Het worden spannende tijden voor het Engelse gezelschap Green Lung. Ga maar na: ‘This Heathen Land’ is het oh zo belangrijke derde album van de band en het verschijnt ook nog eens bij het grote Nuclear Blast label. In het voorjaar van 2024 staat het occulte vijftal op zo’n beetje alle grote Europese festivals. Er valt dus iets te bewijzen.

Ik maakte vorig jaar kennis met Green Lung op het Helldorado Festival in Eindhoven. Met hun muziek, hardrock die beïnvloed is door stoner en doom, maakten ze toen erg veel indruk. Heidens en occult zeker, maar toch gewoon met een spijkerbroek aan en een petje op. Het kan allemaal. Een jaar later is er ‘This Heathen Land’. Het hoesontwerp in de beste jaren zestig traditie is het eerste wat opvalt. De prachtige tekeningen van Richard Wells nemen, net als op de hoesontwerpen van voorgangers ‘Woodland Rites’ (2019) en ‘Black Harvest’ (2021) weer een prominente plaats in. De muzikale progressie tussen de eerste en tweede plaat van Green Lung was groot. Met ‘This Heathen Land’ doet de band er nog een schepje bovenop en doet een gooi naar de eerste of eredivisie van de huidige hardrockscene.

Wat mij betreft zijn ze daar volledig in geslaagd. ‘This Heathen Land’ is een homogeen album met een kop en een staart en veel sterke tracks ertussen in. Een prima visitekaartje in alle opzichten. ‘The Forest Church’ opent sterk en geeft meteen weer in hoeverre Green Lung serieus met het heidendom bezig is. Ook occulte thema’s komen net als voorheen terug. De singles ‘Mountain Throne’ en ‘Maxine’ zijn ijzersterke nummers waarvan de laatste zomaar een hit zou kunnen worden. Mede door de teksten en het gebruik van de elektrische piano (door Graaf Tel in Sesamstraat altijd een ‘tingeltafel’ genoemd en dat is het ook echt) wordt in deze track de link naar Ghost wel makkelijk gelegd. Ook de soms afgeknepen stem van zanger Tom Templar heeft ergens wel wat weg van die van de verschillende Papa Emeritussen. Het is oppassen geblazen voor Green Lung op dit gebied, want ze zijn zoveel meer dan een tweederangs Ghost. ‘Maxine’ blijft hoe dan ook een nummer dat na drie keer draaien niet meer uit je hoofd te krijgen is.

Let verder eens op het gitaarwerk van Scott Black, dat regelmatig doet denken aan het gelaagde en melodieuze spel van Brian May. De toetsendekens van John Wright doen de rest om een lekker jaren zestig/zeventig sfeertje te creëren. De verscheidenheid op het gebied van de composities werkt op ‘This Heathen Land’ verder ook uitstekend, of het nou om het lome, zware ‘One For Sorrow’ gaat (inclusief Black Sabbath belletje), het rustige, zelfs Doors-achtige ‘Song Of The Stones’ of de mooie uitgesponnen afsluiter ‘Oceans Of Time’. 

Green Lung levert met ‘This Heathen Land’ in alle opzichten een overtuigend album af dat veel zieltjes zal gaan winnen en bovendien hun beste tot nu toe is.