Gaerea – Limbo
Season Of Mist
Release datum: 24 juli 2020
“Deze Portugezen maken een grote stap voorwaarts op ‘Limbo’ en mogen gerust doorstoten naar de eredivisie van Europese blackened death metal.”
Vera Matthijssens I 15 juli 2020
Gaerea heeft een opstapje gemaakt, want sinds hun vorige album ‘Unsettling Whispers’ (2018) zijn ze getekend bij Season of Mist voor het volgende album ‘Limbo’. Het Portugese kwintet houdt er nog steeds aan om met een onbekende bezetting te werken, zodat zij zich voegen bij illustere gezelschappen als Ghost, Avatar en Slipknot. Maar goed, dit mysterieuze gezelschap speelt een moderne vorm van black metal.
En dat slaat goed aan, want we vonden ze terug op talrijke festivals, ze toerden doorheen China en ook nog met labelgenoten Numenorean doorheen Europa. Het vorige album was geen zuivere black metal, maar werd opgesmukt met moderne invloeden uit post metal, hardcore en metalcore. Eens kijken welke richting het uitgaat op ‘Limbo’… Een richting die ons meer bevalt, zo blijkt al tijdens de heerlijke duik in het onvermijdelijke niets wat opener ‘To Ain’ elf minuten lang predikt. Men heeft consistentie gevonden in wat we een smakelijke cocktail van death en black metal zouden noemen.
Wat meteen opvalt is het zware, doomachtige gitaargeluid van dit album. Er zitten pittige acceleraties in, maar dikwijls houdt men zich aan een monumentale sound die staat als een huis. De gulzige grunt van de man achter de microfoon heeft soms wat weg van de ruwe zang van Fernando Ribeiro (Moonspell), toch hoort dit eerder bij death dan bij black metal. Verstilde passages duiken op in de songs, maar meer dan eens wordt het erg intens (‘Glare’) met de urgentie van een catharsis. Fraaie gitaaraccenten zijn een lust voor het oor in ‘Conspiranoia’, een song die me wat aan Behemoth doet denken. Het wanhopige van Harakiri For The Sky komt dan weer aan bod in het rammende ‘Urge’. En de dertien minuten durende afsluiter ‘Mare’ heeft met zijn zware trage riffs een opbouw die summier verwijst naar de Slayer klassieker ‘Seasons In The Abyss’. Met fraaie gitaarornamenten werkt men hier toe naar een climax, om tot slot verstild te eindigen. Deze Portugezen maken een grote stap voorwaarts op ‘Limbo’ en mogen gerust doorstoten naar de eredivisie van Europese blackened death metal.