Liefhebbers van het weemoedige genre zullen meteen beseffen dat ons bedje gespreid ligt om ons onder te dompelen in een zee van diepe emoties. Grain Of Pain is een nieuwe naam, het is de creatieve speeltuin van de Finse Timo Solonen. Hij schreef niet alleen alle songs op dit debuutalbum ‘The Moon Lights The Way’ maar hij draagt ook bij met growls en gitaarspel. Als inwoner van de studentenstad Jyväskylä – die in het verleden dikwijls opdook als doom/death hoofdstad van Finland – wist hij zijn gastmuzikanten om de droom te verwezenlijken haarfijn uit te kiezen. Wat dacht je van Juho Räihä op gitaar en Juuso Raatikainen op drums, beiden deeluitmakend van Swallow The Sun? Op bas en cleane zang horen we Lars Eikind en daar zijn we erg blij mee, want zijn zang is superb. Denk maar aan Tuomas Saukkonen’s bands als Before The Dawn, Dawn Of Solace en Black Sun Aeon. Ene Taka Eliel voegt her en der ook nog wat ruwe zang toe en een enkele song wordt verfijnd met vrouwenzang van Sini Pajunen (wie herinnert zich nog For Sin And Selena?).

De verwachtingen waren dus hoog gespannen en het leuke nieuws is dat ze helemaal ingelost worden. Want de songs zelf zijn van een hoogwaardige kwaliteit en er heerst verregaande weemoed, maar verzilverd met een laagje schoonheid. Bovendien is elk nummer anders, een zeldzaamheid in het genre. De single ‘Beneath’ start met heldere doom riffs en lage grunts, maar na enkele minuten weerklinkt de cleane zang van Eikind en dan wordt het betoverend. Feit is dan hij een bezwerende sfeer creëert mits herhalingen. De klare zang geeft het album echter ook een zekere catchiness en ja, zelfs ‘lichtheid’. Dan bonkt ‘Sun For Thee’ op de deur met afgemeten ritmes terwijl ook screams zich vervoegen bij de reeds gevarieerde zanglijnen. Naar Fins model zwerven heilzame leads doorheen de songs. Het titelnummer is een kampioen in beklijven. Een rustige tokkel en cleane weemoedige zang schetsten een vredige mystiek, daarna wordt dynamiek opgebouwd en gaat er een bepaalde dreiging vanuit met erg bezwerende passages. Deze band (of project) weet te imponeren en is niet zomaar een kopie van anderen! En gelukkig blijft die kwaliteit zo hoog, met het deels door Sini Pajunen  gezongen ‘The Witch’ als occult ijkpunt. ‘Can’t Be Fallen’ en ‘Last Morning’ houden het traag en een tikkeltje akelig als fervente doom/death metal tracks en dan vormt ‘Last Morning’ in feite al het laatste nummer. Lang blijft dit instrumentaal met enkel wat cleane achtergrondzang, maar het blijft overeind tot Eikind nabij het einde toch nog even zich mengt. In feite is het een sober nummer, maar wel eentje dat de aandacht nergens doet verslappen en dat geldt voor het hele album waaraan ook nog twee bonustracks zijn toegevoegd. Heel passend werd het artwork verzorgd door Gogo Melone (Clouds o.a.) en nu Juho Räihä toch in de buurt was zorgde hij ook voor de opnamen en mix. Met Grain Of Pain hebben we goud in handen wat betreft Finse melancholie in melodieuze doom/death metal.