Ze bestaan nog steeds, The Hard-Ons, en hoe! Eén van de inspiratiebronnen van Nirvana (naast o.a. Mudhoney), en ze doen eigenlijk nog steeds lekker gewoon hun ding. Ze zijn wel eens een muzikale kruising van Motörhead en Beachboys genoemd, en die link met Lemmy en co is ook qua consistentie van het songmateriaal te leggen. Eigenlijk was ik zelf de band een behoorlijk aantal jaren uit het oog verloren, maar de voorbijkomende aankondiging van ‘Ripper 23’ heeft gelukkig voor een hernieuwde kennismaking gezorgd. Alle Hard-Ons ingrediënten zijn nog steeds aanwezig; catchy gruizige punk-rock, aanstekelijke poppy harmonieën en freaky free-style elementen. Toch is niet alles meer precies hetzelfde als bij die eerste albums die ik zo geweldig vond.

Zwaar onder de indruk was ik de eerste keer dat ik ze live zag; gitaren op half zeven, zo’n beetje op de knieën, de wilde, lange haren in standje propeller, heftige punk-rock spelend met verrassend freaky passages en bij tijd en wijle verbazingwekkend poppy koortjes en melodieuze leadvocalen van wervelwind Keish achter zijn drumstel. Die zingende drummer is er jammer genoeg niet meer, maar Murray Ruse (drums) en Tim Rogers (zang; ex-You Am I) hebben de zaken netjes overgenomen. Zelfs de verpakking van het luistervoer is nog steeds heerlijk campy. Ik herinner mij die geweldige hoezen en T-shirts van eerder werk en kan ook deze “foute” zeventigerjaren verzamelaarsparodie erg waarderen. Qua muziek zijn alle ingrediënten los van elkaar nog steeds aanwezig, al is de stem van Tim toch echt anders dan Keish, en mis ik stom genoeg zo’n super poppy pakkend nummer a la ‘Where Did She Come From’. Toch is het songmateriaal op ‘Ripper 23’ heel goed te verhapstukken met als persoonlijk favorieten de opener ‘Apartment For Two’, een nummer met alle Hard-Ons elementen, en beetje buitenbeentje ‘In Falls Everything’. De band een steekt hier een brok beukende hardrock a la AC/DC (samen met Henry Rollins hebben ze al eens succesvol ‘Let There Be Rock’ gecoverd) op hun eigen manier in een Hard-Ons jasje met punky brit-pop op de QOTSA manier; heel erg lekker! De inmiddels oudere jongeren doen het nog steeds goed, al zal dat in mijn bewoordingen niet geheel objectief zijn door een stuk jeugdsentiment. Het zij ze in ieder geval gegund dit nog een tijdje vol te houden; liefhebbers voor hun muziek zijn er nog steeds.