De (mee)slepende groove is als een onvervalste woenstijnkruiper, maar toch heeft Foot buiten een overduidelijke stoner basis, een zeer aanstekelijke saus van harmonieën in de arrangementen en zanglijnen die aan stevige grunge doen denken. De invloeden van bijvoorbeeld Alice In Chains en Soundgarden zijn wel het meest direct herkenbaar,  maar bij vlagen kan zelfs een vleug stevige britpop a la Supergrass voorbij waaien, en eerlijk gezegd, kan me dat absoluut niet storen. De combinatie van stoner en stevige grunge is al vaker een goed geslaagde mix gebleken (mits echt goed uitgevoerd natuurlijk), maar mede door de spaarzame toevoeging van naar britpop neigende elementen, kan Foot met zijn muziekjes een heus eigen smoelwerk neerzetten, wat ook nog eens erg goed verhapstukt. In dat opzicht lijkt het wel een beetje op de ontwikkeling van QOTSA tijdens ‘Songs For The Deaf’. Verder heeft de band een erg goede balans gecreëerd tussen zowel dreinende passages en verrassende freak momenten, als harmonieën en dissonanten die elkaar mooi afwisselen en aanvullen. Dit heeft gitarist/zanger Paul Holden toch maar mooi met zijn bandmaatjes gedaan! Dat de hele band uit klasse muzikanten bestaat, moge duidelijk zijn; de band en de muziek klinkt als een hechte eenheid en het is dan ook nergens te horen dat Holden voor ieder album een wisselende groep muzikanten om zich heen verzamelt. Een album met prettige, relatief licht verteerbare stoner, gemaakt door kundige muzikanten, met kleine verrassinkjes in de muziek die het net even anders maken.