Met ‘Unextinct’ levert het Italiaanse death metal collectief Hideous Divinity hun vijfde plaat af en plaatst zich hiermee definitief aan de top van de extremere metalbands. De grote verandering is dat drummer Giulio Galati werd vervangen door Edoardo Di Santo. Die man maakt al deel uit van meer obscure en onbekende bands zoals Ade, Enforces of Shaula. Feit is dat hij al sinds zijn dertiende drumt en privéles gevolgd heeft sinds 2010 bij George Kollias, drummer bij Nile. De motivering bij uitstek om erop te wijzen dat Edoardo hier perfect op zijn plaats zit. Zoals gewoonlijk wordt geen duimbreed toegegeven als het gaat om iets kalmer aan te doen. Wel zijn ten opzichte van voorganger ‘Simulacrum’ de black metalachtige invloeden verdwenen en is nu een puur death metalgeluid aanwezig, weliswaar uiterst technisch gespeeld. Luister maar eens naar het gitaarspel van Enrico Schettino en wat hij allemaal beheerst, van shreddende solo’s tot supersnel rifwerk. Of de ingenieuze baspatronen van Stefano Franceschini (die tot kort deel uitmaakte van Aborted). Die zorgen bovendien voor een uiterst modern geluid.

Dan zijn er nog eens de brul en gruntpartijen van zanger Enrico “H.” Di Lorenzo. Ongelofelijk welke onaardse geluiden deze allemaal uit zijn strot perst met een uiterst gevarieerd gamma van putjesgrunt naar zware kreten. Na de naargeestige intro ‘Dust Settles On Humanity’ – tja, de mensheid heeft het nogal verkorven – start het zeven minutende durende ‘The Numinous One’ welke ook als eerste single is uitgebracht met alweer een cinegrafische videoclip erbij. Stevig spul tot in de puntjes afgewerkt en ondanks de omvang en stevigheid toch nog vol met afwisseling, die weliswaar enkel te horen is door de meer ontwikkelde death metalfanaat. Het daaropvolgende ‘Against The Sovereignty Of Mankind’ is alweer één complex geheel van diepe growls naar hogere tonen.

Het grote probleem van extreme metalplaten in dit genre is dat de luisteraar hier en daar behoefte heeft aan een pauze of stuk afwisseling om die voortdurende aanslag op het bevattingsvermogen eventjes uit het rood te halen. Die mogelijkheden zijn erdoor aan het begin van ‘Atto Quarto The Horror Paradox’ gebruik te maken van een oosters snaarinstrument.

Later volgen nog met ‘Hair Dirt Mud’ en ‘Der Verlorene Sohn’, kortere instrumentale rustpunten en die zijn meer dan welkom. Afsluiter is het lange ‘Leben Ohne Feuer’ waar de band nogmaals laat horen over welk muzikaal talent elk lid beschikt. ‘Simulacrum’ uit 2019 was al een meesterwerk maar nu werd nog iets verdergegaan en is de band erin geslaagd om nog een volwassener geluid te produceren. Eerder deze maand verscheen met ‘Vault of Horrors’ van Aborted al een diabolisch juweeltje aan het extremere firmament. Deze ‘Unextinct’ mag daar mooi naast staan schitteren.