Zoals gezegd een spiksplinternieuw festival op een mooie nieuwe locatie. Al is voor veel mensen die van het hardere genre houden de Cacaofabriek in Helmond natuurlijk geen nieuwe plek, maar nu vinden de feestelijkheden plats op het parkeerterrein (en de bult gras erlangs) en dat is dan weer wel nieuw. Ik ben lekker vroeg, dus ik kan het terrein nog redelijk leeg verkennen en zo op het eerste gezicht ziet het er knus en redelijk klein uit . De organisatie heeft voor mijn gevoel een beetje een gevoel van een kleine zaal gecreëerd en dat vind ik heel fijn. Wat ook heel fijn is, is dat ze de eetgelegenheden apart gehouden hebben van het festival, zodat je als oudere jongere (lees verslaggever)  even een soort rustpauze kunt nemen.

Er staan hier een hoop picknicktafels, dus kun je rustig even eten. En eten is er voldoende. ik heb bijvoorbeeld: Thais, kebab, pizza, pasta, en natuurlijk ook gewoon friet of een frikandelleke gezien, dus aan eten kwam niemand iets te kort. Voor drinken kon je terecht op 3 locaties als ik het goed gezien heb, en dat was voor mijn gevoel wel voldoende. Ik heb althans geen hele lange rijen gezien. Dan de muziek, daar zijn we tenslotte voor gekomen.

We beginnen met een rock coverband Fatburger die meteen onze aandacht vraagt met ‘Warpigs’ van Black Sabbath. Het geluid is best goed, alleen de zang is behoorlijk schel. Daarna komen er alleen maar hits langs van onder andere: ACDC, Alice In Chains, Motörhead, Accept, Metallica, en zelfs Talking Heads. Ze sluiten hun set af met ‘Killing In The Name Of’ van Rage Against The Machine. Dit is de versie zonder aardbeving. Fatburger met al zijn meezingers blijkt een leuke opener voor dit festival.

Vengeance is vanaf 1983 één van Nederlands beste hardrockbands, met hits als ‘Take It Or Leave It’, waar ze hun set overigens gelijk maar mee aftrappen en dat klinkt meteen lekker. Zanger Leon Goewie laat zien wat hij voor een entertainer is en met zijn fijne zangstem klinkt het geweldig. De gitaristen, waaronder Gert Nijboer, zijn ook gevestigde namen en dat hoor je ook in bijvoorbeeld de solo’s en harmonies; wat klinkt dat lekker zeg. De zanger bedankt ons dat we zoveel betaald hebben voor zo’n k#t band en kondigt een nummer aan voor 2 mensen in het publiek die op het volgende nummer een jaar geleden zijn getrouwd: ‘Rock And Roll Shower’ waarbij Leon een hele kan bier over zijn hoofd giet. Ook voor een serieuzere noot is ruimte, met ‘May Heaven Strike Me Down’. Dit nummer wordt opgedragen aan overleden oud gitarist Jan Somers, de vader van Timo Somers. De band is behoorlijk energiek en er is veel interactie met het publiek. Een goed optreden van een nog betere band brengt me eventjes terug naar de jaren 80.

Dan het volgende geweld,  Pro-Pain. Die gaan vanaf de eerste tonen flink tekeer, zoals het hoort bij de New Yorkse band die ook al weer 33 jaar actief is en als de pioniers van de NYHC gelden. Oprichter en zanger van de band Gary Meskil lijkt er zin in te hebben en begint met ’Shreds of Dignity’

Slaggitarist en mede brulboei Matt Sheridan jut het publiek meteen op en dat werkt, aan het publiek te zien dat lekker mee deint.  Er staat een fotograaf op het podium die er nog een schepje bovenop doet, echt heel  gaaf om te zien. Dit is in ieder geval in de pit een fijn hardcore feestje aan het worden.

Van het laatste album, dat alweer uit 2015 stamt, komt alleen het titel nummer ‘Voice Of Rebellion’ uit de speakers. Verder is ‘Shreds Of Dignity’ hofleverancier vanmiddag met 3 nummers.

Gary kan zelfs wat Nederlandse woordjes: “dankjewel”, en “godverdomme” spuugt hij een paar keer uit.  Altijd fijn als een band zich verdiept in de “cultuur” van het land waar ze op bezoek zijn. Na drie kwartier is ook dit vette optreden voorbij.

