Toen Phil Lynott in 1983 het Thin Lizzy boek sloot, duurde het niet erg lang voordat hij opdook met een nieuwe formatie, die hij Grand Slam noemde. Gitarist in die band was de toen negentienjarige Laurence Archer. Hoewel Lynott een grote naam was in de (hard)rockwereld, kwam Grand Slam niet verder van de grond dan een aantal live shows in het Verenigd Koninkrijk. Geen maatschappij wilde de band tekenen, waarschijnlijk met als oorzaak het excessieve drank- en drugsgebruik van de voormalige Lizzy frontman. Lynott zette Grand Slam daarom weer in de koelkast, en was nog even redelijk succesvol in Groot Brittannië met de singlehits ‘19’ en ‘Yellow Pearl’. Het verhaal eindigde echter triest op 4 januari 1986, toen Phil Lynott na een kort ziekbed, veroorzaakt door zijn jarenlange ongezonde levensstijl, overleed. Archer dook niet veel later nog op in één van de vele wederopstandingen van UFO, maar daarna werd het stil. Van Grand Slam verschenen in de vorm van een aantal semi-bootlegs nog een aantal vage demo- en slecht klinkende live opnames.

Fast forward naar 2019. Na 35 (!) jaar is daar ineens het officiële debuutalbum van Grand Slam. Archer heeft de band nieuw leven ingeblazen met de nieuwe muzikanten Mike Dyer (zang), Benji Reid (drums) en David Boyce (bas). De plaat biedt een variatie van oude en nieuwe songs, die echter allemaal de geest van Lynott in zich hebben. Luister maar eens naar opener en eerste single ‘Gone Are The Days’. Hoewel dat een nieuw nummer is, had het zo op een Thin Lizzy album kunnen staan. Het is meteen duidelijk waar de inspiratie voor dit album vandaan komt. De nieuw opgenomen oudere nummers zijn voor Lizzy fans ook echt oude bekenden. ‘Nineteen’ was voor Phil Lynott een solohitje in 1985. ‘Military Man’ is bekend als b-kantje van de Gary Moore hit ‘Out in the Fields’ en naar ‘Dedication’ is zelfs de postume ‘Greatest Hits’ plaat van Thin Lizzy vernoemd. Onterecht overigens, want de demo van het nummer werd gemaakt door het duo Lynott/Archer, waarna oud Thin Lizzy leden er hun partijen overheen speelden en het als een Thin Lizzy nummer uitbrachten. Dat was uiteraard tegen het zere been van Archer, die echter op dit ‘Hit the Ground’ album revanche neemt. De voornoemde nummers zijn in een uitstekende versie op dit album gezet, en nergens wordt de erfenis van Lynott kwaad berokkend. Zanger Mike Dyer mist weliswaar de soul van Lynott als zanger, maar zijn rock strot past prima bij het materiaal.

Ook de recentere tracks als ‘Long Road’ en het al eerder genoemde ‘Gone are the Days’ (waarvan de videoclip overigens gedeeltelijk in Weert (!) werd opgenomen) passen goed bij de rest van het materiaal waardoor een prima homogeen album is ontstaan. Archer is qua gitaarspel goed opgedroogd de laatste jaren, zijn spel doet me heel regelmatig aan dat van Michael Schenker denken. Dat doet ook albumafsluiter ‘Grand Slam’, een instrumentaaltje in de beste ‘Into the Arena’ traditie. De productie van Matt Terry is helemaal af en knalt werkelijk je speakers uit. Samen met de band heeft hij van ‘Hit the Ground’ een eigentijds album weten te maken dat vol respect een buiging in de richting van Phil Lynott maakt. Als Thin Lizzy fan zijnde was ik op voorhand niet helemaal zeker wat ik van dit album moest verwachten maar ik ben overtuigd. Dit is een heerlijke plaat.