In 1982 kwam het boek ‘De Scherpschutter’ uit van Stephen King, het eerste deel uit ‘De Donkere Toren’ serie. Het boek is geliefd door velen en is dan ook veelvuldig gebruikt als inspiratiebron, zo kwam er bijvoorbeeld in 2017 een film van uit. Helaas bleek de film geen succes en is nu een van de vele geflopte boekverfilmingen, hopelijk heeft de band Flaming Row meer succes met hun muzikale interpretatie. De Duitse groep bracht eerder twee albums uit, ‘Elinoire’ in 2010 en ‘Mirage – A Portrayal Of Figures’ in 2014, maar groot succes bleef uit. Ruim vijf jaar na het laatste album komt de band terug met een nieuw album, ‘The Pure Shine’, geïnspireerd door de serie van Stephen King.

Voor dit album is alles uit de kast getrokken, zo doet er een strijkers ensemble mee, onder leiding van Eric en Nathan Brenton (Neal Morse Band), en zijn er vele gastartiesten te vinden. Dave Meros (Spock’s Beard), Glynn Morgan (Threshold), Gary Wehrkamp (Shadow Gallery), en Johan Hallgren (Pain Of Salvation) zijn slechts enkele namen die een gastbijdrage hebben geleverd! Een mooie lijst, maar dat zegt nog niets over de kwaliteit van de muziek. Gelukkig kan ik over de muziek en de instrumentale kwaliteiten heel duidelijk zijn, dit is van hoog niveau. Niet alleen wordt er op hoog niveau gespeeld, het klinkt ook nog eens fantastisch door een uitstekende mix en master van zanger/gitarist/bandleider Martin Schnella. Eigenlijk valt er muzikaal niets op aan te merken, maar hoe zit het dan met de vocalen? Ook daar kan ik duidelijk in zijn, alle vocalisten presteren zoals je dat zou willen en zitten er geen valse noten tussen.

Toch moet ik kritisch zijn en is het album verre van perfect. Zo missen de liedjes structuur en voelt het aan als een serie van goede ideeën zonder uitwerking. Waar de band echter het meeste laat liggen is in de zangmelodieën. Dat komt niet eens zozeer door de melodie an sich maar door de teksten, het lijkt alsof deze zijn geschreven zonder naar de muziek te hebben geluisterd. Hierdoor krijg je rare zanglijnen die niet goed op de muziek passen. Daarnaast heeft de muziek een hoog musical gehalte waar ik allerminst een liefhebber van ben.

Bij Ayreon, waar de band duidelijk door geïnspireerd is, is er ook vaak sprake van musical-achtige taferelen, maar daar worden wel belangrijke betere teksten geschreven. Het is jammer dat het hoge instrumentale niveau niet kan worden doorgezet naar de composities en de teksten, anders hadden we echt te maken gehad met een waanzinnig goed album. Nu zijn de halfslachtig uitgewerkte composities en slechte teksten zo storend dat ik het eigenlijk niet beter vind dan een middelmatig album. Misschien was het beter geweest om er een dubbel album van te maken, zodat de composities en teksten meer ruimte krijgen om zich te ontwikkelen en ook de gastartiesten meer ruimte krijgen om bij te dragen. Helaas blijkt dus ook dit door de ‘De Donkere Toren’ geïnspireerd product geen succes te zijn.