Alles loopt prima op schema, dus rond 16 uur kunnen we ons opmaken voor de 7 koppige band die is ontstaan als eerbetoon voor Ronnie James Dio, al zegt de presentator van het festival dat ze werkeloos waren en verder toch niks te doen hadden. Nou, ze hebben een aardig bandje gesticht met 7 grote namen uit de Nederlandse muziekindustrie. Bij de eerste tonen hoor ik dat het geluid weliswaar goed is, maar wel keihard. Het is natuurlijk wel 7 koppig geweld wat op ons af komt. De nummers die langskomen zijn duidelijk allemaal wel bekend bij het publiek, dat de schitterende deuntjes luidkeels meezingt. Maar eigenlijk heeft zanger John Jaycee Cuypers die hulp niet van ons nodig, want wat heeft die vent een geweldige stem. Over de band kan ik kort zijn: super wat die hier neerzetten. Maar ja, wat verwacht je anders van de top van de Nederlandse rock- en metal wereld? Within Temptation en Ayreon zijn goed vertgenwoorigd in het ensemble. ‘Heaven And Hell’, ‘Don’t Talk To Strangers’ en ‘Kill The King’ van de verschillende bands waar de geweldige zanger onderdeel van uit heeft gemaakt komen er nummers voorbij. En wat een feest is het om dit collectief te horen en zien spelen. Op 15 februari 2025 kun je in De Boerderij terecht voor een herhaling. John Jaycee Cuijpers, Lisette van den Berg, Ruud Jolie, Menno Gootjes, Martijn Spierenburg, Johan van Stratum en Stef Broks zullen daar in de Creativecolorszaal de beste nummers van arguably de beste heavy metalstem aller tijden ten gehore brengen.

Dog Eat Dog is echt een bandje uit de 90er jaren en dat zegt zanger John Connor ook mooi. “We are Dog Eat Dog and we are from the ninethees”.De band is in de tijd eigenlijk ontstaan uit leden van Mucky Pup, bassist Dave Neabore en gitarist Sean Killkenny Schreven samen nummers voor Mucky Pup, maar er waren nummers die niet bij die band pasten, dus startten ze een ander gezelschap. Daar kwam later crewlid John als zanger bij en drummer Brett. Hun eerste optreden was in de kelder van Neabore voor 50 mensen hun vriend Kevin Reilly op saxofoon. Toen hadden ze nog verschillende namen, zoals Face Off, F-troop, B-load en Rubber Band daarna hebben ze permanent gekozen voor Dog Eat Dog.

Toen voor 50 mensen, nu voor tussen de 2000 en 2500 man en die springen alle kanten op. Het album ‘All Boro Kings’ uit 1994  is het 1^e volledige album van de band en daar bestaat de set vandaag uit, op 3 nummers na. De cover ‘Just Another victim’ van Helmet en House Of Pain wordt opgedragen aan Lou Koller (Sick Of It All) die vecht tegen kanker en de oude oprichter en bandmaat Sean Killkenny die in 2021 gestorven is. De internationale band die bestaat uit Amerikanen, een Zwitser, en een Tsjech maakt er zoals gewoonlijk een groot feest van. En natuurlijk met nummers als ‘Who’s the King’, en ’No Fronts’ is het meezingen geblazen. John heeft een idee om Dynamo Open Air 1995 volgend jaar heel de line up van toen hier in Helmond te laten spelen. Goed idee John en Loudnoise succes daarmee.

Daarna krijgen we Duitse degelijkheid met de vette thrash van Destruction. Schmier en kornuiten zorgen meteen bij aanvang voor beweging in het publiek. De 2 gitaristen zijn constant in beweging en de drummer ramt zo hard op zijn bekkens dat de roadie er net zo goed bij kan blijven staan om alles van de grond af te rapen. Met ruim 20 albums vanaf 1985 uitgebracht heb je als band wel een beetje keuzestress zou ik zeggen. Maar het is een mooie bloemlezing van de discografie van deze Duitse grootheden geworden.

Je ziet wel dat zanger Schmier de baas is, en dat terwijl hij pas later nar voren kwam kruipen als frontman. Hij zegt iets tegen de zeer enthousiaste gitarist Damir en die duikt vervolgens meteen achter zijn scherm om iets te fiksen.Er komt ook een nieuw nummer voorbij in de vorm van het vette ‘No Kings No Masters’. En met bijvoorbeeld ‘Mad Butcher’ en ‘Curse Of The Gods’ krijgen we ook wat oudjes voorgeschoteld. Uiteraard, zou je zeggen. Voor de mensen in de pit heeft Destruction niet zo’n goede invloed er worden wat ik gezien heb al 2 mensen uit het publiek gevist die er niet heel goed aan toe waren. Ik hoop dat het goed gaat met die dames.

