Toen we in januari 2019 een concert van Draconian bijwoonden, met Harakiri For The Sky als één van de support acts, merkten we al een duidelijke groei in populariteit van deze laatste nadat in 2018 voorganger ‘Arson’ uitgebracht was. Logisch, want post rock/metal heeft een groeiende schare liefhebbers en deze muzikale uitlaatklep van J.J. (zang, teksten) en M.S. (instrumenten, muziek) grossiert in erg lange nummers waarin men naar hartelust kan verdwalen om met gesloten ogen op je te laten inwerken. Strikt genomen spelen zij een mix van black metal en post rock.

‘Mære’ is het vijfde album en aan inspiratie geen gebrek, want het is een dubbelalbum met anderhalf uur muziek. Negen eigen songs die variëren van zeven tot elf minuten lengte en waarin regelmatige breaks de aandacht opeisen en deze zware kost behapbaar maken. Het is geweten dat dit een uitlaatklep is voor negatieve gevoelens en tormenten en de gebarsten strot van J.J. leent zich daar perfect voor. ‘Mære’ is een kwaadaardige folkloristische entiteit die op de borst kruipt van slapende mensen tijdens de nacht en dan kortademigheid, benauwdheid en angst teweegbrengt. Muzikaal zet men het ingeslagen pad verder en opent het album sterk met ‘I, Pallbearer’. Tokkelende gitaren en uitwaaierende gitaarklanken vullen de ruimte, voorzien van de moeizaam klinkende vocalen. Acceleraties en mooi gitaarwerk houden je bij de les en men schenkt ons een ingetogen einde met piano. ‘Sing For The Damage We’ve Done’ maakt aanvankelijk een iets lichtere indruk, al is dat maar schijn. Hier horen we Neige van Alcest enige etherische cleane zang toevoegen in het middenstuk. Een logische keuze, want Alcest’s muziek valt min of meer onder dezelfde categorie om op weg te dromen of je te laten meevoeren. Het snelste nummer is ‘Three Empty Words’, terwijl ‘Once Upon A Winter’ normaal enige vrouwenzang zou bevatten door gastzangeres Audrey Sylvain, maar haar bijdrage werd geschrapt nadat aan het licht kwam dat zij er nog steeds rechtse sympathieën op nahoudt. Wel een gastvocalist die we horen is een anonieme stem van de Portugese band Gaerea en wel in ‘Silver Needle // Golden Dawn’. De atmosferische song vangt aan met piano, riffs vallen in met sierlijke leads omkranst en het klinkt bijzonder strak. De gitaarpatronen hebben een welhaast vriendelijk timbre.

Ook in ‘Time Is A Ghost’ brengt men door tokkelende passages en zelfs een sensitieve solo een kentering in waar nodig, want J.J.’s vocalen zijn gespeend van enige variatie. Op zo’n lang album vormt dat een minpuntje. Als kers op de taart is er een interessante cover van ‘Song To Say Goodbye’ van Placebo – afkomstig van het album ‘Meds’ uit 2006 – en dat is een leuke verrassing. Net zoals op het vorige album, kreeg het duo versterking van drummer Kerim ‘Krimh’ Lechner (Septicflesh, Behemoth live) en werd het werk van M.S. in de studio van gemastered door Daniel Fellner, zodat er op gebied van sound niets te klagen valt. Een behoorlijke kluif om in weg te duiken tijdens deze gure wintermaanden en liefhebbers van de vorige albums kunnen dit blind aanschaffen.