Het is niet voor het eerst dat een speciaal voor Roadburn gecreëerd stuk dusdanig in de smaak valt bij zowel publiek als de makers dat het niet blijft bij een eenmalige opvoering. Dat zagen we een aantal jaren geleden bij onder andere GGGOLDDD, Jo Quail, the Nest  en bij Waste of Space Orchestra, de samenwerking tussen Oranssi Pazuzu en Dark Buddha Rising. Nu voegt Hexvessel zich in dit illustere gezelschap met een herbewerking / verfijning van het ambitieuze ‘Music for Gloaming: A Nocturne’ dat vorig jaar op het hoofdpodium van Roadburn te zien was. De titel is ingekort tot simpelweg ‘Nocturne’, maar verder is veel hetzelfde gebleven. De basis is de hervonden liefde van Hexvessel voorman Mat McNerney voor de rauwe black metal van de tweede, Scandinavische golf zoals die eerder op ‘Polar Veil’ te horen viel. Dat er een link is tussen ‘Polar Veil’ en ‘Nocturne’ is overduidelijk. Het hoesontwerp van deze nieuwe plaat is een vervolg, of variatie, op de afbeelding die ‘Polar Veil’ sierde. Het is alleen een stuk duisterder en grimmiger, de geest die boven het besneeuwde dorpje zweeft is veranderd in een engel des doods. In de muziek is daar verder weinig van te merken, die is eerder pastoraler en tegelijkertijd grootser en meeslepender, een heen-en-weer bewegen tussen Darkthrone en Bathory aan de ene en Philip Glass en Arvo Pärt aan de andere kant van het spectrum.

Hexvessel wordt, net als destijds bij de première van het stuk tijdens Roadburn, geassisteerd door niet de minsten: Yusaf Vicotnik Parvez van Dødheimsgard, Juho Vanhanen (Oranssi Pazuzu), Saara Nevalainen die de female vocals verzorgd en McNerneys maatje bij Grave Pleasures Aleksi Kiiskilä als lead gitarist.

Zoals destijds al in ons verslag van Roadburn 2024 is opgemerkt, is ‘Nocturne’ een nogal topzwaar kunstwerk waarin de keuze om heel veel verschillende stijlen en invloeden in een geheel te persen af en toe wat wringt en schuurt. Na een  ingetogen intro op de elektrische piano bouwt het eerste echte nummer ‘Sapphire Zephyrs’ langzaam op naar een inferno van snelle en schelle black metal tremolo gitaarriffs met redelijk ver weg in de mix verscholen blastbeats met daaroverheen de melancholieke, bezwerende zang van McNerney en de klassiek aandoende sopraan van Saara Nevalainen. Op momenten blijft alleen een akoestische gitaar en de van de echo druipende stem van Mat McNerney over. Occulte folk in vintage Hexvessel stijl dus. In het volgende, ook ernstig lange ‘Inward Landscapes’ wordt het zelfde proces gehanteerd. Ook hier haaks op elkaar geplaatste, elkaar tegensprekende en juist daardoor elkaar versterkende elementen. Na een derde songs waarin dit recept wordt toegepast is het verfrissend dat ‘Spirit Masked Wolf’ net iets anders is. Dit is een redelijk rechttoe rechtaan black metal met veel tremolo en naast de zang die steeds meer richting het karakteristieke gejammer van David Eugene Edwards gaat ook agressieve screams. ‘Nights Tender Reckoning’ begint dan weer als een klassieke ballad, maar dan wel eentje die langzaam maar zeker dreigender wordt, met staccato metalriffs waarover de immer wanhopig klinkende, o zo kenmerkende stem die Hexvessel binnen een seconde herkenbaar maakt gedrapeerd is. En zo gaat het door. Snerpende tremolo gitaren, akoestische passages, bezwerende sjamanenzang en alle andere instrumenten ver weg achter in de mix. Het is een overdaad die schaadt, iets teveel van hetzelfde en daarom is het wel prettig als tegen het einde van dit lange album er ook ruimte is voor iets dat een beetje anders is. Zonder het akoestische intermezzo ‘Concealed Descent’ en de dreigende heaviness van ‘Unworld’ – die klinkt als een occulte folkmetalversie van Nile met een cheesy synth-outro – was het wel een beetje saai geworden. In het slotnummer worden de hulptroepen weer ingeschakeld, maar het kan niet verhullen dat ‘Nocturne’, alle goede bedoelingen en ideeën ten spijt, niet bepaald het sterkste Hexvessel album tot nu toe is geworden. Lag de lat te hoog, of is de nadrukkelijkere integratie van een black metal geluid in de typische psychedelische folk van Hexvessel toch een brug te ver. Misschien allebei. Na de twijfel die ik had bij ‘Polar Veil’ is er nu – jammer genoeg – zekerheid: doe mij maar de oude Hexvessel maar en laat Vicotnik en Vanhanen lekker bij hun eigen bandjes hun ding doen.