Fit For An Autopsy – interview met Will Putney
Will Putney (gitaar): “Het hoeft niet altijd perfect te klinken en vooral extreme metal mag fouten bevatten”
Het Amerikaanse Fit For An Autopsy is zo een band waarvan je op voorhand weet dat ze met elk album kwaliteit afleveren. En dat is alweer het geval met ‘Oh What The Future Holds’. Zoals gewoonlijk verspreiden ze geen gelukkige boodschap en met wat de wereld het laatste jaar beleefd heeft, is dit album nog iets zwartgalliger dan anders geworden. Oprichter en gitarist Will Putney is een enorm drukbezet man want als hij met zijn band niet bezig is, zit hij wel in één of andere opnamestudio als producer voor een andere band. Gelukkig vond hij nog een gaatje in zijn agenda vrij.
Koen de Waele Ι 31 oktober 2024
Hey Will, Je bent producer, werkt heel wat af in de studio en je bent het actiefste lid van Fit For An Autopsy. Hoeveel uur per dag kan je nog slapen?
Niet zoveel hoor. Nu zit ik alweer in een opnamesessie. Ik neem juist eventjes pauze om dit interview te doen.
Zanger Joe is een kapper, gitarist Patrick is een tattoo-artiest. Is muziek het enige wat jullie gemeen hebben?
We delen nog interesses hoor. Maar net zoals bij elke band ga je toch eerst voor de muziek. Dat is toch onze voornaamste hobby.
Leuk om dat te horen. Vlotte het schrijven goed deze keer?
Het was heel gemakkelijk en verliep net zoals ik het wilde. Het was zowat de meest efficiëntste schrijfsessie die er was.
De mensheid en haar duistere kanten zijn altijd belangrijk voor je geweest. Als je denkt dat iedereen tijdens de pandemie bij zinnen is gekomen, worden de zaken in de wereld steeds erger en wordt de algemene bevolking steeds armer. Maakt je dat soms boos?
Enorm. Toen we het vorige album schreven heerste er volop covid en alles was een groot vraagteken. Gaat het nu nog erger worden of niet? Bij het schrijven van dit album was ik erg kwaad want de hele wereldsituatie is nog erger geworden. Die woede is zeker aanwezig in de teksten.
Zanger Joe heeft in het verleden al gebruik gemaakt van zijn heldere zangstem. Maar deze keer in ‘The Silver Sun’ klinkt dat nog uitgebreider. Was het moeilijk voor hem om zoiets te doen want hij laat een heel andere kant van zichzelf zien?
Ik zou het zo niet noemen. We leerden door de jaren heen wat leuk is en wat niet. Elke plaat laat dat horen en toont die progressie van ons als band. Joe voelt zich best comfortabel met die variatie. We hebben in het verleden nog wel nummers gemaakt waar hij stukjes heldere zang laat horen maar nu verliep het gemakkelijker. Het is wel iets waar mensen zich op focussen en ons laten horen dat we anders geworden zijn in het zingen. Toch doen we dat nu al tien jaar. Muzikaal en vocaal zijn we veranderd en verouderd. Het is een natuurlijke evolutie en eigenlijk is het wel normaal dat we bepaalde zaken proberen te veranderen. Het zijn kleine dingen maar die doen het wel.
Het bereik wordt alleszins een pak groter.
Ja, dat was nodig. Het was wat beperkt in ons genre en ik wilde nieuwe dingen uitproberen. Het is alsof we een bepaalde kleur hadden en daarbij moesten blijven. Maar inderdaad, ons bereik is anders en de thema’s en emoties die we willen laten horen, zijn uitgebreider. Het doet ons beter voelen omdat we verder zijn gegaan.
Je bent producer en leidt de opnames. Is het nooit voorgevallen dat een ander bandlid boos op je is omdat je te veel druk legt?
Het is nog niet voorgevallen dat iemand kwaad werd. Maar als band leggen we de lat steeds hoger. Soms wordt het wel hard maar we willen onszelf bewijzen om steeds verder te gaan en betere muzikanten te worden. Als je dan iets nieuws probeert, is iedereen blij met die uitdaging. We voelen ons wel comfortabel op de manier zoals het nu gegaan is.
Voor mij is FFAA zowat het perfecte huwelijk tussen technisch gespeelde death metal en deathcore. Kan je me daarin volgen?
Helemaal en dat is ook wat ik bedoel. Ik denk dat we van een agressieve metalband geëvolueerd zijn naar verder. Dan kan je ook touren met andere bands die in andere genres zitten. We hebben nog steeds ons -core geluid maar door de jaren heen zijn we verdergegaan. We staan om commerciële redenen soms op grote podiums maar we werken ook met hardcorebands en zelfs Zweedse death metalbands. Het is iets dat ons echt wel voortgeholpen heeft om dan samen te touren met een death metalband en dan een volgende tour te doen die commerciëler is en geld opbrengt. Het zijn andere werelden en zo ontmoeten we andere mensen en fans.