Dan de band die ik eind jaren 80, begin jaren 90 helemaal te gek vond. Ik zat toen in mijn funkmetal periode met bands als 24-7 Spyz, Faith No More en Living Colour. En deze laatstgenoemde band start een beetje te laat maar dat mag de pret niet drukken. Met ‘Middle Man’ beginnen ze hun set redelijk rustig maar daarna laten de heren zien dat ze nog flink kunnen rocken met 4 nummers van het album ‘Stain’, Vernon Reid haalt nog steeds die gave geluiden uit zijn gitaar en Corey Glover is nog steeds die geweldige zanger van toen en de ritmesectie van Will Calhoun en Doug Wimbish is nog steeds superstrak. Bij het 2^e nummer valt de stroom uit en dit duurt wel een kwartier voor dat dat is opgelost. De heren laten het gelaten over zich heen komen en als het dan weer kan doen ze hun versie van ‘Should I Stay, Or Should I Go’ van The Clash.

Die keuze snap ik niet, als je zo’n vette discografie geproduceerd hebt, dan ga je toch geen cover doen? Jammer! Maar ergens is het wel logisch dat de helft van de setlist van hun album ‘Stain’ komt. Dit album stamt uit 1993 en het motto van dit festival is tenslotte “Party Like It’s 1993”, dus Living Colour heeft zich goed voorbereid. Het optreden is dan ook kwalitatief zoals het in de 90’s klonk, alleen ook deze mannen zijn ouder geworden, dus iets minder energiek. Living Colour is nog steeds een geweldige band om live te horen en zien en op de valreep krijgen we dan toch nog ‘Cult Of Personality’ al had ik van het album ‘Vivid’ wel meer hits willen horen. Maar dan klopt het motto niet meer.

Als ik eerlijk ben heeft Life Of Agony mij persoonlijk nooit kunnen boeien (sorry fans). Het is gewoon niet mijn muziek, maar live weet die band mij wel altijd op een of andere manier te pakken en dat is voor het grootste gedeelte de verdienste van Mina Caputo met haar zang en dramatische performance. De band wil ik zeker niet te kort doen, want die is superstrak en  enthousiast. Met het intro van de set horen we ‘Walk’ van Pantera en gitarist Joey Z. zingt het nummer met ons mee, dus dan is de toon meteen gezet. De eerste 3 nummers komen van het in 1993 uitgebrachte hit album ‘River Runs Red’ en dat is ook de hofleverancier van vanavond. Ze zitten ook nog steeds in de tour die het 30 jarig bestaan van dit album moet vieren. En met nummers als ‘My Eyes’, ‘Method Of Groove’, en ‘This Time’ passeren er een paar mooie nummers de revue. Mina vind het fijn dat wij een goede energie meegeven aan de band, want ze vliegen over een paar uur terug naar huis.

Het 2^e album ‘Ugly’ komt ook aan bod met 4 nummers en er komen zelfs kleine stukjes van covers voorbij ‘Walk’ en ‘Roots Bloody Roots’ . Na deze show van Life Of Agony ga ik niet meer zeggen dat hun muziek me niet boeit, want dit was gewoon heel goed en ik heb beloofd aan mijn oude schoolmaat Danny dat ik maar weer eens beter naar hun muziek ga luisteren.

De setlist van Life Of Agony van vanavond:

        Walk (van tape)

1. Through And Through
2. River Runs Red
3. My Eyes
4. Scars
5. Let’s Pretend
6. Bad Seed
7. Other Side Of The River
8. Lost At 22
9. I Regret
10. Walk (Pantera snippet)
11. Roots Bloody Roots (Sepultura snippet)
12. Weeds
13. Method Of Groove
14. Underground
15. This Time

Het is een heel gezellig festival geweest en ik hoop dat ze deze sfeer volgend jaar weer kunnen krijgen want dan zullen er ongetwijfeld meer mensen op af komen. De mensen die de 1^e editie niet meegemaakt hebben zijn natuurlijk jaloers geworden van alle verhalen waar hun vrienden die wel geweest zijn mee thuis kwamen. Als het een beetje kan ben ik er volgend jaar weer bij.  Gezellig.