euh 67 minuten, die zonder omkijken voortraast en eerder doet terugdenken aan het oudere Horna materiaal dan aan de latere albums, zonder de iets fijnere uitwerking van het nieuwere werk te verloochenen. De aanpassingen in de line-up tov Hengen Tulet – drummer Vainaja werd vervangen door LRH, broer van zanger Spellgoth en er werd met VnoM (Phlegein, Cryptborn, ex-Archgoat en ex-Maveth) een ervaren muzikant aangetrokken op basgitaar – leveren vuurwerk op. Het simbalenwerk van LRH is van zo’n hoogstaand niveau dat ik alleen maar aan Darkside van Mgła kan denken ter vergelijking en dat is wat mij betreft de beste in het wereldje. Verder weet hij zich te onderscheiden met z’n inventieve roffels en subtiele overgangen. De drums zelf klinken ook echt vet! Die basdrums! In de tragere stukken komt dit het best tot z’n recht, maar zelfs in de meest chaotische stukken blijft alles overeind. De formule waarbij Shatraug en gitarist Infection (ook Bythos, Ajatarra en live bij Behexen) de songs samen schrijven, is ook een schot in de roos. Power, gevoel en perfecte timing zijn de sleutelwoorden. Soms is er niet veel nodig om iets onweerstaanbaars te componeren, maar je moet het wel nog doen ook. De klik moet er zijn en dat is hier zeer zeker het geval. De riffs die men uit z’n mouw schudt, laten vele andere goedbedoelde pogingen verbleken. Spellgoth’s vocalen zijn niet de meest extreme en heel veel variatie zit er ook niet in, maar z’n boodschap komt wel over en het f#uck the world-gehalte is hoog. De sfeer is minder grimmig, misschien zelfs minder agressief dan eerder, maar de nieuwe richting die men inslaat, laat wel meer ruimte voor gevoel, voor de perfecte uitwerking van bepaalde ideeën die anders niet volledig doorkomen en voor een meer rituele aanpak. Er werd enkel geen enkele toegeving gedaan naar toegankelijkheid. Horna blijft Horna! Van de wilde uitspattingen op ‘Saatanan Viha’, over de duistere stampij in ‘Uneton’, de paganistische rituelen in ‘Sydänkuoro’ en ‘Pyhä Kuolema’, tot het door cleane vocalen begeleidde ‘Haudattujen Tähtien Vönä’ dit gaat geen moment vervelen en nog beter: elk nummer gaat je mond een beetje meer open vallen.

Enkel ‘Verum Veterum’ van Striges (ook met Shatraug en LRH) kan tippen aan dit epos als het op Finse black aankomt dit jaar, en er was wel degelijk concurrentie (zie hoger). Deze onderhand onleesbare review moest eigenlijk alleen maar weergeven dat Horna z’n plaats als baas van de Finse black metal beweging bevestigt én dat ‘Kuoleman Kirjo’ een wereldplaat is binnen het genre die niet verloren mag gaan in het overvloedige aanbod, dus laten we er gewoon een einde aan breien en zeggen dat eenieder die dit beginnen lezen is het album moet aanschaffen.