Er zijn weinig albums dit jaar waar ik zo naar heb uitgekeken als het nieuwe album van Ghost. Niet alleen omdat ik een liefhebber ben, maar ook omdat ik zeer benieuwd was naar de volgende stap van Papa Emeritus (Tobias Forge voor zijn familie en vrienden). Ghost groeit bij elke release weer groter en draait inmiddels de hand niet om voor de grotere podia. Zal ‘Impera’ de band dan naar de absolute eredivisie van de metal brengen? Zullen we Papa als headliner op de grote festivals gaan zien? Het zou zomaar kunnen.

Voorganger ‘Prequelle’ (2018) kreeg, vanwege een aantal makkelijk in het gehoor liggende nummers, al snel het predicaat ‘te poppy’. Persoonlijk vind ik ‘Prequelle’ een erg goed album, maar ook de drie voorgangers ‘Opvs Eponymovs’ (2010), ‘Infestissumam’ (2013) en ‘Meliora’ uit 2015 liggen hier nog regelmatig op de draaitafel.

‘Impera’ is het logische vervolg in de serie; studio album nummer vijf. Als reactie op ‘Prequelle’ klinkt het nieuwe album weer iets steviger dan zijn voorganger. De verschillen zijn echter niet zo heel groot. Producent Klas Åhlund en mixer Andy Wallace zijn weer van stal gehaald (zij deden ook ‘Meliora’) en dat zal ongetwijfeld zijn invloed hebben gehad. Het grootste verschil in de sound zit hem in de gitaarsolo’s, die zijn talloos en van een hoog niveau. Dat is ook niet zo gek want Forge hengelde voor de opnames Fredrik Åkesson (Talisman, Krux, Opeth) de studio in die elke track van machtig gitaarwerk voorzag.

Waren op vorige albums vooral invloeden van Blue Öyster Cult, de Beatles en Abba hoorbaar, op ‘Impera’ zijn vrij gemakkelijk invloeden te ontwaren van AC/DC, Van Halen, Celtic Frost en Bon Jovi. Ik ga niet teveel verklappen, ga zelf maar op zoek naar de betreffende inspiratie in de tracks. ‘Impera’ trapt machtig af met het intro ‘Imperium’ dat overloopt in ‘Kaiserion’; de track die je direct omver moet blazen. Dat lukt Papa aardig. Het nummer bevat alle ingrediënten die Ghost zo’n speciale band maken: uptempo, een lekker refrein, een ijzersterke gitaarsolo, kerkorgels en indrukwekkend koorwerk. De perfecte opener voor de ‘Impera’ toernee zoals al bleek tijdens de recente optredens die Ghost samen met Volbeat in Amerika deed. Met de recente gebeurtenissen in Oekraïne is de tekst van ‘Kaiserion’ trouwens akelig actueel, net als de gehele thematiek van ‘Impera’. Had Papa Emeritus inside information?

‘Spillways’ is, ook typisch Ghost, een popliedje met een rocksausje er overheen. Ook het al bekende ‘Hunter’s Moon’ (het verscheen eind vorig jaar op single) en ‘Griftwood’ (lekkere koortjes van Ghoulettes) passen in die categorie. Het nummer heeft prettig in het gehoor liggende refreinen, toetsendekentjes en uitgekiende (achtergrond-)vocalen. ‘Little Sunshine’ wijkt daar van af en is lekker donker en duivels en wat trager van tempo. ‘Twenties’ en het daarbij horende intro ‘Dominion’ is een ander hoogtepunt van het album. ‘Dominion’ bestaat alleen uit trompet- en trombonegeschal, maar is tegelijk zo heavy dat het net lijkt of Satan zelf vanuit het vagevuur op het koper staat te blazen. Zo midden op het album trekt ‘Twenties’ alle aandacht naar zich toe. Lekker tegendraads en vol onverwachte riffjes en tempowisselingen.

Met ‘Watcher In The Sky’ bevat ‘Impera’ echter ook een (in mijn oren) vuller. Met het ellenlange herhalen van het refrein “Searchlights, looking for a watcher in the sky” kan dit nummer mij niet boeien. Toch bevat deze track ook heerlijk gitaarwerk waardoor het wellicht later nog zal gaan leven. ‘Darkness At The Heart Of My Love’ is een rustig en meeslepend nummer. Ik zou het zelfs troostend willen noemen, zoals een ouder Ghost nummer als ‘He Is’ dat ook is. Papa is er altijd voor je!

Na ‘Kaserion’ en ‘Twenties’ is afsluiter ‘Respite On The Spitalfields’ het derde hoogtepunt op ‘Impera’. Een prachtig opgebouwde track van epische proporties dat uitmondt in een schitterende finale waarin mooi gelaagd de sologitaar en het (kerk-)koor dezelfde melodie ten gehore brengen.

Staan er klassiekers op ‘Impera’ zoals oudere nummers als ‘Ritual’, ‘Zombie Queen’ of ‘From The Pinnacle To The Pit’? De tijd zal leren hoe de nieuwe Ghost nummers zullen gaan leven en welke er in de live set terecht zullen komen. Voor mij zijn de drie genoemde hoogtepunten van dit album de nummers die tot classics kunnen gaan uitgroeien maar dat kan volgende week weer anders zijn als ik het album weer een paar keer heb gedraaid.

Hoe dan ook, Tobias Forge flikt het hem weer. Als Papa Emeritus IV is hij terug van weggeweest en zal hij op 17 april 2022, vergezeld van (weer) een aantal nieuwe Nameless Ghouls en Ghoulettes, voorgaan in gebed in de Rotterdamse Ahoy’. Vergeet ik nog het artwork. Het is weer prachtig. Zeker met de LP hoes in handen en het bijgeleverde boekje kun je weer uren zoet zijn.