In tegenstelling tot mijn collega Jan-Simon die het vorige album besprak, gaf ik ‘het vorige album ‘Eden In Reverse’ een hoge waardering. Zo zie je maar dat reviews schrijven steeds een metier is waar subjectiviteit altijd doorschemert. Daar is niets mis mee, maar ik citeer uit mijn verslag van toen: ‘Deze band heeft zich op een verrukkelijke manier ontwikkeld’ en ‘Steeds dwarrelen er geestverruimende klanken tussen de geordende chaos, terwijl de effecten als vuurpijlen de duisternis ingeschoten worden op weg naar de sterren.’ Dat Lars Nedland (Borknagar, Solefald) het nummer ‘Crossroads’ een beklijvend aura gaf, droeg bij tot de aha-erlebnis.

Hail Spirit Noir is dus een band die niet onder één stijl te categoriseren valt. Het is altijd afwachten welke dingen de overhand hebben op een album. Op de voorganger waren de black metal invloeden zo goed als verdwenen, er werd veel geëxperimenteerd, passages deden denken aan Tangerine Dream en Pink Floyd, zwartgeblakerde screams schitterden door afwezigheid en de weg naar de jaren 70 en 80 new wave synths lag open, in zoverre zelfs dat ze in 2021 ook nog ‘Mannequins’ uitbrachten, een luchtig synth/pop album. Deze spielerei ligt nu achter ons en het vijfde studioalbum (als we zijstap ‘Mannequins’ niet meetellen) ‘Fossil Gardens’ gaat terug naar de basis met opvallend veel black metal muziek en zang. Daar zal een flink deel fans opgelucht door ademen.

Hail Spirit Noir is altijd gefascineerd geweest door het universum, tijd en ruimte en dat verklaart hun licht psychedelische en space-achtige klanken. Het thema is ditmaal positief. Men heeft het over de charme van de kosmos en de wetenschappelijke strijd om diens geheimen te ontdekken. Met sensitieve croonerzang (cleane zang door Dimitris D, harsh vocalen door gitarist Theoharis) en bonkende logge riffs stort ‘Starfront Promenade’ zich gedecideerd de kamer binnen. Er zijn wat zwevende synthesizers te horen, maar weldra wordt dit vurige black metal met screams en flitsende muziek. Daarbij verliest men een pakkend refrein en knappe melodieën niet uit het oog. Deze afwisseling in zang maakt ook van het langere ‘The Temple Of Curved Space’ een aangename belevenis. De psychedelische aura komt ditmaal voornamelijk door klank en productie. Die was in handen van ouwe getrouwe Dimitris Douvras en Magnus Lindberg (Cult Of Luna). Dat verzekert ons van een warme, solide sound, ook tijdens vlammende black metal erupties. De tweede single ‘Curse You, Entropia’ vangt sereen aan met synths en tokkelende gitaren, daarna breekt de furie los, maar verrijkt met schitterende black metal gitaren. Een volgend hoogtepunt is het tien minuten durende ‘The Road To Awe’ dat ons simpelweg zelf ‘in awe’ brengt. Het overbodige ‘Ludwg In Orbit’ laten we even links liggen, want met het titelnummer volgt er nog een knaller die alle facetten van de Griekse band tot een smeuïg geheel boetseert. Voor wie Hail Spirit Noir te tam geworden was op ‘Eden In Reverse’, kan nu zijn schade inhalen want dit is progressieve black metal in de stijl van Borknagar, Solefald en Vintersorg, maar met een new wave, psychedelisch sausje. De diepe zangpartijen van Dimitris doen me trouwens altijd aan de Noorse band Madrugada denken. Zij hebben trouwens nog een song vertolkt met Satyricon (op het album ‘Satyricon’ uit 2013).