Wie zich wel eens heeft verdiept in de geschiedenis van de band Hexvessel, de “forest folk” band uit Finland rond import-Fin Mat McNerney, zal weten dat McNerney in het verleden voor hij met Hexvessel begon actief was in de extreme metal. Zo was hij enige tijd de zanger van de avant-garde black metal band Dødheimsgard, maar van dit alles was in de muziek van Hexvessel weinig terug te horen. De occulte psychedelische folk zoals die op de laatste albums te horen viel heeft eigenlijk niet veel met metal te maken en als het al ergens mee te vergelijken is, dan valt de naam Wovenhand al snel. Misschien dat daar met het nieuwste album ‘Polar Veil’ verandering in komt, want McNerney  heeft in een tot studio omgebouwde blokhut in zijn achtertuin blijkbaar ook een Ouija bord staan. Hiermee lijkt hij de geesten uit het verleden te hebben opgeroepen om de rituele folk van Hexvessel onder te dompelen in ijskoude black metal.

Het resultaat is op zijn minst verrassend en het valt te prijzen dat Hexvessel niet in die aloude valkuil stapt en het kunstje waarmee in het verleden successen zijn behaald tot vervelens toe herhaalt. Vanaf het allereerste akkoord van het openingsnummer ‘The Tundra is Awake’ is de toon gezet: ‘Polar Veil’ is een bizarre fusie van de tweede golf black metal van de vroege jaren negentig met alternatieve folk. Denk aan het geluid en de scheermesscherpe tremolo riffs van bands als Darkthrone, Mayhem en Burzum dat in woeste golven tegen de bezwerende folkzang van McNerney aanbeukt. Naar mate het album vordert blijkt dat niet elk nummer de kruisbestuiving goed te doorstaan. Op ‘Older Than the Gods’ verzorgt Okoi van de Zwitserse cultband Bølzer een tweede (brul)stem, maar hij kan niet verhinderen dat dit een vrij saai nummer is dat vrij tam zich naar een vrij abrupt slot sleept. De gastbijdrage van Chelsea Wolfe op toetsen in ‘Listen To The River’ pakt daarentegen wel goed uit. Tussen al het black metal gitaargeweld is dit een vrij ingetogen gothic, bijna doomachtig nummer. Alsof McKerney in de eerste drie songs verschillende richtingen wilde proberen, zo komt in het laatste nummer van het eerste deel ‘A Cabin in Montana’ alles samen. De gitaren zijn net wat wilder, de akkoordenprogressies nog somberder, de tekst nog abstracter en vervreemdender en de zang nog intenser. Dit is ongetwijfeld wat McNerney in gedachten had toen hij zich in zijn tuinhuisje opsloot en bedacht iets met black metal te gaan doen op het nieuwe Hexvessel album. Maar alsof dit nog niet genoeg was trapt ‘Eternal Meadow’ op de flipside af met een heuse blastbeat. Dit is pure black, met als enige anomalie de cleane zang, want nee, er wordt niet gegrunt of gescreamd. Het blijft nog wel Hexvessel. Uiteindelijk blijkt ‘Eternal Meadow’ uit drie delen te bestaan: een snelle opening, een semi-akoestisch intermezzo en een bijna Bathory achtig slotstuk. Net als op kant A blijkt het tweede nummer het zwakst te zijn, een bewijs dat de twee nogal tegengestelde hoofdingrediënten perfect in balans moeten zijn om dit experiment te laten werken.

Wanneer ‘Homeward Polar Spirit’ majestueus alle verschillende draadjes tot een geheel vlecht en zich richting de uitloopgroef beweegt, blijf ik in lichte verwarring achter. Dit was een gaaf album, maar wil ik dat dit het nieuwe Hexvessel zal zijn? Albums als ‘When We Are Death’ en ‘All Tree’ had ik met al hun heidense zweverigheid niet willen missen en het beste van beide werelden is – zo blijkt wel op ‘Polar Veil’ – een hele opgave. Dus mocht dit een tussendoortje zijn geweest, dan was het een heel lekker tussendoortje en als dit wel de nieuwe richting zijn, dan was het een goede start, al is er nog wel ruimte voor verbetering.