Een uitverkocht 013 is een gezellige drukte, en het is dus ook in hoge sferen dat ik binnenkom en mijn traditie van ruzie maken met de QR-kluisjes voortzet. Het zal ooit wel wennen! Met het eerste (0.0) biertje in de hand begeef ik mij richting zaal waar openingsact Beast in Black op het punt van beginnen staat. Deze band speelt, ja laat ik het beestje maar gewoon bij de naam noemen, disco metal en dat staat natuurlijk een behoorlijk eind af van headliners Helloween. Om mij heen zie ik naast enthousiasme en traditionele verveling (want we komen voor de hoofdact!) ook regelmatig stomgeslagen verbazing. Beast in Black is opgericht door gitarist Anton Kabanen die (na een show met die band toevallig ook in 013) door zijn bandgenoten uit Battle Beast is gesodemieterd en met Beast in Black trekt hij zijn visie op discometal door. Markt is er zeker voor, qua maandelijkse luisteraars op Spotify doet deze band nauwelijks meer onder voor Helloween en ook vanavond weten ze de juiste gesampelde snaar te raken. Voornamelijk de jongere bezoekers springen vrolijk mee op de eenvoudige maar ó zo aanstekelijke combinatie van elektrische deuntjes en metalen gitaren, dat de muziek van deze band nog niet voor de helft live was en dat er zelfs drumcomputers meelopen lijkt niemand te deren. Af en toe slaan ze wel erg door in de kitscherigheid, een puur disconummer met als tekst “baby baby tell me more of your lies” lijkt meer op de Vengaboys of Aqua dan op iets wat nog voor metal kan doorgaan. Stukken als ‘Berserker’ zijn dan toch echt wel weer een stuk steviger en krijgen ook de meest stoïcijnse purist in beweging. Dus ja, geslaagde openingsact? Het is maar wie je het vraagt denk ik. Zelf heb ik er best van genoten maar ik heb ook commentaren gehoord waar de honden geen brood van lusten, typisch gevalletje “love it or hate it”.

Die oude wijsheid gaat niet op voor de headliner van vanavond, iedereen in de 013 vanavond is daar voor het warme hart wat ze deze muzikale pioniers toedragen. Na een half uurtje ombouwpauze valt het doek en neemt Helloween middels klassieker ‘March of Time’ het podium. Frontmannen Andi Deris en Michael Kiske hebben direct de volle zaal in meezingstand en ook de rest van de band lijkt nog te barsten van de energie op deze nog slechts tweede show van de tour. Na een videoboodschap van de Keeper die de “dear pumpkinheads from the Netherlands” aanspreekt vervolgt de band met het weergaloze ‘King For A 1000 Years’. Dit is blijkbaar niet alleen één van mijn favoriete stukken van Helloween, aan de reactie te horen delen veel mensen die mening. Erg leuk ook om Kiske eens te horen zingen in dit nummer, ook een bewijs dat de band in deze opstelling volwassen geworden lijkt. Het draait totaal niet meer om “dit was jouw nummer en dit het mijne”, Kiske, Deris en in mindere mate ook Helloween grootvader Kai Hansen wisselen de zang heel natuurlijk door los van wie de oorspronkelijke zanger was. Redelijk vroeg in de set volgt ‘Ride The Sky’ wat wel gewoon volledig door Kai gezongen is en laten we eerlijk zijn, dat zouden we toch ook niet anders willen! Naast Kai staan er nog twee ouwe rotten op dat podium, bassist Markus Grosskopf en gitarist Michael Weikath zijn er ook vanaf het prille begin bij.

De rest van de setlist die avond is enorm divers en lekker gewaagd. In het kader van de veertigste verjaardag heeft de band een heerlijke tijdreis voor ons voorbereid. Vele albums passeren de revue deze avond, zelfs de niet zo best ontvangen ‘Rabbit Don’t Come Easy’ en de destijds ronduit verguisde ‘Pink Bubbles Go Ape’ komen langs. Alleen het minder oude werk vanaf 2007 wordt niet gespeeld, nouja je kan niet alles hebben. Het nieuwste album ‘Giants and Monsters’ komt er met vier nummers ook niet bekaaid vanaf, en deze stukken passen naadloos in het veel oudere geheel. Het is juist bij de nieuwe muziek opvallend vaak de excentrieke gitarist Sascha Gerstner die de show steelt. Het blijft overigens wel lollig hoe hij wel drie of vier gitaren bij zich heeft die er exact hetzelfde uitzien maar alleen een ander kleurtje hebben. Ik krijg een beetje jostiband-vibes: iedere stemming een eigen kleurtje. Na ‘Hell Was Made In Heaven’ is het tijd voor de drumsolo door de in glitter geklede Dani Löble, die zich van wel vier basdrums bedient. Zou hij ook vier voeten hebben dan? Met het monsterlijke tempo dat hij de basdrum kan aanslaan zou je het gaan denken. ‘I Want Out’ komt hierna, dit keer eens in het midden van de set. Helaas heeft de geluidsman te laat door dat de band weer begonnen is, waardoor de start van dit nummer enigszins beschamend klinkt en nauwelijks gitaren te horen zijn. Gelukkig herpakken de band en ook de geluidsman zich en na Helloween’s grootste hit is het tijd voor een stukje akoestische set. Andi en Michael gaan er lekker bij zitten met een akoestische gitaar, om eerst uitgebreid te grappen over de hekel die ze aan dit stuk van de show hebben. Dat dit maar podiumgrapjes zijn wordt snel duidelijk, want de schitterende medley van ‘Pink Bubbles Go Ape’, ‘In The Middle Of A Heartbeat’ en het onsterfelijke ‘A Tale That Wasn’t Right’ was zó vol overtuiging, dat kon geen act zijn! De band valt bij die laatste weer in en maakt het nummer in stijl af. Uiteraard wordt ook ‘Halloween’ nog gespeeld, wat het einde van de reguliere set inluidt.

Natuurlijk kan dit nog niet het einde zijn, we want more! Met het bekende geluid van de adelaar volgt intro ‘Invitation’ waarbij een feestelijke 40 op het lichtscherm verschijnt. ‘Eagle Fly Free’ luidt de toegift in, is het nodig om te melden dat hier woord voor woord werd meegezongen? Het laatste nieuwe stuk van vandaag is ‘A Little Is A Little Too Much’, waarna met nog zo’n iconische Keepers-klassieker ‘Dr. Stein’ en de laatste twee minuten van epos ‘Keeper of the Seven Keys’ uiteindelijk toch wordt afgesloten. Ik kan wel wennen aan deze vorm van Helloween, wat mij betreft gaan ze permanent zo door! Gelukkig is dat volgens mij ook wel het plan, want komende zomer zijn ze weer op de festivals te zien. In Nederland gaat dat op Dynamo Metalfest gebeuren, eentje om in de gaten te houden dus. In de tussentijd is het nagenieten van wederom een spetterend optreden van deze heren en meesters van de typische Duitse metal sound.