De avond wordt geopend door het Britse Hacktivist. Het vijftal drijft op de twee rappende zangers Jermaine ‘J’ Hurley en Jot Maxi. Met groove, djent, wat elektronica (van tape) en nu-metal kom je dan al snel bij de term rapmetal uit. Echt zwaar worden tracks als ‘Elevate’, het nieuwe ‘Reprogramm’ of de JAY Z & Kanye West cover ‘Ni**as in Paris’ pas als de de laaggestemde, gedowntunde gitaar het over begint te nemen van de zangers en luidkeels begint te brommen. Het geluid is daarmee verre van gebruikelijk en sluit totaal niet aan bij de progressieve death van de hoofdact. Hacktivist lijkt, ondanks dat de uitvoering geheel niet slechts is, op voorhand een verloren strijd aan te moeten gaan. Dit is een band die het op een festival als Complexity prima zou doen, maar hier echt moet knokken voor enige respons. Het pleit voor de band dat ze dat de volledige set blijven doen. De reacties zijn, op enkelen na, nogal lauw en eerlijk gezegd snap ik dat wel. De band doet me op momenten aan acts als Korn en Limp Bizkit denken en het is geheel veilig om te stellen dat dat geen bands zijn waar ik normaal gesproken naar luister of ook maar enigszins in geïnteresseerd ben. Generatiekloof? Het zou zomaar kunnen. Wat het ook is… als de Britten na ruim een half uur van het podium stappen, haal ik louter gelaten mijn schouders op. Het echte feestje kan nu eindelijk beginnen…

Onder een ietwat indringende toon wordt het optreden van Gojira ingezet. Als Mario achter de drumkit kruipt, geeft dat direct een enthousiaste reactie in de zaal. Wanneer Jean-Michel, Joe en Christian het podium opstappen en ‘Oroborus’ inzetten, gaat de zaal meteen los. De band wordt dolenthousiast ontvangen en dat zal de gehele avond zo blijven. En terecht; het viertal heeft er zichtbaar plezier in (vooral Christian Andreu staat, zeker in het begin, met een enorme glimlach op het podium en rond te kijken in de zaal) en dendert in een ongelooglijk strak ritme vlekkeloos door de tracks heen. De uitvoering laat werkelijk niets te wensen over, loeistrak drumwerk en de karakteristieke gitaarsweeps vliegen je ook vanavond weer om de oren en Joe Duplantier praat niet al teveel met de zaal, maar weet uitstekend de verbinding met de zaal te maken. Visueel weet de band te boeien met de lichten achter en boven hen en met de rookkanonnen die voorop het podium staan. Het maakt dat dit avondje Goira niet alleen auditief maar ook visueel niet anders dan een waar genot is. Na het altijd waanzinnige ‘Backbone’ (zo je wilt: “Back f*cking Bone!”), gaat de aandacht met ‘Stranded’ naar het meest recente ‘Magma’. De set list blijkt een mooie afwisseling te zijn tussen oud en nieuw materiaal. Met tracks als ‘Love’, het instrumentale ‘Terra Inc.’ en ‘Blow Me Away You (Niverse)’ is er aandacht voor debuutalbum ‘Terra Incognita’, ‘The Cell’, ‘Silvera’ en ‘The Shooting Star’ richten zich op het heden. Onderbroken door ‘Flying Whales’ en ‘L’Enfant Sauvage’ wordt het zo een duel tussen oud en nieuw. Na de drum solo gaat dit nog even door met ‘Clone’, waarna ‘Vacuity’ en ‘The Gift of Guilt’ de avond in glans vervolmaken. “Superbe!” zou men in het thuisland van dit combo roepen. En zo is het ook; Gojira live is, en dan zeker in een relatief intieme zaal als de Melkweg, niets anders dan zeer, zeer indrukwekkend, een waar genot, een echt feestje! Over feestje gesproken … om de verjaardag te vervolmaken, krijgt Mario na afloop een (plastic) bord met slagroom in zijn gezicht geduwd, neemt hij vervolgens lachend een snoekduik de zaal in en krijgt hij een ‘Happy birthday’ toegezongen. “Quelle fête!”