Fractal Universe is een Franse band dat met ‘The Impassable Horizon’ hun derde album presenteert. Opgericht in 2014 in Nancy, bracht het viertal een jaar later een EP (‘Boundaries of Reality’) uit, waarna in 2017 de eerste full-length ‘Engram of Decline’ en twee jaar later ‘Rhizomes of Insanity’ volgde.

Het Franse viertal maakt progressieve death metal, waarbij in de loop van de tijd de nadruk meer op het progressieve is komen te liggen en de death metal, door het gebruik van rustieke, melodieuze passages, een minder prominente rol is toebedeeld. In vergelijking met voorganger ‘Rhizomes of Insanity’ klinkt het viertal op het nieuwe album op wat spaarzamemomenten wat zwaarder, wordt er wat gewonnen aan complexiteit en wordt de death metal wat krachtiger aangezet. Het album is veelzijdig en varieert van toegankelijke, meer ingetogen, haast rustieke tracks (‘Interfering Spherical Scenes’, ‘Symmetrical Masquerade’) tot meer technische nummers, waar de agressie wat meer de boventoon voert (‘Falls of the Earth’, ‘Godless Machinists’). Agressievere gedeeltes, jazzy riffs en blast-beats worden afgewisseld met ingetogen, bedaarde passages, waarna er weer aangezet wordt. Het is een aaneenschakeling van tempo- en sfeerwisselingen. Door de vele wisselingen, die heel soms wat gezocht overkomen (begin ‘A Clockwork Expectation’), raakt het het gevoel van zwaarte echter net zo makkelijk kwijt. Het gebruik van veel meer zuivere vocalen als voorheen draagt daar zeker ook aan bij. Daarnaast speelt de saxofoon een prominentere rol op ‘The Impassable Horizon’. Waar we het blaasinstrument op ‘Rhizomes of Insanity’ alleen tegenkwamen op ‘Fundamental Dividing Principle’, maakt de band nu op diverse momenten (‘A Clockwork Expectation’, ‘Withering Snowdrops’, ‘Black Sails of Melancholia’, ‘A Cosmological Arch’) gebruik van een saxofoon, die vrij plots opduikt en de gitaren even helemaal van het toneel doet verdwijnen of flink naar achteren drukt. Voor mij levert de band op die momenten teveel aan agressie in. Daarnaast is het voortdurend toevoegen van rustieke, zachtere gedeeltes mij teveel van het goede. Hierdoor kan de band mijn aandacht niet vasthouden, maar ik realiseer me dat dit heel persoonsgebonden is; iemand anders vindt het wellicht heerlijke momenten van verademing en variatie. Afgesloten wordt er met een unplugged versie van ‘Flashes of Potentialities’; een track van het vorige album, dat nu de toevoeging van de saxofoon kent maar desondanks hier eigenlijk een overbodige toevoeging is. Al zullen de fans daar ongetwijfeld anders over oordelen.

Fractal Universe trekt op The Impassable Horizon’ hun gebruikelijke geluid door, maar laat ook horen het bestaande geluid uit te kunnen bouwen. Liefhebbers van progressieve death metal die kunnen genieten van de nadruk op het progressieve i.p.v. het brute en die diversiteit omarmen, hebben aan dit ‘The Impassable Horizon’ een goed album, wat op zijn minst een luisterbeurt verdient.