Op festivals stonden heavy metal bands vroeger op het hoofdpodium en de deathcore bands ergens in een kleinere tent. Nu zie je deathcore en extreme metal steeds vaker op grotere podia optreden. Is dat voor jou na al die jaren een mooie erkenning?
Ja, het is een fantastische tijd voor het genre. We zijn onder de indruk hoe nieuwe bands heel groot geworden zijn. Iedereen heeft er een megacoole houding rond en het voelt echt wel goed om extreme bands zo succesvol te zien.
Wat is zowat het laatste album dat je echt wel omverblies?
Hm, dat is eventjes denken. Ik ben een grote fan van The Hope Conspiracy. Die zijn lang weggeweest en nu zijn ze terug. Ik ben er helemaal gek van.
Let jij met jouw achtergrond altijd op fouten in de mix of productie of kun je nog steeds naar muziek luisteren en er gewoon van genieten?
Tot op een bepaald punt. Ik hou enorm van muziek en van wat ik doe. Heel wat mensen komen me vragen hoe het moet klinken. Het hoeft niet altijd perfect te klinken en vooral extreme metal mag fouten bevatten. Zolang het geen slechte mix was, vind ik het al goed. Soms hoor je nog wel fouten maar dat gebeurt tegenwoordig nog zelden. Meestal hoor je kwaliteit en het klinkt wel goed. Van waar ik kom en hoe het vroeger klonk, kon het nog wel eens slecht zijn. Maar de technologie is veel beter en het is deze tijd veel eenvoudiger om iets te doen.
Toen je begon met het schrijven van ‘The Nothing That Is’, had je al een bepaald beeld van waar je heen wilde met het uiteindelijke geluid?
Ik denk dat dit album bepaalde nummers bevat die ik al wilde doen en thema’s die ik wilde volgen. Ik had al een ruw idee maar in het algemeen weet ik nog niet waar naartoe te gaan. Dat wijst zich dan wel uit tijdens het schrijven zelf.
Ik sprak je destijds toen ‘What The Future Holds’ uitkwam. Niet dat het nu een vrolijk album is maar ik voel me persoonlijk wel beter na het beluisteren van het huidige album dan zijn voorganger die je echt wel leeg achterliet. Nu zitten er een pak meer emoties in vervat.
Ik voel niet echt aan dit het lichter is hoor. Het is wel zo dat je nu muzikaal krijgt wat je hoort en dat is niet echt positief. Als dit album je beter doet voelen, dan ben je niet goed (lacht).
Het nummer ‘The Silver Sun’ gaat over onze onzekere toekomst. Ben je bang dat het menselijk ras zichzelf ooit gaan uitroeien?
Schrik heb ik niet meer. Ik heb dat al geaccepteerd. Ik ben gewoon boos.
Wat is momenteel een hot item in de USA? Bij ons gaat het nu vooral over de vele overstromingen en de oorlog in Oekraïne en Israël.
Er zijn hier heel wat natuurrampen door die orkanen die passeren. En dan is er natuurlijke de politieke bullshit zoals de verkiezingen. Of wat onlangs gebeurde in Libanon met die aanval door exploderende piepers. Miljoenen mensen zijn alweer op de vlucht. Dan hoor je van alles over de huidige presidentsverkiezingen en dan denk je toch dat er ergere dingen bestaan. Het probleem hier is dat het nieuws soms verzonnen is. De gemiddelde persoon blijft erbij staan maar als je er dieper over nadenkt is het veel erger. Ook de opkomst van rechts heb je hier overal. Het politieke system is nogal gebroken en dan komt de vraag op wie je moet kiezen. Dat is wel jammer want of je nu stemt of niet, het blijft hetzelfde en er wordt toch niets aan gedaan.
Ook het artwork straalt negativiteit uit. Een soort van zwarte spiraal of zwart gat dat aan alles een eind maakt.
Alles gaat naar het niets en dat is symbolisch. Ik had die titel al vroeg en er is tekst die daarnaar verwijst.
Als band werken jullie met drie gitaarspelers. Is dat nu moeilijker of gemakkelijk dan de modale band die meestal beperkt is tot twee gitaristen?
De grote reden is dat ik niet voortdurend op tour ben en we tijdens het touren ook niet willen dat er een kerel bijzit die steeds maar opvult. Dus hebben we geopteerd om als derde gitarist er een vast bandlid bij te nemen. Het maakt alles juist gemakkelijker want er zijn meer mensen die creatief zijn en ideeën aanbrengen. Het heeft ons als band al heel wat geholpen, zowel thuis tijdens de opnames als tijdens het touren. Zaken worden vlugger gedaan, albums worden vlugger gemaakt.
Wat kunnen we verwachten van FFAA in 2025.
We gaan veel touren en komen zeker naar Europa Het wordt een druk jaar voor de band. We gaan zowat overal proberen spelen waar we kunnen. België en Nederland staan zeker op het lijstje.
