De re-release van hun debuutalbum uit 2011 is een aankondiging van de herrijzenis van deze band. De mix van black metal en zwaarmoedige new wave (“blackgaze” gedoopt als kruising tussen black metal en shoegaze) zal niet voor iedereen licht te verteren zijn, hoewel de muziek vaak toch vrij voorspelbaar (en heel soms ronduit langdradig) kan zijn. Zelf ben ik beslist geen expert van de post black metal, maar een snelle verkenning van de muziekjes had mijn interesse gewekt. Er wordt duidelijk gepoogd vaak een pakkende hypnotiserende drive te creëren, wat ten dele lukt; de oppervlakkige eerste kennismaking maakte me nieuwsgierig, mede omdat het me op een of andere manier een beetje aan Katatonia of zelfs onze landgenoten The Wounded deed denken. De duidelijk black metal getinte vocalen en blastbeats zijn echter toch echt een heel ander kopje thee.

De productie van deze nummers met door-jengelende gitaren en keyboardlagen in prominente rol, is best geslaagd; het is een aardig tapijtje geworden, zonder te verzanden in een moeras van geluid. Enig rammelgehalte en underground sfeer is echter toch ook (nog) duidelijk aanwezig, waardoor het voor de echte fijnproevers van het genre waarschijnlijk helemaal kaassie is. Toch kan (mij) de lengte van passages alsook de “verzadiging” van het muzikale tapijt bij vlagen tegenstaan. Het nieuwere werk lijkt mij iets toegankelijker en meer gepolijst, maar ook al ben ik niet plotseling een enorm liefhebber geworden, een stukje waardering voor de muziek kan ik zeker hebben. Bij festivals kan ik soms zelfs erg positief verrast worden door bands uit deze muzikale hoek, maar vanuit de luie stoel zal misschien iets meer kennis en ervaring van het genre nodig zijn voor optimale consumptie.