Het zal de leeftijd wel zijn dat ik bij het aanschouwen van het debuut van het Italiaanse doom/sludge trio Griefbringer meteen moest denken aan de Amsterdamse politiewoordvoerder. Zo erg was Klaas toch niet? Maar meteen daarna startte het gezond verstand weer op en besefte ik dat met ‘The Horrible Wilting’ vast iets anders bedoeld werd. Het blijkt met het verwelken van planten te maken te hebben en dat past wel bij de duistere kant die gezocht wordt door Griefbringer.

In Griefbringer komen drie veteranen van de Italiaanse underground samen om op hun eerste album een flinke bak herrie te produceren. In vergelijking tot de (relatief) bekendste naam op de gezamenlijke C.V., het in kleine kring legendarische Monumentum, is Griefbringer redelijk conventionele doom waarbij vooral de oneindig zware fuzz bas van Andrea Zanetti en de nogal gezwollen zang opvallen. Alsof Placido Domingo op zijn oude dag ineens een carrièreswitch heeft gemaakt, zo klinkt het op de momenten dat er niet gegrunt wordt. De zangstijl is tamelijk opvallend en ongetwijfeld niet ieders smaak. Voor mij was het dé afknapper die ervoor zorgde dat dit niet een geweldig album is, maar slechts een zeer interessante rondleiding langs de wondere wereld van de doom metal. De acht songs op ‘The Horrible Wilting’ bewegen van funeral doom en doom-death à la My Dying Bride via stoner naar sludge en weer terug met uitstapjes richting ouderwetse vleermuizen gothic. Dat laatste is waarschijnlijk nog een vage echo van Monumentum die her en der doorklinkt op ‘The Horrible Wilting’.

De gastbijdrages van synthesizer, theremin en fretloze bas maken dat Griefbringer geen dertien-in-een-dozijn doommetal trio is. Hoewel, de iets te vaak gebruikte dissonante en door Black Sabbath geïnspireerde akkoordenschema’s zijn niet echt origineel, net als de occulte melancholie die uit de teksten spreekt. Bij herhaalde beluistering valt op dat vier van de acht nummers exact hetzelfde beginnen en Griefbringer nadrukkelijk fan lijkt te zijn van één riff. Dat is een heel goede riff, dat dan wel weer, maar om die nu in bijna elk nummer te recyclen… Iets meer afwisseling, plus meer grunts en minder operette-meets-metal zang en ‘The Horrible Wilting’ was zeer geslaagd geweest in plaats van half mislukt.