In navolging van Amerikaans sciencefiction- en fantasyauteurs als Robert E Howard, Michel Moorcock en Jack Vance, creëerde High Command hun eigen wereld: ‘The World Of Secartha’. Inspiratie genoeg om een tweede album ‘Eclipse of the Dual Moons’ te vullen met epische verhalen. Hun voorliefde voor het Bay Area geluid uit de jaren tachtig is ook geen geheim. Dat was al snel duidelijk op het debuut ‘Beyond The Wall Of Desolation’. Deze keer is de band nog veelzijdiger te werk gegaan en vernoemen ze invloeden van heavy metal zoals Dio en Mercyful Fate maar ook Obituary, Bathory en Cro-Mags. Openen doen ze met ‘Eclipse Of The Dual Moons’ waar geen spoor van een intro te bemerken valt. Er wordt direct gestart met een spetterende speed metal gitaarsolo waar de vonken letterlijk van af schieten. Dat gaat over naar stevige oubollige thrash. Het middenstuk wordt iets trager gespeeld om dan terug als een sneltrein er vandoor te gaan.

High Command scoort vooral sterk door het schrijven van uitstekende riffs die je gewoon vastgrijpen en meeslepen. De agressieve en duistere zangpartijen van Kevin Fitzgerald doen een vaag denken aan John Kevill van Warbringer. Het volgende ‘Immortal Savagery’ start dan weer met een episch begin waar vooral het uitstekende drumwerk de hoofdrol wegkaapt. En natuurlijk alweer die schitterende riffs waar je direct moet denken aan een klassieker zoals ‘The Four Horsemen’ van Metallica. Nummer na nummer slaagt de band erin om te blijven boeien met die klassieke thrash en metal, weliswaar in een uitstekende moderne productie. Ook tijdens de langere nummers, behouden ze de aandacht. Luister maar eens naar het bijna acht minuten durende ‘Imposing Hammers Of Cold Sorcery’. Al van bij de melodieuze aanvang voel je dat dit een episch en imposant nummer gaat worden met schitterende drumpatronen en riffs om bij weg te dromen. Het sluitstuk ‘Spires Of Secartha’ klokt zelfs af op twaalf minuten en hier laat de band de invloeden van al hun voorbeelden horen. Een spannend begin met een boze vertelstem, flitsende gitaarsolo’s en alweer die zalige riffs. Het eindigt met het geluid van galmende kerkklokken, zachte akoestische gitaren met strijkers erbij. Eindelijk worden die stilaan verzuurde nekspieren de nodige rust gegund want dit is één lang headbangfestijn waar de riff een hoogste podiumplaats bekleed.