Is het mogelijk een overtreffende trap nog te overtreffen? Als je denkt dat het niet grootser, meeslepender, harder of sneller kan, dat er toch nog op een of andere manier een tandje bijgeschakeld wordt, dat er nog een schepje bovenop wordt gedaan? En als het moet, nog één. Dat is ongeveer de werkwijze van Fleshgod Apocalypse. Wie de band al iets langer volgt weet dat de symfonische death metal van dit Italiaanse gezelschap van elke vorm van subtiliteit gespeend is. Het is dan ook niet meer dan passend dat het nieuwste album ‘Opera’ heet. Een opera is tenslotte bij uitstek de muziekvorm waarin alles wordt uitvergroot en effectbejag en bombast geen vieze woorden zijn. Een genre waarbij schmieren een vereiste is. ‘Opera’ is een album geworden waarmee Fleshgod Apocalypse de bombast niet met theelepels maar met kolenschoppen naar binnen schept. Het is ook een glorieuze terugkeer na een zware periode waarin zo ongeveer de complete bezetting van de band is veranderd op voorman Francesco Paoli na, die dan weer te maken had met de langdurige nasleep van een ernstig ongeluk tijdens het rotsklimmen.

Dat akelige ongeval heeft voor een langere pauze gezorgd dan men in eerste instantie voor ogen had. In de tussentijd is er zoals aangegeven één en ander veranderd binnen de band. Zangeres Veronica Bordacchini, voorheen slechts ingehuurd voor de incidentele sopraanpartijen, is nu volwaardig bandlid en neemt nu ook de cleane vocalen voor haar rekening, wat betekent dat er nu effectief drie zanglijnen zijn binnen de songs: de gruntstijl van Paoli (die af en toe ook wat zingzegt in cleane stijl), de klassieke sopraan Bordacchini en haar normale zang. Dit betekent niet dat Fleshgod Apocalypse daarmee een Italiaanse variant van Nightwish, Epica of zelfs Within Temptation is (noot. Uiteraard zijn er overeenkomsten maar Fleshgod Apocalypse is duidelijk meer de Dragonforce van de symfonische (death) metal. Alles is sneller, harder, extremer en uiteindelijk hysterischer. Een groot “kijk ons eens even heftig bezig zijn” gevoel overheerst. Als Within Temptation voor de Mozartinjectie in de metal heeft gezorgd, dan doet Fleshgod Apocalypse daar Wagner, Mahler en Stravinsky bovenop. Noot, Delain bassist Ludovico Cioffi maakte live vorig jaar ook nog enige tijd deel uit van Fleshgod Apocalypse. In songs als ‘At War With My Soul’ struikel je bijna over de koren, blazers, strijkers en sopraanpartijen die alle gaatjes opvullen die er nog zijn tussen de blastbeats, powerriffs, keyboard fills en gitaarsolo’s. Kortom, het is een beetje druk. In het meest Dragonforce-achtige nummer op ‘Opera’, ‘Morphine Waltz’ bereikt het ADHD-gehalte van de band zijn hoogtepunt. Of dieptepunt, het is maar hoe je er naar kijkt. In een opgefokt druk-druk-druk tempo wordt de hele trucenkast opengetrokken: violen, gitaarsolo’s, verschillende zangpartijen, een compleet dameskoor… In dat nummer valt ook op dat Veronica Bordacchini beter tot haar recht komt als klassieke sopraan dan als een rock (of metal) zangeres. De conclusie dat meer niet altijd beter is, is na dit nummer definitief getrokken en de resterende songs op het album bevestigen het alleen maar. Een van de weinige nummers waarin “groots” niet doorslaat naar “grotesk” is ‘Per Aspera Ad Astra’, een song die qua titel overduidelijk verwijst naar de moeilijke tijd die de band en dan vooral Francesco Paoli heeft doorgemaakt. Ook hier komt een compleet orkest langs, maar de dans langs het randje van het ravijn der overdaad gaat hier (net aan) goed. In nummers zoals deze toont Fleshgod Apocalypse wat er mogelijk is met wat meer zelfbeheersing.

‘Opera’ is een van de weinige albums waarbij ik fysiek behoefte had aan een cooling down na afloop. Wat dat betreft is het afsluitende titelnummer, een ingetogen pianowerkje, een gouden greep. Het is misschien wel een beetje sneu voor de band, gezien de energie die overduidelijk is gestoken in het creëren van wat het ultieme symfonische death metal album had moeten worden, de alfa en de omega van het genre, dat dit het beste nummer van het album is.

Als je fan bent van dik aangezette symfonische metal en bands als Lacuna Coil, Epica, Nightwish enzovoort je te gewoontjes zijn – of niet ver genoeg gaan, dan is dit hét album voor jou. Ervaring in het omgaan met ADHD helpt, als je het einde van het album wilt halen tenminste.