Je krijgt wel eens een album opgestuurd waarvan je enigszins in de war raakt omdat het totaal niet jouw ding is en je vermoedt dat de chef gewoon eens benieuwd is hoe je daarop gaat reageren. Ik heb dat met het derde album van deze Deense rockabillies. Je kan dan over de muziek je verbolgen ongenoegen uiten, of je kunt het “onverwachts” de hemel in prijzen. Het is hoe dan ook een cliché, en dat is bij deze plaat wellicht op zijn plek, want die staat boordevol clichés.

Mooie vrouwen, drank, eensgezindheid, meer mooie vrouwen, mijmeren over het verleden en hoe de keuzes die je maakte uiteindelijk toch wel het beste resultaat opleverden. Het zit allemaal verpakt in ‘Still Alive’, een album dat vrij saai begint. Of moet ik voorspelbaar zeggen? Het is blije rock ‘n roll met stevig gitaarwerk. Die stevigheid wordt met regelmaat tenietgedaan door de vrolijke meerstemmigheid, waardoor veel van de nummers een hoog hymn of meezing-gehalte hebben. Daar houden veel metalheads van, dus dat is niet eens negatief. Dat de muziek schommelt tussen de voornoemde rock ‘n roll, op de borst-kloppende, Offspring-achtige punk, radiorock en snoeiharde metal kun je ook als voordeel zien. Veelzijdig, toch?

Wacht? Snoeiharde metal? Jazeker ja. Dit wordt duidelijk in het derde nummer, ‘Blood And Bones’, dat stevig van wal steekt met lekkere power metal riffs. Het thema (Unity!) spreekt me niet echt meer aan. Ik ben ondertussen een oude, verbitterde man die geen bevestiging meer nodig denkt te hebben, maar met dit nummer kan ik echt wel uit de voeten. Hierna zakt het weer even in met het ska-achtige ‘Feel The Same’, opgevolgd door ‘Dream Girl’, wat, zo zegt hij zelf, het favoriete nummer is van Michael Poulsen van Volbeat! Een blije ode aan het perfecte meisje en tevens het liedje op deze schijf dat het meest geschikt is voor de radio. Maar dan gebeurt er iets magisch, als ‘Yesterday’ begint, want dan gaan alle remmen los en scheuren de Grumpynators met hun sonische geweld je gezicht van je schedel af. Echt lekker, loeizware Manowar riffs (ja, ik ben daar fan van) gecombineerd met een latere stadium Judas Priest scherpheid! Wel met zulke zoetsappige teksten dat je die alleen kunt verdragen als je zelf tot over je oren verliefd bent, maar hé, waarschijnlijk is dat waarom dit mijn favoriete nummer van ‘Still Alive’ is. ‘Sweet Psycho Sister’ is van hetzelfde kaliber, en bij dit nummer misstaan de vocale harmonieën niet. Een puik staaltje metal-werk.

Met ‘All I Want’ stampen we nog even verder, maar hier horen we al de bijna feestachtige, punkachtige elementen waar het album mee begon terugkeren. Evengoed zeer de moeite waard. De twee afsluiters zijn weer wat minder en zorgen daardoor voor een rustige cooldown. Ik zie dat ik nu beide clichés die ik in de eerste alinea noemde te berde heb gebracht. Het is een paradoxaal album, één waarvan je niet gaat reflecteren en het gaat je ook niet die omslag in je leven laten maken waardoor alles anders wordt. Maar je gaat je er zeker wel goed door voelen, want de Grumpynators hebben lol in wat ze doen en brengen hun positieve boodschap met overtuiging.