Vier seizoenen, twaalf maanden, twaalf liedjes, en één album genaamd ‘Seasons’. Ja, het zesde album van het internationale project Forest Field, met Nederlandse roots, is een conceptalbum die door alle maanden van het jaar gaat. Multi-instrumentalist Peter Cox is wederom verantwoordelijk voor de instrumentatie en is Phil Vincent de aangewezen persoon om de zang op zich te nemen. De vorige albums van het duo kwamen uit met een interval van één jaar, echter zat er tussen het vorige album ‘Lonely Desert’ en ‘Seasons’ drie jaar. Heeft deze extra tijd dan ook gezorgd voor een beter album?

Nou, dat durf ik niet echt te zeggen. Ik was al niet zo bijster enthousiast over Lonely Desert’, en wat ‘Seasons’ betreft kan ik ook maar beter meteen met de deur in huis vallen en zeggen dat ik evenmin onder de indruk ben. De heren maken klassieke melodieuze rock met een vleugje prog, en hoewel ik niet even snel een band kan noemen waar de muziek op lijkt klinkt het allemaal als iets wat ik al eerder heb gehoord. Maar dat is niet het grootste struikelblok van het album. Het materiaal zeker allemaal zo slecht nog niet maar het niveau varieert wel heel erg, zonder dat er echte uitblinkers zijn. Ook de kwaliteit van de muzikanten is geen probleem, behalve de zeer matige drumpartijen zijn de instrumentale partijen eigenlijk best wel prima. Ook de zang van Vincent is niet slecht, hij heeft een typische rock stem waar makkelijk naar te luisteren is, hoewel hij er geen prijzen mee gaat winnen. Nee, het grootste struikelblok is de ondermaatse productie van het album, welke mijns inziens het niveau van een demo niet ontstijgt. Ik kan me uiteraard vergissen, maar dit lijkt op een thuisproduct waarbij er te weinig aandacht is besteed aan een goede mix waardoor het geheel nogal ‘plat’ klinkt.

Dit soort muziek valt of staat met een goede productie (prog liefhebbers zijn van nature zeer kritische luisteraars), en dat is voor mij ook duidelijk het struikelblok, ook al is het niet eens écht slecht. Er staan een aantal aardige nummers op en er zijn hier en daar ook best wat sterkere momenten te vinden, maar over het algemeen genomen is het gewoon niet bijzonder genoeg om echt op te vallen in het totaalaanbod. Zeker in combinatie met de mindere productie is het moeilijk om er echt iets positiefs over te zeggen. Als ik de heren advies zou mogen geven voor het volgende album, dan zou ik ze aanraden om een échte drummer de drums te laten inspelen, selectiever te zijn met het kiezen van liedjes die op het album komen (en vooral welke niet), en (de belangrijkste) meer tijd te besteden aan de productie of deze zelfs volledig uit handen geven. Ik denk echt dat de muziek dan een stuk beter tot zijn recht zou komen. Nu is het vooral een album die mij niet lang zal bijblijven.