Fit For A King is een grote naam in de metalcore, maar de band heeft tot op heden weinig indruk gemaakt in Nederland. Daar zat voor een deel corona tussen, want het zat de Texanen niet mee. Hun eerste show in Nederland zou eerst in mei 2020 plaatsvinden, werd toen verschoven naar de herfst van dat jaar om vervolgens nog een jaar uitgesteld te worden. In oktober 2021 kwam ineens het bericht dat de hele Europese tour was afgelast. Tja, dat helpt niet echt bij het winnen van zieltjes. Over missiewerk gesproken, de bijbelvastere metalfreaks hebben vast al Marcus 15:17 geroepen bij het horen van de bandnaam, Fit For A King is inderdaad een uitgesproken christelijke metalband. In ons o zo tolerante Nederland is dat niet direct een aanbeveling. Over het algemeen loopt men hier niet echt warm voor christelijke metal. Het lijkt soms alsof er een muur van Berlijnse proporties staat tussen de reguliere metalwereld en de christelijke metalscene, waarbij altijd wat neerbuigend en lacherig gedaan wordt over bands die niet meegaan in de standaard paradigma’s van hel, satan en duisternis en daar iets anders tegenover stellen. Die arrogantie zorgt er soms voor dat we dingen over het hoofd zien.

Het is jammer dat Fit For A King nog niet in staat is geweest om die vooroordelen met een keiharde, trommelvlies verbrijzelende liveshow omver te blazen. Maar, zo blijkt bij de release van album nummer zeven ‘The Hell We Create’, daar was een heel goede reden voor. ‘The Hell We Create’ is bijna volledig gebaseerd op een inktzwarte periode in het leven van zanger Ryan Kirby, die in 2021 geconfronteerd werd met een opeenstapeling van problemen. Hij had net met zijn vrouw de zorg op zich genomen van twee zwaar getraumatiseerde, misbruikte kinderen toen zijn vrouw een beroerte kreeg. Ineens stortte Kirby’s leven in en moest hij alles doen om niet ook ten onder te gaan. Fit For A King moest even wachten.

Een jaar later heeft Ryan Kirby samen met de rest van de band de gebeurtenissen kunnen verwerken in een album dat aan de ene kant de boosheid en over de top agressie van metalcore laat horen en tegelijkertijd in ingetogenere passages met clean vocals ruimte geeft voor een vorm van berusting. Het centrale thema is de twijfel, verbijstering is misschien een beter woord, die zich meester van je maakt als ineens de hel niet langer een abstracte straf in het hiernamaals is, maar je leven van alle dag is geworden. ‘Will you stay with me, I can’t do this without you. I don’t think I will survive the other side’ zingt Kirby in ‘The End’ met een emotie waarvan je voelt dat die echt is. Je moet bijna een ijsklomp in plaats van een hart hebben om niet mee te leven met de man die machteloos toeziet hoe hij zijn geliefde dreigt te verliezen en er niets aan kan veranderen. Als vervolgens in de orkaan van start-stop riffs en blastbeats de oerbrul ‘Death comes for us all’ klinkt dan komt dat uit de tenen en komt het aan als een mokerslag. Wat bij de beluistering van ‘The Hell We Create’ opvalt is dat er absoluut geen halleluja sfeer hangt. Er is geen ‘onze God is de beste’ positivo toontje, nee het is eerder andersom. Hier hoor je iemand die zich afvraagt hoe de God waarin hij gelooft het in zijn hoofd haalt zo wreed te zijn. ‘The Hell We Create’ is uiteindelijk een album dat geen valse hoop geeft door alle ellende een door hogerhand bepaalde logische reden te geven. De wanhoop, het gevoel van onrecht en machteloosheid geven de songs stuk voor stuk wel een extra lading.

Het goede van ‘The Hell We Create’ is dat het gewoon een top metalcore album is en Fit For A King zijn christelijke achtergrond niet laat overheersen. Vooral de eerste nummers, het titelnummer en het al genoemde ‘The End’ zijn een bonk agressie waarbij nieuwe drummer Trey Celaya nadrukkelijk van zich laat horen met onmenselijk snelle en strakke blastbeats. Daarna wordt het wat wisselvallig. Een aantal wat kleffere passages (het eerste deel van ‘Fracture’ moet je snel doorspoelen) maken dat je je realiseert dat er nog een niveautje hoger is. August Burns Red is nog even een tandje agressiever en Asking Alexandria heeft betere metalcore-ballads, om maar wat te noemen. Maar dat terzijde, Fit For A King is aardig op weg richting de Champions League van de metalcore.

De typische songstructuur die hoort bij het genre, waarbij cleane passages en screamo / blastbeat elkaar afwisselen, is iets waar je van moet houden, maar als metalcore je ding is, dan is de nieuwe Fit For A King verplicht materiaal. Nu het lijkt dat de brokstukken zijn opgeruimd, is het afwachten of de band een nieuwe poging onderneemt de grote plas over te steken en niet in het parallelle universum van de christelijke rock en dito festivals belandt, ook verstokte agnosten moeten deze band horen. En als het dan zo ver komt, stel het dan niet uit, want dat is ook een van de lessen van Fit For A King: “We don’t have time; time has us…”