Herta is de volgende nieuwe band die met een debuutalbum komt, in dit geval genaamd ‘Crossing The Illusion’. Het Griekse kwartet is ontstaan in 2022 onder de bezielde leiding van de huidige (nieuwe) frontman (Konstantinos Togas) van het eveneens Griekse Nightrage. Hen kennen we van melodieuze death metal, maar Herta is anders. Dit is (extreme) progressieve metal met een snuif djent wispelturigheid. Daarbij neemt men ons op sleeptouw met een aangename groove, zodat men zonder verpinken kan overschakelen van hardcore-achtig gebrul naar zoete, aanstekelijke refreinen of meeslepende gitaarsolo’s. Alles kan en je moet dus doorbijten om door de bomen het bos te zien.

2025 belooft een goed jaar te worden voor Herta. In februari waren de heren al op tournee in Oost Europa en nu wordt hun lot bezegeld met een eerste visitekaartje. Dat staat bol van composities die op groove en ritme leunen. Je merkt een hoge technische begaafdheid, maar de muziek is ook complex. Gelukkig grijpt men telkens op tijd in om ons te verzoenen met een erg catchy refrein, een heerlijke gitaarsolo of een stukje akoestische gitaar om diep adem te halen. Als er één adjectief is die de plaat in één woord beschrijft, dan is dat energiek. De schorre grofkorrelige zang van Togas voert de boventoon, maar soms verrast hij echt met gesproken fragmenten, een sample of cleane zang. Aanvankelijk zijn het raggende ‘Control’, het strak stompende ‘Eyes Of Sorrow’ (clip opgenomen in Zwitserland) en ‘Labyrinth’ songs die men als ‘high octane’ kan omschrijven.

Er is niets aan het toeval overgelaten. Vooreerst kreeg het album een geluidsbolwassing van Fotis Benardo (een begrip in de Griekse scène) en dan duiken er ook nog enkele gastzangers op, niet de minsten. In ‘Monolith’ is dat de sympathieke Sakis Tolis van Rotting Christ. Qua stem en uiterlijk passen beide heren wonderwel bij elkaar. In het vijfde nummer ‘River To The Abyss’ is dat George Prokopiou van Poem en Mother Of Millions. Vanaf dan neemt een mysterieuze sfeer over en we gaan  dit meer waarderen. Met akoestische gitaar en cleane zang gaat men van start in ‘River To The Abyss’, er is een sterk refrein, pas later valt de harsh zang in en net zoals in meerdere songs is er wat plechtige koorzang ingebed in het geheel voor een episch tintje. De rust houdt aan in het intermezzo ‘The Path’ en dan volgen drie songs die er weer strak en energiek tegenaan gaan. We moeten toegeven dat dit vernuftig in elkaar zit en onze affiniteit met de band is groeiende. Eindigen doet men met ‘My Demise’ dat cleane weemoedige zang heeft en atmosferisch overkomt tot de hardcore zang weer losbarst. We moesten dit even gewend worden, maar dit debuut is wel veelbelovend. We durven zelfs een voorzichtige gelijkenis vermelden met bands als Be’lakor en huidige Persefone.