Soms hebben we trek in iets exotisch met een zekere enigmatische aantrekkingskracht. Dat gebeurde met de Finse bandnaam Havakruunu en kijk, blijken de mannen een zwartgeblakerde pagan stijl te hanteren die ons aan Moonsorrow en Bathory doet denken! Uiterst welkom nu ik me al geruime tijd afvraag waar Moonsorrow blijft met dat nieuwe album nu ze een contract bij Century Media versierd hebben. Wel, Havakruunu kan dat wachten prima verzachten.

Om de authenticiteit te zegevieren zijn alle teksten in het Fins. Havakruunu staat voor ‘kroon van de naalddragende takken van een conifeer’. Voor het eerst heeft dit viertal zich gewaagd aan een conceptalbum. ‘Tavastland’ is een historische provincie in Zuid Finland. Het verhaal gaat over de rebellie van de Tavastianen tegen de katholieke kerk en het Zweedse Koninkrijk in 1237. Hoeven we nog te melden dat de lange songs nog meer episch worden door veelvuldige cleane heidense koren en samenzang? Mannen die uit volle borst een zekere plechtstatigheid vertonen en onverstoord blijven temidden van de zwartgeblakerde woestheid van de muzikanten.

Het ontstaan van Havukruunu gaat terug naar 2005, maar men kende een lange aanloopperiode met demo’s, singles en EP’s. Het debuutalbum ‘Havulinnaan’ kwam er pas in 2015. Sindsdien is de band wel toe aan een vierde studioalbum met ‘Tavastland’ en bandleider Stefan (zang, gitaar) blijft als enig origineel lid over. Het is meteen raak met de zeven minuten durende openingstrack ‘Kuolematon Laulunhenki’. Men bouwt de mystiek op met een raadselachtige toespraak, mediumtempo riffs met de waardigheid van Dio en een prominent aanwezige bas van Humö. De heidense samenzang doet zijn intrede en het klinkt strijdvaardig. Na een lange schreeuw van Stefan zijn erg reguliere screams als zang en een acceleratie kan niet uitblijven, maar is wel opgesmukt met scheurende gitaarsolo’s. Dat blijkt een ander kenmerk van de band: er zitten heel veel pure heavy metal solo’s en riffs in de muziek, in elke song laat Stefan ons versteld staan van zijn telkens iets anders klinkende, maar altijd vurige edoch sensitieve gitaaruitspattingen. Naarmate het album vordert, wordt het nog woester, behalve tijdens de roep van een vogel aan het begin van het titelnummer en de mooie break met akoestische gitaren en cello tijdens ‘Kuoleman Oma’. Zo vormt dat in het midden van het album een rustpunt. Er zijn trouwens heel wat wendingen in ritme en sfeer verwerkt in de songs. Dat is zeker het geval tijdens de elf minuten durende afsluiter ‘De Miseriis Fennorum’ dat weer aanvangt met een toespraak, gevolgd door strakke mediumtempo riffs. Er zijn heel wat folk melodieën verwerkt in de songs, zonder aan ruwheid in te boeten. Dit is een band die zich niet focust op één muzikale dimensie, maar het toppunt van epische beklijving nastreeft. Luister maar hoe sferisch en waardig dit album uitdooft…. Havukruunu vervult al mijn (muzikale) wensen. Dit zou op festivals moeten headlinen!