In 2010 kwam de eerste plaat van Ghost, ‘Opus Eponymous’, uit. Het leek destijds een band, die weer eens wat nieuws probeerden en té niche waren voor het grote publiek. Na vijftienjaar heeft de band die gedachte flink opgeschud. Elk album weer weet Ghost op plaat en live het publiek te verrrassen. Biedt ‘Skeletá’ diezelfde uitdaging en groei?  

Alvast een spoiler: Het bot wat ‘Skeletá’ biedt is rijk van vet, en biedt subtiele, smaakvolle hints naar het verleden. 

Het zesde album van Ghost gaat van start met een geweldig, smaakvol voorgerecht. Het intro is een obscuur diner dansant, a la Ghost. Als ‘Peacefield’ dan echt aangaat, wordt de toon meteen gezet, een dikke productie domineert direct. ‘Peacefield’ verraad de eighties feel die we vaker gaan terug horen op ‘Skeletá’. Invloeden van bands , zoals Van Halen, zijn prominent aanwezig en trekken je terug in de tijd, maar dan net even anders. Heerlijk. 

De tweede single, getiteld ’Lachryma’, gaat er zowel tekstueel en op de groovemeter meteen goed in. De balans tussen songwriting en muzikale arrangementen smelten op deze track perfect samen ( met daarbij extra punten voor solo’s en opening in de muziek). ‘Lachryma’ is een geweldige single, met een raak refrein. Maar ‘Skeletá’ als album biedt meer, veel meer. De eerste single van de plaat was ‘Satanized’. Deze is, verondersteld, reeds bekend bij de uwen. De productie, vocale en muzikale geweldigheid vormen het nummer. Net als ‘Lachryma’, staat deze track zeker niet voor wat ‘Skeletá’ biedt. Zie ‘t als merg, noodzakelijk en centraal belangrijk voor het dragend bottelijk gestel. 

‘Guiding Lights’ daarentegen….., deze brengt meteen een eigen sfeer en grijpt je vast, om je niet meer los te laten, na een warm muzikaal onthaal. De geslepen jaren 80 metal-feel, de solo’s, de koortjes, alles klopt. Muzikaal historisch beïnvloed ontpopt ‘Guiding Lights’ zich als een grandioze top rock-ballad. 

Een moodchange vindt plaats als ‘De Profundis Borealis’ acuut ontvlamt, na een rustig piano intro. En dat voelt goed, heel goed, vanaf de eerste noot. De opbouw, de energie, hij schuift ineens naar een ‘Opus Eponymous’ niveuau, maar dan met een stoomwals aan productie en een supersterke vocale invulling . De new wave achtige feel, groove en compostie doen denken aan de impact die ‘Powerslave’ van Iron Maiden had (en heeft). 

Diegenen die de vinyl versie in bezit hebben, herkennen de volgende track als de opener van kant twee. ‘Cenotaph’, een goed gekozen titel, dit is simpelweg een monument van een nummer . De plaat gaat open, en tilt je op. Je mag me best gehoorgestoord noemen, maar Queen lijkt toch echt een vers, smaakvol ingrediënt. Wederom breeduit, doch smaakvol geserveerd door Forge en aanhang. (vanzelfsprekend horen we Abba nog even, nogal). 

Ahh, en dan die opening van de volgende. Overduidelijke jaren tachtig metal is heerlijk aanwezig (aan wie doet jullie het intro denken…laat het weten). ‘Missilia Amori’, de titel zegt genoeg. Een slepende greasy, groover is de juiste drager voor deze love rocket. (uit ervaring, geweldige roadrtrip soundtrack!). 

Op de één of andere manier lijkt het of de plaat vanaf ‘Cenotaph’ vaker open gaat en dansbaarder wordt. ‘Marks Of The Evil One’ onderstreept die gedachte. Zeer dansbaar, een geweldige vocale timing en dito tekst. Deze klinkt alsof Ghost je bij de hand neemt naar de volgende stap naar de toekomst. De voorgaande progressieve stap gaat met ‘Umbra’ weer een andere kant op. Met een prominente, groovy cow-bell blijft dit een Ghost rocker pur sang. Ergens resoneert Opeth ook nog even in deze track. Misschien niet zo gek…. 

‘Excelsis’ sluit deze bonecrushing, gevarieerde rite af. Melodieus en zeer innemend. Een typische Ghost feel kruipt door het hele nummer. Koud, tot op ‘t bot.Chilling gaaf!  

Het bot wat ‘Skeletá’ biedt is rijk van vet, en biedt subtiele, smaakvolle hints naar het verleden. Zo begonnen we. En zo eindigen we. 

Gehuld in, zoals altijd,  een prachtig gedetailleerd artwork laat Ghost met ‘Skeletá’ een flinke stap binnen en buiten hun eigen gecreëerde spectrum zien en horen. Live geeft de band (lees Forge) zich meer bloot. Ook op ‘Skeletá’ worden de invloeden duidelijk uitgespeeld en gaat de band meer open dan voorheen.  Elke voorgaande plaat bracht een nieuw verhaal, een roadmap om Ghost te volgen. De roadmap voor ‘Skeletá’ is uitgetekend en consequent gefundeerd door een indrukwekkende productie, georkestreerd door een bekende naam, Gene Walker. Het lijkt dat de heer Walker,  op de één of andere manier een loopje met ons neemt. Het past in ieder geval goed en logisch bij de lijst van alter ego’s van Tobias zelve. ]Andy Wallace en Dan Malsch hebben de botten vervolgens laten kraken in een mix die klassiek klinkt, maar niet zomaar klassiek, maar een absoluut compliment aan de ideeën en composities van Ghost. Alleen al de arrangementen en het onderliggende eerbetoon aan metal en rock maakt deze plaat tot een instant Classic!