Geïnspireerd door bands als Candlemass, Paradise Lost en Mercyful Fate werd in het Finse Joensuu Hooded Menace opgericht in 2007. Sinds dat prille begin is Lasse Pyykkö de aanjager van deze melodieuze doom/death metal band die allesbehalve traag overkomt. Inmiddels is het na ‘The Tritonus Bell’ (2021) het zevende studioalbum voor de heren. Ook nu speelt Lasse gitaar, bas en keyboards op dit album. Vroeger nam hij ook de zang voor zijn rekening, maar sinds de komst van brulboei Harri Kuokkanen staat die achter de microfoon. Dat jaar, 2016, mag men gerust van een ommekeer spreken, want het betekende ook de overstap naar Season Of Mist, zodat de band ruimere mogelijkheden kreeg.

Invloeden van jaren tachtig heavy metal zijn – in navolging van het vorige album – legio. Dat vertaalt zich in vinnig gitaarwerk met heel wat solo’s. Daar is de band een meester in. Verwacht dus geen zich traag voortslepende treurnis, maar spetterende uitspattingen want de meeste songs zijn uptempo. Mij valt vooral de invloed van Greg Mackintosh (Paradise Lost) op in Lasse’s gitaarwerk. Helemaal in dezelfde meeslepende, maar catchy stijl overlaadt Lasse de composities met fraaie melodieën.

Na de intro (‘Twilight Passages’) zijn we vertrokken voor drie kwartier energieke duisternis gehuld in horrorverhalen, maar wel op een erg toegankelijke manier. Zes lange songs – van zes tot tien minuten elk – vertonen nooit lijzigheid of voort ploegen op hetzelfde patroon. Hooded Menace is een klasse apart. De diepe putgrunt van Harri waadt er overal doorheen. ‘Pale Masquerade’ is zo al een goed voorbeeld van hun typische geluid met veel gitaarsolo’s en klassieke heavy metal elementen. In ‘Portrait Without A Face’ worden de zompige riffs verfraaid met cello van gastmuzikant Antti Poutanen. Dat is ook weer een geslaagde meerwaarde. ‘Daughters Of Lingering Pain’ is trager, maar er komen pittige acceleraties voorbij. Dit zou een song kunnen zijn uit de ‘Gothic’/’Shades Of God’ periode van Paradise Lost. In elk geval wordt alles erg strak gespeeld en zelfs de – hou je vast – Duran Duran cover van ‘Save A Prayer’ is charmant. Ja ook met die verwilderde grunts van Harri. In de massieve (tien minuten) afsluiter ‘Into Haunted Oblivion’ komt de cello weer langs voor mooie accenten, maar ook zorgt gesproken woord van gastzanger John McNulty voor extra dramatiek. Het eindigt in een apotheose van alle ingrediënten die ons doet besluiten dat heel veel metalfans dit heel goed gaan vinden. Bovendien opgenomen en gemixt in Joensuu, maar onder handen genomen voor een mastering door de befaamde Jaime Gomez Arellano, zodat we kunnen genieten van een optimale sound!