Er zijn muzikanten die bekender zijn onder collega’s dan bij het grote publiek. Een “musician’s musician” heet het dan. In Zweden is Henrik Palm misschien wel zo’n soort muzikant. Hij heeft zijn sporen verdiend als gitarist bij In Solitude en als een van de zogenaamde Nameless Ghouls van Ghost, maar toch: Henrik Palm? Dat Thomas Lindberg van At The Gates met hem wegloopt en Palm als eerste selecteerde voor zijn gecureerde deel van Roadburn 2019 en dat hij maatjes is met Jakob Bannon (Converge) toont aan dat Palm dus zo’n typische musician’s musician is. Na zijn vertrek bij Ghost is Henrik Palm naast los-vast lid van allerlei underground bands vooral als solo-artiest actief. Bij het Finse Svart Records verschijnt nu zijn derde solo-album ‘Nerd Icon’ en gezien de door hem genoemde inspiratiebronnen (van metal tot punk en alles daartussen met namen als Crass, Killing Joke, Trouble, Celtic Frost, Throbbing Gristle and My Bloody Valentine) is hij daar helemaal op zijn plek.

Henrik Palm mag dan een geschiedenis bij Ghost hebben, de gemiddelde Ghost fan zal geen aha-erlebnis hebben als hij of zij hoort waar Henrik de mosterd haalt. Waarschijnlijk boeit dat Palm voor geen meter, want hij en Ghost voorganger Tobias Forge zijn na een tumultueus afscheid en dito rechtszaak bepaald geen vrienden meer. Toch zou iedereen die Ghost een warm hart toedraagt ‘Nerd Icon’ een kans moeten geven, want al zijn de referentiepunten anno 2024 behoorlijk obscuur, Palm heeft met al die diverse ingrediënten een lekker wegluisterende plaat weten te brouwen.

Metal puristen zullen hetgeen op ‘Nerd Icon’ te horen is, net als Ghost, weinig met metal van doen vinden hebben. Wie minder last van oogkleppen en hokjesdenken heeft zal een verzameling verrassend melodieuze en catchy heavy rock aantreffen. Niet alle gimmicks, zoals bijzondere stemmingen, ongebruikelijke instrumenten en collages van gevonden geluiden, werken even goed. Dat is nu eenmaal het risico van experimenteren. Maar soms valt alles op zijn plek, zoals bijvoorbeeld in het riff-sterke hardrock nummer ‘Swim to the Light’ en nog meer bij het sinistere ‘From the Grave’ dat begint met een onheilspellend repetitief piano riedeltje en klinkt als een poppy mix van vroege industrial en doom, maar dan wel een met een lange saxofoonsolo op het eind.

Wanneer het album het eind nadert dan blijkt dat Henrik Palm, of hij dat nu leuk vindt of niet, in zijn tijd als gemaskerde anonymus bij Ghost heeft geleerd hoe een pakkend liedje moet klinken. Dat hij dit combineert met een ongebreidelde experimenteerzucht en misschien wel een vorm van recalcitrantie, vooruit dan maar. ‘Nerd Icon’ is geen instant klassieker, al heeft het zeker zo zijn momenten.